Geen stilzitten bij Public Service Broadcasting: een dik jaar nadat Every Valley de mijnwerkersstakingen uit de jaren tachtig tackelde, bracht de groep een EP uit rond het verhaal van de Titanic. Een tweede Antwerpse passage, elf maanden na de vorige, was vanzelfsprekend.
Nooit gedacht dat we dàt geluid nog eens van een jonge band te horen zouden krijgen, maar het jonge Bleak slaagt er wonderwel in de geest van de jaren negentig op te roepen. Op plaat – de Clouds-ep is dat – moeten we al eens denken aan het doemerige van Alice In Chains, live wordt dat gek genoeg opgewekter. We horen echo’s van Buffalo Tom, mocht Bill Janovitz een shoegazer zijn geweest, andere dingen liggen op het puntje van de tong. Wat belangrijker is: Bleak weet te boeien. Altijd is er ergens onder het gruizige geluid een melodie te vinden, houdt de band je gekluisterd. Het kan allemaal nog beter – met songs die iets meer begeesteren – en Jens Leysen is niet bepaald de innemende frontman die je zou willen, maar het houdt alvast een belofte voor de toekomst in. Benieuwd wat volgt.
Het is een gekke combinatie met Public Service Broadcasting dat – zo houdt de introtape vol – nog altijd rond “Sound & Vision” draait, en vooral veel elektronica van doen heeft. Toepasselijk genoeg is het dus de gitaar die er al na het inleidende “The Unsinkable Ship” – die Titanic, inderdaad – de brui aan geeft. De gimmick redt van de ongemakkelijkheid; een “even geduld”-jingle vult de tijd, en wanneer niets lijkt te werken kiest frontman J. Willgoose, esq. dan maar voor de banjo van “Theme From PSB”, een dansende beginselverklaring.
“The importance of ideas and information”, resumeert een stem, en dat is dan ook de basis van deze groep: een ode aan de mededelingen van openbaar nut en de schooltelevisie waarmee de overheid de Britse natie ooit probeerde te informeren of verheffen. “The Now Generation” is zo’n brok jarenvijftigtijdsgeest op een bedje van zinderende krautrock. Een synthesizerlijntje emuleert pure Kraftwerk, een daverende beat doet aan Chemical Brothers denken.
Daarmee is debuutalbum Inform – Educate – Entertain genoeg aangeraakt. De spacy klanken en dubby trance van “Sputnik” luiden The Space Race in; dat moment in het midden van de twintigste eeuw dat het vooruitgangsgeloof zo onverwoestbaar was dat het ons buiten de grenzen van de dampkring bracht. Public Service Broadcasting brengt het netjes gebalanceerd van beide zijden: er is het Amerikaanse verhaal van Apollo 8, met zijn triomfantelijke terugkeer van de achterkant van de maan, natuurlijk de maanlanding in “Go!”, maar ook de eerste vrouwelijke Russische kosmonaute Valentina Teresjkova. De postrockgitaar van dat laatste nummer danst uitdagend op de rand van cheesy filmmuziek, maar heeft nog nipt dat randje dat de meeste postrock aan de goeie kant van melig houdt.
Dat Public Service Broadcasting worstelt met zijn formule is duidelijk – hoeveel historische geluidsfragmenten kun je ook van een laag krautrock voorzien vooraleer het allemaal hetzelfde klinkt? – maar wanneer de band uit laatste album Every Valley put, merk je hoe moeilijk het ook wordt als de weg uit de comfortzone leidt. “People Will Always Need Coal” werkt met zijn percussieve basis nog best aardig, “Progress” is een weinig overtuigend credo: te flauw, die vocodervocals, te naïef, de boodschap. “They Gave Me A Lamp”, over het vrouwelijke aandeel in de stakingen, is een mooi eerbetoon aan vergeten heldinnen, maar ook kabbelende muzak die zelfs met het nodige beeldmateriaal niet weet te boeien. En dan zwijgen we nog over de Mogwaipastiche “All Out”
Niettemin is het afscheid er één in schoonheid. Eerst de dansbare funk van “Gagarin”, als uitsmijter de oerklassieke krautrock van “Everest” – de flugelhornintro van J.F. Abraham is een erg mooie toevoeging. Public Service Broadcasting moet misschien even zoeken om niet in een doodlopende straat te belanden, het kan ook nog altijd overtuigen. Komt dus wel goed.
