Als je de Ier Luka Bloom bezig hoort, kan je je niet van de indruk ontdoen dat hij is zoals goede wijn: beter met de jaren. Op zijn laatste album Frugalisto snijdt hij weliswaar aloude thema’s aan, maar hij weet de val van de saaiheid steevast te ontwijken.
Barry Moore stapte in de jaren zeventig in de voetstappen van zijn oudere broer Christy, en werd pas een beroemdheid toen hij van naam veranderde: Luka Bloom was geboren. Eind jaren tachtig was hij zowaar een superster, met hits zoals “Delirious”, “Rescue Mission” en “I Need Love” (oorspronkelijk van LL Cool J).
Na zovele jaren en albums (Frugalisto is nummer 22) blijkt dat de Ierse folkzanger nog altijd niet uitgezongen en gespeeld is. Op Frugalisto staan twaalf pareltjes, die aloude thema’s aansnijden: de liefde, hoe we ons verhouden ten opzichte van Moeder Aarde en elkaar. Dat alles gegoten in teksten die op het eerste zicht simpel lijken, melodisch gitaarspel en hier en daar een catchy refrein.
Zo klinkt “January Blues” zeker niet somber en neerslachtig, maar lijkt het eerder een lied om ook in de zomer mee te brullen. Zijn stem is steeds warm en uitnodigend, en ook de parlando in het begin van “No Fear Here” doet wegdromen.
Live staat Luka Bloom nog steeds garant voor een leuk avondje uit. Ook al spreekt hij meestal leeftijdgenoten aan (hij is pas 61 geworden), toch is er voor de iets jongere onder ons nog veel te beleven, met zijn typisch Iers gevoel voor humor en zelfrelativering. Er staat ook een heel oud nummer op Frugalisto: “Wave Up to the Shore” was het eerste lied dat Barry Moore op zijn 16ste schreef, en werd al eerder door grote broer Christy opgenomen. Maar pas nu, op zijn 61ste, vond Luka Bloom dat hij de juiste stem heeft om het ook op te nemen.
Frugalisto is de perfecte achtergrondplaat, maar ook meer dan dat. Het loont om naar de teksten te luisteren, waar Luka Bloom aan gewerkt en gewroet heeft. Zo staan er ook twee songs op die specifiek voor een Eerste Wereldoorlog-herdenking in ons land geschreven werden. “Isabelle” gaat over de onschuld die door een oorlog wordt vernield, en in “Lowlands Brothers” bekijkt hij die oorlog door de ogen van een paar jonge soldaten.
Maar Luka Bloom is gelukkig ook een vrolijke Frans, en laat de melancholie niet te veel de overhand nemen in zijn songkeuze voor dit album. “Jiggy Jig Jig” drijft op een mooie basriff en klinkt zeer Iers, je ziet zo de mensen dansend door het woeste landschap van de Burren lopen. En “Give It A Go” doet alle beentjes heen en weer wiegen.
Iets doet ons vermoeden dat Luka Bloom nog lang niet uitgeschreven en uitgezongen is.