Mijn Vader is een Saucisse krijgt de eer de allereerste Vlaamse film te zijn die in de zalen komt na een maandenlange sluiting. Vanaf vandaag staat het langspeeldebuut van Anouk Fortunier op de affiches.
Mijn Vader is een Saucisse gaat over het inruilen van de grauwe saaie zakenwereld, voor een wereld gevuld met kleur, creativiteit en emotie. Cineaste Anouk Fortunier zoomt in op de keuzes die mensen maken en welke gevolgen die met zich meedragen. Alsof wij verplicht zijn om mee te gaan met de stroom en het verboden is om buiten de lijntjes te kleuren. Maar misschien is het net nodig om te leven als een zalm in de grote oceaan en net niet tegen je eigen natuur in te gaan? Want als je de kans zou krijgen om een tweede keer geboren te worden, en te leven volgens je eigen regels, grijp je die dan of niet?
Het speelfilmdebuut van Anouk Fortunier ging in de Verenigde Staten in wereldpremière op het ‘Cinequest Film & Creativity Festival’, dat dit jaar online plaatsvindt. Het goedlachse familiedrama, met Johan Heldenbergh, Savannah Vandendriessche en Hilde De Baerdemaeker in de hoofdrollen, vertelt het verhaal van vader Paul die zijn droom om acteur te worden, najaagt. Niet geheel verassend wordt hij in zijn keuze gesteund door zijn jongste dochter Zoë en in de steek gelaten door zijn vrouw die voortdurend in China zit voor zaken. Na een kleine ontploffing in Pauls hoofd, kiest hij voor een wereld vol swingende deuntjes, experimentele acteerrollen en besluit hij om van dan af aan beslissingen te nemen met zijn hart. Niet alleen Paul, maar ook zijn vrouw en kinderen wisselen hun strakke korset – helemaal op maat van de samenleving – in voor een vrije en losse wereld waarin ze niet langer leven voor de buitenwereld, maar voor zichzelf.
Dat deze film vertoond zal worden op het hierboven vermelde festival, is niet geheel onterecht. Hoedje af voor de prachtige animaties die als rode draad doorheen de film lopen, maar ook voor de speelse verwijzingen, zoals het bedrijf ‘Marx & Engels’ waar Paul Schutijzer voor werkt – het zijn allemaal elementen die van Mijn Vader is een Saucisse de komische film maken die hij is. Daaronder is en blijft dit wel een familiefilm die niet vernieuwend of choquerend uit de hoek komt. Maar misschien was dat ook Fortuniers bedoeling niet.
Niettemin is de boodschap van de film zo helder als een zonnige dag in mei, namelijk dat je risico’s moet durven nemen in het leven.  Toch lijkt het alsof Anouk Fortunier zelf de moraal van de film niet echt begrepen heeft. De prent is geheel risicoloos en gemaakt volgens de generische regels van het regisseren. Alles volgt braaf de klassieke verhaallijn en eindigt met een happy end (geen spoileralert), kiest voor neutrale kleuren en blijft voorzichtig vasthouden aan een statische cameravoering die niet echt een meerwaarde is voor de film.
Jammer genoeg geldt dat ook voor de acteurprestaties. Anouk Fortunier werkt met een schitterende cast, want niet alleen haar hoofdrollen worden ingevuld door sterke acteurs en actrices, ook de bijrollen en figuranten zijn bekende namen in Vlaanderen (Dominique Van Malderen, Frank Focketyn, Camillia Blereau,…). Vooral Johan Heldenbergh wordt hier veel te braaf en zelfs saai weggezet. De man die eerder al schitterde in The Broken Circle Breakdown, The Zookeepers Wife en onlangs nog in Quo vadis, Aida? verdient een straffere rol dan die van Paul Schutijzer. Een gemiste kans voor Fortunier, al mogen we als critici ook niet blind zijn voor het feit dat een jonge cineaste in een beperkte markt als de Vlaamse, onder druk van de studio wellicht ook vaak compromissen moet sluiten die niet noodzakelijk altijd stroken met de eigen artistieke visie.
De cineaste en haar team hebben overduidelijk gekozen om op veilig te spelen en dat is jammer. Dat cultuur mensen samenbrengt, is geen nieuw idee en dat is zeker in deze tijden best ok.  Bedoeling is dan ook dat het de kijker niet ontgaat dat we af en toe ons innerlijke kind moeten tonen en dat het ok is om hier en daar wat rebelser te zijn. Want zoals personage Zoë het mooi verwoordt: ‘Niet per se To be or not to be is de vraag, wel To do or not to do’, want hebben wij uiteindelijk niet altijd meer spijt van dingen die we niet dan wel doen?! Een stichtend idee, dat helaas een sterkere uitwerking verdiend had.
