In 2013 draaide Blumhouse Productions een van zijn ‘low-budget’ successen met The Purge, een misantropische thriller met Ethan Hawke over een futuristisch Amerika waarin 1 dag per jaar alle misdaad legaal is. Bijna een decennium later wordt de formule nog steeds uitgemolken met het kersverse The Forever Purge.
Everardo Gout – een regisseur die vooral aan series werkte – mocht ditmaal plaatsnemen in de regiestoel, al maakt het voor The Forever Purge wellicht weinig uit wie daar nu precies zat, de film herkauwt immers vooral ideeën en situaties uit de vorige afleveringen. De toegevoegde waarde ditmaal (zo u wil) is dat een groep zelfverklaarde revolutionairen na het beëindigen van de jaarlijkse ‘purge’ die agressie moet kanaliseren in een twaalf uur durende ongelimiteerde moordpartij, besluit dat de ‘zuivering’ eindeloos moet doorgaan. Na het weerklinken van de sirenes – het bevrijdende moment in de vorige vier delen – valt het nieuwe Amerika dan ook ten prooi aan rechtse en andere groeperingen die besloten hebben dat het geweld maar beter verder wordt gezet – u weet wel: ‘wie haat organiseert zal het niet in de hand kunnen houden’.
Als de Purge reeks ooit al een morzel oprechte maatschappelijke kritiek bevatte – omtrent de Amerikaanse obsessie voor wapens bijvoorbeeld – is die altijd bijzonder goed verborgen geweest in de vaak dubbelzinnige verhaallijnen. Die dubbele moraal is ook nu weer volop aanwezig: de zogenaamde revolutionairen zijn van extreemrechtse signatuur, maar de eersten die we de ‘forever purge’ horen uitroepen zijn Mexicaanse migranten die een blanke familie gijzelen … meteen de materialisatie van de nachtmerries van bang blank Amerika. Het is ook nogal bizar om te kijken naar een film waarin ‘de vijand’ losgeslagen neonazi’s zijn die slogans spuien waar je op pro-Trump websites niet lang moet naar zoeken, om vervolgens alles te zien opgebouwd worden naar de door liberaal schuldgevoel gekuiste versie die een van de ‘helden’ proclameert: ‘Ik denk echt niet dat blanken superieur zijn, maar ik begrijp jullie cultuur niet en we zouden elkaar misschien beter gewoon met rust laten’.
Waar de makers hier vooral in slagen is om al die vage links-rechts tegenstellingen te gebruiken voor een prent die die zaken veroordeelt en er zich tegelijkertijd in wentelt: alles dient uiteindelijk vooral voor een sadistisch stukje geweld dat dankbaar teert op het feit dat The Forever Purge nooit echt een zijde lijkt te kiezen en vooral inspeelt op de meest primaire angsten en frustraties. Het zou naïef zijn daar al te geschokt over te doen, dit soort cinema is van alle tijden: het fascitoïde Death Wish uit 1974 waarin brave huisvader Charles Bronson het recht in eigen handen neemt, bedient zich van dezelfde goedkope psychologie en er zijn tientallen andere voorbeelden te vinden. Het is geen toeval dat sommige beelden hier van een belegerd Amerika, doen denken aan Invasion USA of Cobra met respectievelijk Chuck Norris en Sylvester Stallone: de vijandbeelden zijn een variatie, maar de onderliggende reflexen die worden aangeboord zijn dezelfde.
Al die zaken worden gevat in een bijna ziekelijk efficiënt spektakel waar je een soort perfide vorm van bewondering kan voor opbrengen: door in te spelen op de nachtmerries van elke zijde van de ideologische lijn, slaagt de film erin om tegelijkertijd alles en helemaal niks te zeggen over de onderliggende thema’s en weet die goocheltruc dan ook nog eens te verpakken in een ongelooflijk gladde adrenaline ‘rush’ die op de kijker inbeukt als een geperfectioneerde stormram. Neen, iets cynischer dan The Forever Purge zal u dit jaar niet te zien krijgen.
