Op z’n best is de vijfde van James Blake een soepel samengaan tussen triphop, minimalistische beats en R&B. Helaas weet deze break-upplaat niet over de hele lijn te overtuigen.
Het vijfde studioalbum van de Britse James Blake gaat, zoals we van hem gewend zijn en zoals de weinig verhullende titel het ietwat plat verwoordt, over heartbreak. Friends That Break Your Heart begint en eindigt dan ook met beats die doen denken aan een (gebroken) hartslag. Het is een #mood op zich. Atmosferisch zweeft de plaat moeiteloos tussen angst, gramschap, verlangen en onzekere verwachtingen. Blake laat er geen twijfel over bestaan: zijn hart hangt aan flarden.
Openingstrack “Famous Last Words” begint en eindigt met dat voor de Britse singer-songwriter en producer zo typerende skeletale minimalisme: een nerveuze beat gevolgd door Blakes beklijvende bariton en dan, met nog maar één minuut te gaan, een crescendo dat je naar het puntje van je stoel dwingt. De toon is gezet. Friends That Break Your Heart meandert in het begin soepel tussen triphopsoundscapes, minimalistische beats en R&B. Het thema van het album wordt weinig subtiel duidelijk gemaakt in de nummers “Life Is Not The Same”, “Coming Back” en “Funerelle”, met banale teksten als: “So if you loved me so much / Why’d you go?” en “Life is not the same if we’re miles away”. Dat deze plaat niet ten onder gaat aan zulke gemeenplaatsen, heeft Blake te danken aan zijn muzikale schild: in de bovengenoemde songs spelen een dreigende beat, hummende achtergrond-vocals en een spookachtige melodie schitterend de hoofdrol.
Veel minder sterk zijn “Coming back” en “Foot Forward”. Het eerste nummer zal bij iedereen die weleens bij een ex in bed is beland een belletje doen rinkelen, maar daarmee is ook alles gezegd. Het beste moment ervan is het abrupte einde, vergelijkbaar met de postcoïtale helderheid na die jammerlijke beslissing. Snel vergeten en moedig verder gaan is de boodschap. “Foot Forward” komt ook nooit helemaal van de grond. De herhalingen worden het nummer fataal.
Wel goed klinkt “Frozen”. De combinatie van Blakes onheilspellende vocals samen met JID en SwaVays diepe tonen en rauw gebrachte lyrics staat garant voor vier zalige minuten. Samen met “I’m So Blessed You’re Mine”, dat bij momenten doet denken aan de vroege sound van The Chemical Brothers, levert het een prima intermezzo op.
Waarna het hoofdthema opnieuw op de voorgrond treedt: Blakes gebroken hart. “Say What You Will”, “Lost Angel Nights” en “If I’m Insecure” zijn precies melancholisch genoeg. Hier komen verlangen, onzekerheden en angstige verwachtingen in vol ornaat binnen met krachtige vocals, harmonieuze melodieën en atmosferische soundscapes. In tegenstelling tot de betere nummers is de titeltrack dan weer muzikaal voorspelbaar en weinig origineel. Waarom die akoestische gitaar er plots bij moest komen blijft een raadsel.
Friends That Break Your Heart is, met wat skipwerk, best goed. al moet een mens erin de juiste stemming voor zijn. We raden een donkere herfstavond aan.