Purple Mountains :: Purple Mountains

“You see, the life I live is sickening / I spent a decade playing chicken with oblivion / Day to day, I’m neck and neck with giving in / I’m the same old wreck I’ve always been”. Na 10 jaar afwezigheid keert David Berman terug op het voorplan. 

Na Lookout Mountain, Lookout Sea uit 2008 trok David Berman, na zes goede tot uitmuntende platen vol lo-fi americana, de stekker uit zijn band Silver Jews. Berman was de enige constante in Silver Jews, een band die hij begin jaren ‘90 oprichtte en waarvan Pavement-leden — en universiteitsvrienden — Stephen Malkmus en Bob Nastanovich occasioneel deel van uitmaakten. Nadat Berman zijn drugsverslaving overwon en echtgenote Cassie deel uitmaakte van de band, begon hij ergens rond 2004 ook live op te treden. Iets wat hij in het eerste decennium van de band nooit gedaan had. Maar na die laatste plaat besloot David Berman de band te ontbinden — naar eigen zeggen “vooraleer ze slechte muziek begonnen te maken” — en verdween hij van de muzikale radar. 

In die tien jaar gebeurde er nochtans heel wat. De relatie met zijn vader Richard Berman — een notoir lobbyist voor de voedingsindustrie die elke wetgeving met betrekking tot de bescherming van het milieu of rechten van de werknemers met alle middelen probeert de nek om te wringen — ging van kwaad naar erger. In een open brief noemde hij z’n vader een “verachtelijk mens” en “een schurk”. Zijn moeder overleed een paar jaar geleden en z’n huwelijk liep op de klippen. Maar uiteindelijk duurde het tot nu vooraleer hij nieuw werk schreef en — samen met de leden van New Yorkse indie folkband Woods — opnam, niet langer als Silver Jews maar onder de nieuwe naam Purple Mountains.

David Berman is nooit het type songschrijver geweest die autobiografische elementen schuwt, en dat is ook hier niet het geval. Zijn strijd met depressies (“All My Happiness Is Gone”), het vervreemden van zijn vrouw en de scheiding (“She’s Making Friends, I’m Turning Stranger”, “Darkness And Cold”), het heengaan van zijn moeder (“I Loved Being My Mother’s Son”), zijn mentale gezondheid (“Storyline Fever”), het zijn allemaal onderwerpen die Berman aankaart. Purple Mountains kan gezien worden als een autobiografisch relaas van Bermans lost decade. Soms doet de directheid van de teksten aan Mark Kozelek denken, zij het dan zonder diens soms tenenkrullende confidenties.

Toch slaagt Berman er in om het album niet als een moeilijk verteerbare downer te laten klinken. Af en toe zit er immers wat humor in de teksten (of wat te denken van een tekstregel als “I nearly lost my genitalia / To an anthill in Des Moines”), en ook de muzikale omkadering draagt daaraan bij. Muzikaal ligt Purple Mountains in het verlengde van Silver Jews, al is het hier minder lo-fi dan op pakweg Silver Jews meesterwerk American Water. Opgewekte country in “That’s The Way I Feel”, snedige folk in “Darkness And Cold”, nergens voelt Purple Mountains aan als een droefgeestige klaagzang. Op “Snow Falling in Manhattan” drapeert een subtiele trompet een warme gloed over het nummer, een pedal steel zorgt op het mede door Dan Auerbach geschreven “Maybe I’m The Only One For Me” voor een honky tonk gevoel.   

Purple Mountains is het resultaat van een jonge vijftiger die de balans opmaakt van zijn leven, van een decennium waarin het lot hem niet altijd spaarde. Een portret van een artiest als een man van middelbare leeftijd. Het is evengoed de terugkeer van een uitmuntend songschrijver die toont dat hij na een lange inactiviteit nog altijd weet hoe te ontroeren. Een comeback met een grote “C”.

 

8.5
Release:
2019
V2
Drag City
Silver Jews, David Berman, Pavement, Stephen Malkmus

verwant

Eindejaarslijstjes 2019

In 2019 hadden we over van alles te klagen...

#So2019 : Purple Mountains :: All My Happiness Is Gone

Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december...

Silver Jews :: Lookout Mountain, Lookout Sea

Met de nieuwe Silver Jews is de band —...

Silver Jews :: Lookout Mountain, Lookout Sea

Drag City, 2008 "You're all filled up with what other...

Silver Jews :: Tanglewood Numbers

Tanglewood Numbers is alweer het zesde album van de...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

recent

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

Inhaler :: Open Wide

Open Wide, de derde van Inhaler, voelt zich vast...

Rabia

Cineaste Mareike Engelhardt heeft eigenlijk een achtergrond in dans...

Pothamus :: “Een publiek dat mee in trance gaat, dat is pure spiritualiteit”

Als er een Belgische metalband is die de laatste...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in