Wat krijg je als twee bevriende muzikanten met een voorliefde voor het betere beukwerk hun talenten eindelijk bij elkaar gooien? Een plaat die als een bom inslaat.
Ze zijn al lang bloedbroeders, Tim De Gieter (Amenra, FÄR, Every Stranger Looks Like You) en Bert Minnaert (The K., Onmens, PAARD., Kapitan Korsakov), maar als je hun indrukwekkende discografie bekijkt, is te merken dat hun muzikale wegen wel eens uiteenliepen en er weinig tijd was voor een gezamenlijk project. In een duidelijk onweerstaanbare drang naar het betere beukwerk besloten ze om dit jaar samen een nieuwe groep op te richten én meteen een plaat te maken.
Nee, dit is geen band die nog zoekend is. Met een duidelijke boodschap (“verenigd om het af te maken”, zeiden ze nog in ons kennismakingsinterview), foto’s van de immer excellente Stefaan Temmerman en een uiteenlopende Spotify-playlist (met naast Xibalba, Death From Above 1979 ook Slowthai, SALEM en Ben Frost) is de boodschap: dit is geen uit de hand gelopen hobbyprojectje, het is deze twee vrienden menens om een stevige indruk na te laten.
Ook hun debuutplaat heeft zoals reeds aangekondigd een duidelijke missie: niets anders dan een spoor van vernieling zaaien. De eerste klap wordt uitgedeeld met “Lepers”. Is dit Raketkanon die zich aan een cover van de oude Korn waagt? Met de verwoestende break die even later volgt, houdt die vergelijking dan op want die komt recht uit het hardcoreboekje en daarmee kan Doodseskader meteen in het rijtje Knocked Loose en ander superieur jong geweld.
Gooi daarbij nog wat hondsdolle punk/hiphop van Death Grips en Show Me The Body bij en je krijgt “Meat Suit” waarin vervormde stemmen eerst uit een ander universum lijken te komen. Dat De Gieter en Sigfried Burroughs (de artiestennaam van de eigenzinnige Minnaert) eigenhandig alle genrehokjes aan frut slaan – we horen ook cleane stemmen, lelijke uithalen en ook wat flarden nineties rock – zal u ook niet verbazen. In het sinistere “Illusion of Self” (over leven in de eigen illusie) kunnen we even naar adem happen. We zeggen ‘even’, want meestermasteraar Jack Shirley (Deafheaven, Oathbreaker) heeft de sound vakkundig dicht geplamuurd.
“Tranendal” is dé verrassing van de plaat: ietwat zweverig in het begin, maar het nummer groeit uit tot een verschroeiende brok emotie, wat de titel ook wel een beetje doet vermoeden. Alsof een tranendal, apocalyptisch landschap en een duistere nacht gecombineerd worden in één schilderij waarin je volledig wordt opgezogen. Na zo’n kanjer doen de duistere riffs in het meer ingetogen “Sunblind” wat mediocre aan. Niet omdat het een mindere song is, maar dat is omdat de rest zo indrukwekkend is.
Doodseskader is een samenwerking die in de sterren geschreven stond en ons helemaal knocked-out slaat. Wat ons betreft, is het de meest verwoestende 26 minuten van het jaar. Schrijf maar op dat ze alles kapot gaan spelen om de frustraties, angsten en stress van dit klotejaar voorgoed weg te vagen.