Twintig jaar oud is In the Mood for Love ondertussen. Hoewel zijn naam er altijd mee geassocieerd zal blijven, was de film niet grote doorbraak van Wong Kar-Wai – die eer was voor Chunking Express – maar wel de titel waarmee de uit Hong Kong afkomstige cineast zich definitief kroonde tot een van de laat 20e eeuwse grootmeesters van zijn medium. Verdeler Cinéart brengt nu de recente 4K restauratie van dit meesterwerk opnieuw in de zalen. De enige boodschap die Enola u daarbij kan geven is deze: ‘Ja, de beste film die dit jaar in de bioscopen zal te zien zijn is twintig jaar oud en ja, er is geen enkele reden om het – adembenemend mooi gerestaureerde – In the Mood for Love te missen’. Dit is ten volle een ervaring voor het grote scherm en dat is ook hoe ze dient te worden ondergaan.
Terugkijkend kan je vaststellen dat de film een karrevracht aan prijzen verzamelde op verschillende festivals (waaronder Cannes), maar dat soort zaken vervagen snel. Wat echt belangrijk is twee decennia later is de vraag ‘Is er ooit een mooiere film gedraaid over onmogelijke liefde en gevoelens van verlies, dan Wong Kar-Wais In the Mood for Love?’ De lyrische, dromerig-romantische stijl van de regisseur van As Tears Go By en Days of Being Wild, bereikt hier een adembenemend formeel hoogtepunt in een prent die de sublimatie van een concept verheft tot soms ongrijpbare maar sublieme visuele kunst.
Het verhaal draait in wezen om een overspelige verhouding tussen twee onopvallende figuren (schitterend vertolkt door Maggie Cheung en Tony Chiu-Wai Leung, iconen van de Hong Kong-cinema) in de drukke oosterse stadstaat van de vroege jaren negentienzestig. Dat simpele gegeven wordt echter op briljante wijze versplinterd in een labyrintische narratieve structuur waarin niet alleen heden en verleden in elkaar lopen, maar waarin ook variaties op wat is en had kunnen zijn, op geraffineerde wijze ineen haken. Een film die daardoor de toeschouwer ook echt uitnodigt tot de daad van het kijken en observeren, die het opmerken van details, herhalingen en variaties; tot een ervaring op zich maakt. In the Mood for Love bestaat dan in wezen ook uit de puzzelstukken van een dubbele buitenechtelijke relatie, die door de kijker op eigen houtje dienen te worden in elkaar gepast. Alleen is die oefening maar half belangrijk want wat de prent echt wil is het proberen tastbaar maken in beelden van gevoelens van intens verdriet, van pijn om wat niet is, van teleurstelling om gemiste kansen.
Die intense nostalgie krijgt vorm op een auditieve manier (er is een schitterende score van componist Shigeru Umebayashi waarvan het terugkerende thema onvergetelijk is) en doorheen een visuele roes die duidelijke echo’s in zich draagt van de expressieve kracht van de ‘film noir’ en de ‘neo-noir’. Doorheen de overrompelende beeldenpracht, de sublieme kaders en de momenten van puur esthetisch genot, biedt In the Mood for Love een kijkervaring waarvoor het woord ‘bloedmooi’ eigenlijk enkel een zwak eufemisme kan zijn.
