Zelden een band in ons land zo verschroeiend weten debuteren als Brutus twee jaar geleden met de splinterbom Burst, die de grenzen tussen genres (punk, metal, rock) en landen opblies. Lange, succesvolle tours volgden. De weerslag daarvan laat zich horen op het zo mogelijk nog meer verpletterende, verrassend emotionele Nest.
Op Nest kiest Brutus resoluut voor de verdieping van haar eigen, unieke geluid en trapt daarmee niet in de wijd open val van meer toeters en bellen aan de nummers te hangen dan nodig om de ambities kracht bij te zetten. Die ambitie is gewoon om beter te worden, betere nummers te schrijven, betere muzikanten te worden en beter op elkaar in te spelen. Dat gebeurt allemaal cum laude op Nest. Dit is de perfecte tweede plaat van een intense band met een bewijsdrang die dit drietal tot het uiterste drijft in plaats van verlamt, zoals te vaak gebeurt. Brutus speelt en schrijft vanuit toegenomen ervaring en heeft geleerd de bluts met de buil te nemen de afgelopen twee jaar.
Want wie vaak de baan op gaat, laat geliefden achter. De euforie van weer een nieuwe tournee in het buitenland met ronkende namen als Chelsea Wolfe, hing steevast in balans met het wrange gevoel het lief weer te moeten achterlaten. De energie van een verschroeiende set wisselde al eens af met zilte heimwee, met schuldgevoel. Uit die contrasten komt niet toevallig een zinderend emotioneel album dat griezelig perfect koorddanst tussen zulke tegenstrijdige gevoelens en geluiden. Debuut Burst draaide ook om conflicten, maar dan tussen de verschillende muziekstijlen die Mannaerts, Mulders en Vanhoegaerden als achtergrond meenamen naar de band. Nu clashen gevoelens tegen de achtergrond van een opwindende muzikale flow, die rockmuziek eindelijk nog eens urgent doet klinken en totale zeggingskracht geeft.
Dat lieten de vooruitgeschoven kanonschoten “War” en “Cemetery” al horen. Op “War” ruimt desolate ontreddering (“Our world / It’s gone / Did we ever grieve or cry, no”) halverwege baan voor een karatetrap van een metalriff die los op het middenrif mikt. De slotminuut probeert de littekens te zalven. In de eerste minuut van “Cemetery” klinkt Brutus dan weer rauwer dan ooit tevoren, maar al snel volgt loutering: “Give us some time for now / I need more of this” smeekt vocaliste en drumster Stefanie Mannaerts, terwijl het nummer opbouwt naar een emotionele catharsis. Kippenvel, dat na de twintigste luisterbeurt nog toeneemt, omdat de plaat als geheel steeds dieper weet te raken. Ondervindt u het vooral zelf.
De rollercoaster die Brutus twee jaar onderging zit zo in élk nummer. De energie van Burst wordt nog meer gekoppeld aan rakende melodieën. Zo trapt ook “Techno” de deur van uw gehoor open met een stalen tip, maar halverwege biedt een even dromerig als broeierig tussenstuk (ontstaan uit een jam bij 40° graden in Boedapest) even ademruimte. Het aanvankelijk pekdonkere “Horde V” laat in alle razernij naar het einde toe licht binnen door een gewéldige gitaarpartij van Stijn Vanhoegaerden. Dat al deze achtbanen van nummers toch gefocust blijven, is zonder meer een huzarenstukje. Op Nest staat alles ten dienste van de song. Mannaerts zingt beter dan ooit, van schreeuwend naar zalvend, en sust of ruit de songs al drummend op. Peter Mulders houdt met een strakke bas de songs stevig in het gelid. En de gitaar van Vanhoegaerden verkent alle spectra van de emotionele windroos. Dit gaat niet om riffs afvuren, dit gaat om de perfecte gitaarlijn aan de juiste emotie te koppelen.
Zo gaat Nest niet om rammen, maar om ráken. Diep raken. Dit is een band die zich zowel qua thematiek als muzikaal en vocaal volledig openstelt. En vooral ook tekstueel: “You are safe in my arms / You’ll die in my arms / One more night” klinkt het kwetsbaar, waarna die eenzaamheid met een mitrailleur van drums wordt weggeblazen, aangevuurd door Mulders en Vanhoegaerden. Maar na dat slaan, volgt weer zalven: “Please give me the strength to fight / We’ll be apart for one more night”. Schoner wordt muzikaal geweld niet. Dit is een band die tot bloedens, zwetens en tranens toe vecht voor muzikale geloofwaardigheid. Die geeft ze niet meer af.
Nest is een pakkend verhaal van kwetsbaarheid en weerbaarheid, woede en weemoed, aantrekken en afstoten, euforie en heimwee, zekerheid en twijfel. Tijdens het luisteren de adem inhouden en uitblazen. Elf songs lang beroeren en zelfs ontroeren: Nest is een meesterwerk van veruit een van de opwindendste bands van het moment, niet alleen in België maar vooral ook vér daarbuiten.
