Laat ons elkaar geen Jan en Marlies noemen: 2019 was een goed muziekjaar. Het miste misschien wat de punkurgentie die 2018 kleurde, maar zowel gevestigde waarden als relatieve nieuwkomers maakten topalbums. Sommigen zelfs twee! Meer verwachten wij eigenlijk niet meer. Al mogen de mensen nu eindelijk wel eens bij hun verstand beginnen te komen. Nuja, wij zijn in ieder geval wel benieuwd naar de volgende albums van Shame en Idles. Maar eerst nog even achteruit kijken.
- The National :: I Am Easy To Find Veel vroeger dan verwacht lag daar plots e
en nieuwe plaat van The National, een band die we tegenwoordig wel de stempel “instituut” mogen opkleven. Het was dan ook nog eens een plaat met nachtelijke overpeinzingen die diep onder onze huid ging zitten, en daar nog altijd niet verdwenen is. I Am Easy To Find staat vol delicate songs over datgene wat is, maar vooral over wat had kunnen zijn en wat niet is. Met dit achtste album toont The National zich klaar voor het volgende decennium. - Thom Yorke :: ANIMA Er was in dit sombere jaar geen betere plaat om mee te somberen dan de derde soloplaat van Radioheadzanger Thom Yorke. Naast het feit dat Yorke de abstracte tekstschrijver goed op dreef is, maakt hij hier als solo-songschrijver nog een flinke stap voorwaarts. Yorke lijkt eindelijk te beseffen dat hij soloplaten niet enkel voor zichzélf maakt. En passant perfectioneerde hij zijn dan wel niet unieke maar wel heel eigen, herkenbare geluid. En iedereen die emotieloos kan blijven onder “Dawn Chorus”, moet zich dringend laten nakijken.
- The Twilight Sad :: It Won/t Be Like This All the Time Dat Robert Smith hen op handen draagt, was hun redding als band. Met enerzijds het herwonnen zelfvertrouwen, maar anderzijds ook de diepe pijn van verlies en een gitzwarte kijk op de wereld, maakte The Twilight Sad misschien wel het beste album uit haar carrière waarbij alle losse eindjes samenkwamen en de groep zichzelf oversteeg.
- Brutus :: Nest Zonder twijfel dé Belgische band van dit jaar. Het trio leverde met Nest een dijk van een plaat af, oogstte internationaal lof en zag weer een mooi deel van de wereld. En dat was meer dan terecht. De tweede plaat van Brutus is meeslepend, melodieus, luid en ontroerend tegelijkertijd. Terwijl dit stiekem eigenlijk gewoon pop is, diep vanbinnen. Nest is de hardste oorwurm in tijden.
- Big Thief :: U.F.O.F. Als Adrianne Lenker zich tot hardwerkendste muzikant van de voorbije jaren zou willen uitroepen, zou u ons daar niet tegen horen protesteren. Na een knappe soloplaat in 2018, bracht ze dit jaar met Big Thief maar liefst twéé platen uit. En daarvan verdient zeker het mysterieuze, onderhuids woelende maar af en toe ook speelse U.F.O.F. hier een plaatsje. Big Thief weet opnieuw een hoge graad van muzikaliteit aan meeslepende en gewoonweg bloedmooie songs te koppelen en heeft zich nu wel definitief verzekerd van een plekje tussen de grootste indiegroepen van het moment.
- Better Oblivion Community Center :: Better Oblivion Community Center Eerlijk? Wij zijn nooit helemaal into Bright Eyes geraakt, op een enkele song na. Vraag ons niet waarom: wij weten het ook niet. Maar op deze samenwerking met Phoebe Bridgers was het ons wél raak met die Conor Oberst. Beide songschrijvers tillen elkaar naar een hoger niveau, helaas nog altijd een zeldzaamheid in “supergroepen” als deze, en ontroeren tien songs lang op simpele maar efficiënte wijze. Meer hoeft dat soms niet te zijn.
- Tool :: Fear Inoculum Zeggen dat deze plaat “langverwacht” was, is het bestaan van de zon ontkennen. Toen de vijfde van Tool er dit jaar eindelijk was, was Fear Inoculum niet het allesverwoestende meesterwerk dat het had kunnen zijn en dat sommige fans er van maakten. Maar de plaat bevatte genoeg uppercuts om iedereen er weer aan te herinneren waarom het maar beter niet nog eens dertien jaar duurt voor er een nieuwe Tool is.
- Sharon Van Etten :: Remind Me Tomorrow Na vijf lange jaren slaat comeback kid Sharon Van Etten terug met een ijzersterke plaat waarin ze haar problematisch liefdesverleden achter zich laat en voluit voor de toekomst gaat. Die toekomst lijkt meer synths, een breder klankenpallet en een grotere mond te beloven. En met hit “Seventeen” en een knallende livereputatie op zak misschien zelfs een bescheiden doorbraak. Het staat Sharon Van Etten allemaal als gegoten, en het is haar meer dan gegund.
- Bon Iver :: i,i De plaat waar wij dit jaar het meest zen van werden. Na het donkere 22, A Million was i,i het album van de acceptatie voor Justin Vernon. Het resultaat is een plaat die warmte en rust uitstraalt, zonder dat Bon Iver daarbij inboet aan muzikaal vernuft. Misschien iets meer een stapje terug dan wij ooit verwacht hadden van het altijd vooruit kijkende Bon Iver, maar i,i blijft een mooi sluitstuk van een decennium dat Vernon deels zelf mee vormgaf.
- Sandy (Alex G) :: House Of Sugar Alexander Giannascoli zet alweer een stap voorwaarts op zijn tocht om de indierock naar zijn hand te zetten. Neen, een doorbraak zat er ook nu weer niet in. Maar met elke plaat hoor je de 26-jarige groeien, en dat is met House Of Sugar niet anders. Geen perfecte plaat, maar wie zit er nu ook op perfectie te wachten? Geef ons dan maar de ruwe diamant.
Hielden ons in 2019 nog uit onze slaap:
