Pensioengerechtigde leeftijd of niet, Luka Bloom blijft een productieve werkbij. Het aantal albums is al niet meer op 2 handen te tellen, maar toch vindt de Ierse bard dat hij nog veel te vertellen heeft. En dus, vlak voor de lockdown, en compleet onbewust over wat 2020 nog zou brengen, werd Bittersweet Crimson in Dublin opgenomen.
Luka Bloom, bij de burgerlijke stand nog altijd bekend onder de naam Barry Moore, kende vooral eind jaren 80 en begin jaren 90 grote successen. Riverside, met daarop het heerlijke “Delirious” en “Rescue Mission” is in de Lage Landen nog altijd zo populair, dat Bloom een voorjaarstournee gepland had. Deze tournee is nu verzet naar het najaar, maar of deze nog kan doorgaan, moet afgewacht worden.
De Ierse singer-songwriter wou ook wachten tot na de pandemie om het album uit te brengen, maar veranderde gelukkig voor ons van gedachten: want ook al bevat Bittersweet Crimson de gekende ingrediënten van ’s mans oeuvre, hij is er toch in geslaagd om te verrassen met frisse arrangementen en (soms) lichtvoetige teksten. En ook al klinkt het wat soft op het eerste gehoor, vele luisterbeurten later openbaren de finesses van het album zich: de spijt op “Can We Stay”, de liefde voor wereldmuziek op “Love To Mali”, het mededogen voor de vluchtende medemens op “Front Door Key”.
Luka Bloom had het lumineus idee om zich deze keer te omringen met enkele muzikale vrienden, en kijk, laag na laag komen de songs tot bloei: met viool, bazouki, gitaren en percussie. En die wonderlijke engelenstem van Niamh Farrell is zo krachtig, dat ze sommige songs volledig naar zich trekt, zoals in titelsong “Bittersweet Crimson”. Leuk weetje trouwens, tot op heden hebben Bloom en Farrell elkaar nog niet ontmoet, courtesy of Covid-19!
Bloom eert ook zijn helden, zoals Seamus Heaney in “The Day The Great Oak Fell”, en leeft mee met zijn Australische vrienden in “Who Will Heal The Land”, wier hebben en houden begin 2020 in de vlammen opging. En de gebroken sfeer/stem in “Front Door Key” doet een mens naar adem happen. Net zoals in “The Hunger” weet Luka Bloom het meest te overtuigen als hij niet te zoetgevooisd klinkt, maar wel de emotie en ruwheid doorheen zijn stem klinkt. Wie laatstgenoemd lied wel kan smaken, moet trouwens ook eens naar Blooms cover van “I Need Love”, origineel van LL Cool J, luisteren. Een aanrader die aantoont dat muziek niet gebaat is met vakjes.
En al sloopt Luka Bloom die vakjes niet met een voorhamer, maar eerder met volharding en een fluwelen stem, Bittersweet Crimson is een aanrader voor een rustige zomeravond met boek en bier/wijn. Een steun en toeverlaat in deze speciale tijden.
De cd is enkel en alleen te verkrijgen via www.lukabloom.com, dus niet bij de lokale platenboer of via streamingkanalen. Op die manier wil Luka Bloom dat alle inkomsten enkel en alleen gaan naar de mensen die aan het album hebben meegewerkt.
