‘I want a party with a scary clown’, zong Mark Oliver Everett vroeger al. Nu heeft hij alvast zo’n clown op z’n hoes en bij een goede clown zit altijd een mespuntje dreiging, venijn en melancholie doorheen de lol gemengd. Dat is ook altijd al zo geweest bij Eels en op het nieuwe en prima album Earth To Dora is dat ook nu niet anders.
Earth to Dora hinkt op deze zelfde twee gedachten: vrolijke (liefdes)liedjes en bummerrock houden elkaar mooi in evenwicht. In het universum van Eels worden mooie liedjes immers geboren uit onderhuidse emoties die als tektonische platen tegen elkaar wrijven. Breuklijnen vormen de aders langs waar ze het bloed in de songs pompen.
Trouwe soldaten Koool G Murder, The Chet and P-Boo staan weerom paraat en met die uit de duizenden herkenbare ritmesectie in de rug klinkt de titelsong als vintage Eels. Liefde, die eeuwig zoete gesel die niemand onberoerd laat, is het overkoepelende thema van het album en E verkent alle uiteinden van het spectrum. Zo snijdt “Of Unsent Letters” genadeloos diep met die messcherpe mistroostigheid en een subtiel huilende slidegitaar. “Are We Alright Again” dartelt vrolijk en “Dark and Dramatic” bevat die typische weerhaakjes die een Eelsnummer onderscheiden van het peloton. Het zet de luisteraar op het verkeerde been wanneer een banaal ‘She’s beautiful’ gevolgd wordt door ‘But she doesn’t fight fair’. De Cautionary Tales van enkele jaren geleden zijn hier niet ver weg. Terwijl enkel een dunne gitaar de zang ondersteunt, komt de piano hoopvol meeloeren bij ‘I love her so much’ maar die hoop wordt meteen weer de kop ingedrukt: ‘why is she messin’ it up?’ In “The Gentle Souls” zit Everett dan weer in een machtspositie en zo vilein als in “Are You Fucking Your Ex” hebben we hem nog niet vaak gehoord. “Who You Say You Are” wordt gered door de schoonheid van de kleine melodietjes die het geheel doorweven, maar balanceert soms gevaarlijk op de grens met banaliteit.
Onze kritiek hebben ze enkel aan zichzelf te danken. Eels legt zelf nu al twaalf albums lang de lat zo hoog, dat zulke mankementjes nu eenmaal harder opvallen. Zo verraden de teksten soms enige gemakzucht: ‘Oh Boo I love you, I do I do I do / I love you, it’s true it’s true it’s true’. Verderop klinkt het: ‘I got hurt, oh yeah, and it didn’t feel good / I got hurt, Oh My lord and I got hurt good”. Niemand verwacht dat alle songschrijvers Nobelprijswaardige teksten pennen en vaak gedijen liedjes over gevoelens – of die nu positief of negatief zijn – het best in eerlijke bewoordingen, maar dit kon toch nét iets beter. Laat ons het een gemiste kans noemen. De vakman in E countert deze mindere beurt wel vlotjes in “OK” door de overdreven Schmalz fijntjes te minimaliseren: ‘I got hurt, so what? That’s just how it goes’.
Van deze relativering is niets te vinden in het laatste en tevens mooiste nummer. “Waking Up” is “Rock Hard Times” revisited, maar dan zonder de ironie. Wat overblijft is bar verdriet. Het is een ruwe demo, opgenomen met de gsm waardoor Everett extra kwetsbaar klinkt. In dit nummer sorteert de directe en eenvoudige aanpak wél maximum effect. Het album besluit met een oprecht en niet mis te verstaan: ‘Waking up next to you is all I really want.’
“Earth To Dora” biedt al bij al weinig verrassingen. Het recept is ondertussen bekend en aanvankelijk is het moeilijk om hier enthousiast over te worden – wegens te vertrouwd, te weinig vernieuwend. Bij elke volgende luisterbeurt komt echter de klasse van The Eels bovendrijven en verwijzen ze vernieuwing naar de prullenbak ten voordele van geruststellende herkenbaarheid. Aan een succesformule moet je immers niet morrelen.
