Eraserland werd voor Strand Of Oaks een album van de wedergeboorte met vele statements, knipogen en verwijzingen naar zijn vorige platen, naar zijn muzikale helden, maar vooral naar zichzelf. The Show(alter) must go on!
Eraserland is de plaat die eigenlijk niet verondersteld was van er nog te komen. Harder Love uit 2017 (en ook Harder Love uit 2018) konden de hoge verwachtingen van doorbraakalbum HEAL niet waarmaken. Timothy Showalter — veel haar en tegenwoordig ook veel gitaar — werd er knoertdepressief van, liet zijn band gaan en definitief stoppen was een serieuze optie. En toen kwam Carl Broemel op de proppen, om samen met drie andere My Morning Jacket-leden hun diensten aan te bieden.
De studio werd vastgelegd, het enige probleem was dat Showalter helemaal nog geen materiaal had. Dus trok hij op retraite om te schrijven, naar een plaats dicht bij het water. Alles wissen en opnieuw beginnen: Eraserland als uitgangspunt. En het resultaat klinkt open en eerlijk, want hoe met je dat anders noemen als je je plaat begint met “I don’t feel it anymore”? (“Weird Ways”). Aan symboliek geen gebrek trouwens in dat nummer, want Showalter start alleen en de MMJ-leden vallen een voor een in, tot het nummer zich met een groot gebaar helemaal opengooit.
Eraserland klinkt in de eerste plaats als een album dat Showalter voor zichzelf heeft gemaakt. De wijdbeense gitaarsolo’s op stadionformaat zijn nog altijd van de partij, er is plaats voor melancholie en (wan)hoop en een gezonde dosis eightiesklanken. Denk Bruce Springsteen, een vleugje Bryan Adams en meer recent The War On Drugs. Het uptempo “Hyperspace Blues” wordt door synths gedragen en dan is er nog die heerlijke, bijna valse zanglijn: “It’s a shaaaaaaame but I can’t stay here”.
Die teksten zijn trouwens heel biografisch en meestal ondubbelzinnig. “Keys” is een euh, sleutelnummer op deze plaat, over samen vertrekken en een nieuw leven beginnen. Met een wit blad weer beginnen, zonder te weten wat het gaat worden. “And I gotta, gotta get my shit together before I’m 40”, smeekt Showalter bijna tot zichzelf. Meer drama in “Visions”, waarin wordt teruggeblikt naar het jaar van Hard Love: “2017 tried its best to take the magic from me”. Of de kritiek die in de vrolijke meestamper “Final Fires” verscholen zit: “They always want the next one to be bigger”.
Andere uitschieters zijn het bezwerende en koortsachtige “Moon Landing”, dat brandt als een uitslaand vreugdevuur met een Neil Young-waardige gitaarsolo. “Ruby” is ronduit een popnummer waarin Showlater zijn innerlijke Beatle loslaat en door strijkers gedragen met open armen declameert: “Ruby, won’t you slow it down? It’s happening so fast”. Het nummer bevat zoveel wendingen dat het er ook drie verschillende konden zijn, die walsende outro op piano alleen al.
Na “Moon Landing” wordt wat gas teruggenomen, maar het album eindigt wel met een epische epiloog van bijna 10 minuten: “Forever Chords”. Het nummer is wellicht de essentie van wie of wat Strand Of Oaks anno 2019 is: “Major to minor / With a slow beating pulse”. En helemaal aan het eind: “I hope it never ends”. Eraserland klinkt gul en rijk, zonder gene. Het is een overwinning, een viering van elke dag dat het langer duurt.
