Bill & Ted Face The Music

De bioscopen in België blijven nog even dicht, dus verleggen we onze aandacht naar de VOD- diensten in de hoop daar interessante ‘goodies’ aan te treffen. In het Telenet Film à la carte menu viel onlangs Bill and Ted Face The Music op, het langverwachte derde deel uit de Bill & Ted saga. De tieners van weleer zijn ondertussen gezapige vijftigers die nog altijd die ene wereldhit willen maken waarmee ze het universum willen verenigen. Hamvraag is of deze film op een gepaste manier de nostalgie opzoekt of eerder oude ideeën klakkeloos recycleert?

Aangezien de saga van Bill & Ted hoofdzakelijk een Amerikaans fenomeen is, toch even kort het verhaal totnogtoe samenvatten. Bill & Ted zijn twee tieners uit San Dimas, Californië die met hun rockband Wyld Stallyns hard timmeren aan de weg naar het succes. Dat ze echter meer enthousiasme aan de dag leggen dan talent, deert het tweetal niet. Ze worden zo opgeslorpt door hun muziek dat hun schoolcijfers eronder lijden. Vooral voor het ‘gehate’ vak geschiedenis ziet het er zeer slecht uit. Op een dag krijgen Bill & Ted bezoek van Rufus, een man uit de toekomst, die hen een fabelachtige muziektoekomst belooft op voorwaarde dat ze slagen voor geschiedenis. Met behulp van een telefooncel als teletijdmachine reizen ze naar het verleden om Aristoteles, Freud, Billy the Kid en nog vele anderen naar San Dimas te brengen voor hun geschiedenispresentatie. Dat lukt wonderwel en onze twee helden kunnen opnieuw met een roze bril naar het leven kijken.

In Bill & Ted’s Bogus Journey leiden de vrienden samen met hun vijftiende- eeuwse vriendinnen, die ze in deel een hebben opgepikt, een luizenleventje. Succes is er nog altijd niet, maar daar kan snel verandering in komen met ‘The Battle of the Bands’, een wedstrijd waarvoor ze zich hebben ingeschreven. Ondertussen plant Chuck de Nomolos, een terrorist uit de toekomst, een aanslag op het duo. Hij vindt de adoratie voor Bill & Ted in zijn eigen tijd maar onnozel en zendt de kwaadaardige dubbelgangers van Bill & Ted naar het verleden om de originele ‘dudes’ te vermoorden. Het duo komt in de hel terecht, sluit een akkoord met de Dood om tenslotte terug op de aarde te belanden waar ze de snode plannen van de Nomolos teniet doen.

Hoe komt het nu dat we na dertig jaar nog altijd spreken over Bill & Ted, zelfs in Europa? Initieel hadden de makers het immers bijzonder moeilijk om hun scenario kwijt te raken aan de studios. Marty McFly uit Back to the Future was immers het prototype van een tienerpersonage dat reist naar het verleden en later zelfs de toekomst. Waren Bill & Ted niet gewoon goedkopere ripoffs die meesurften op het succes van de populaire trilogie? Al deze zorgen bleken echter een maat voor niets, want het geestige script en de casting van Keanu Reeves en Alex Winter als respectievelijk Ted ‘Theodore’ Logan en Bill S. Preston, Esq. overtuigden meteen en gaven de criticasters lik op stuk. De onwaarschijnlijke avonturen en het bijzonder bloemrijke lexicon van het dynamische duo zijn tot op vandaag leuk om naar te kijken en te luisteren. Ook de offbeat humor en de vrij bombastische en expressionistische decors – vrij ongewoon voor een tienerfilm uit de jaren 80 – in hoofdzakelijk de tweede film, zaaiden mee de kiem van een bescheiden cultsucces.

Anno 2020 is er in Bill & Ted Face the Music niet veel veranderd en hebben onze dudes nog altijd een gebrek aan talent en missen ze nog altijd die ene ultieme wereldhit. De film opent op het huwelijksfeest van Missy, waar Bill & Ted hun zoveelste, compleet van de pot gerukte liedje met onmogelijke titel aan het publiek presenteren. Missy trouwt deze keer met Deacon, de broer van Ted. Wie de voorgeschiedenis van dit vrouwelijk personage kent uit de vorige films, zal wellicht met een grijns om de lippen naar deze sequentie kijken. Het is meteen ook het enige echt grappige moment uit de film. In de toekomst zijn ze het ondertussen ook beu. ‘The Powers that be’ zenden Kelly, de dochter van Rufus, naar Sam Dimas om het olijke duo aan te manen om nu echt werk te maken van die wereldhit. In de toekomst dreigt immers het ruimte- tijd continuüm in elkaar te storten omdat het liedje dat het universum moet verbinden er nog altijd niet is. Terwijl Bill & Ted met het legendarische telefoonhokje naar hun eigen toekomst reizen om het afgewerkte liedje op te halen – de weg van de minste weerstand was bij beide heren in de vorige films ook al populair – reizen dochters Thea en Billie naar het verleden in de hoop dat Mozart, Jimi Hendrix en nog enkele anderen met een betere oplossing zullen komen.

Eerlijk is eerlijk: Willen wij eigenlijk Bill & Ted als gezapige vijftigers aan het werk zien? Het antwoord is een duidelijke nee. Beide heren doen nochtans hun uiterste best om er iets van te maken. Winter slaagt er nog het best in om de charme van het Bill personage te evenaren, maar Reeves vond het niet alleen nodig om Ted terug te halen, maar ook zijn stijve, houterige acteerstijl die typisch was voor de filmster in de vroege jaren 90. ‘Ik ben moe, Bill’ zegt Reeves op een bepaald ogenblik in de film. In zijn geval mogen we dit helaas letterlijk en figuurlijk nemen. Stilaan vraag je je af of de film een rookgordijn is om een dijk van een midlifecrisis te verbergen. De rolprent gaat ondertussen netje over en weer tussen de zoektocht van Bill en Ted en de zoektocht van Billie en Thea. Het is vrij duidelijk dat de makers, mocht de film voldoende succes hebben, verder willen gaan met deze jongere personages en de ‘oude’ Bill & Ted vooral dienen als overgangsfiguren die de fakkel moeten doorgeven. Het grote probleem is echter dat er zero chemie is tussen Billie en Thea en dat ze slechts povere imitaties zijn van het origineel.

Bill & Ted Face the Music zal helaas de zoveelste film in recente tijden zijn (Star Wars: The Force Awakens en zijn opvolgers zijn een mooi voorbeeld) waarvoor de makers een afvinklijstje hebben gebruikt. In hun vrees om de originele fans voor het hoofd te stoten, hebben ze gewoon datgene wat werkte in de vroegere films in een pot gegooid, gemixt en geprobeerd op smaak te brengen door enkele nieuwe personages – die weinig tot niets te doen hebben – te introduceren. Robotten, dubbelgangers, geschiedenis…..we zagen het al eerder en veel leuker uitgewerkt in de oudere films. Zelfs de herintroductie van oude personages zoals Missy en de vader van Ted, voelen eerder aan als veredelde cameo’s. Niettemin heeft de film bijzonder veel succes bij de critici. Dit heeft niets te maken met de intrinsieke kwaliteiten an sich, maar eerder met een soort nostalgie naar  de Hollywoodteenagerfilm uit de jaren 80 en de vroege jaren 90 die barsten van de jeugdigheid en de geestige, inventieve vondsten. Bovendien kunnen we ervan uitgaan dat de meeste filmcritici, na vier jaar Trump en een ellendige COVID- 19 pandemie, echt wel zaten te wachten op een beetje schaamteloos escapisme.

Tot slot is de film ook een ode aan de onvoorwaardelijke vriendschap tussen Reeves en Winter. Het is immers vrij uniek dat hun vriendschap ook in het echt standhoudt; Reeves is inmiddels een wereldster en Winter is buiten de Verenigde Staten amper gekend. Van jaloezie of ruzie tussen beiden is er echter geen sprake. Wellicht is dat de unieke kracht van de Bill & Ted saga: oprechte vriendschap, zowel in de fictie als in de realiteit. Jammer genoeg telt dit niet mee in een beoordeling of een film nu goed of slecht is. Er zijn vooral veel oude ideeën die op een weinig originele manier werden hergebruikt  waardoor het geheel minder is dan de som van de delen. Hopelijk komt de saga hiermee aan zijn einde en is het geen ‘Catch you later Bill & Ted’ maar eerder een ‘Farewell’.