Alsof twee bands en een soloparcours nog niet voldoende waren. Bert Dockx speelde al langer met het idee om terug iets met meer ‘jazz’ te doen, wat effectief omgezet werd toen hij begin dit jaar een carte blanche kreeg voor een tournee en een band samenstelde die zoveel meer was dan een begeleidend ensemble. Die nieuwe uitlaatklep wordt nu ook tastbaar gemaakt met, nog maar eens, een knoert van een album dat hokjesdenken overlaat aan zij die daar nog nood aan hebben.
Labels Unday en WERF sloegen de handen in elkaar. Dat hoeft ook niet te verbazen als je de line-up erbij neemt, met naast Dockx ook blazers Frans Van Isacker (altsax), Thomas Jillings (tenorsax, klarinet), bassist Nicolas Rombouts en drummers Louis Evrard en Yannick Dupont (dubbelend op synth). De tracks die het album openen en afsluiten – “Huisje Tuintje” en “Vroeger Beter” – verwijzen dan wel naar de wereld der clichés, maar daar hoort deze muziek niet thuis. Het is wél door en door Dockx-muziek: voortdurend rondhangend in de schemerzone tussen filmische verbeelding, onderhuidse sensualiteit, mysterie dat regelmatig neigt naar beklemming, en improvisatorische vrijheid.
“Huisje Tuintje” vat het eigenlijk allemaal mooi samen. Het rolt zoals bij Dans Dans: vetvrij, met een frivole Morricone-toets, drijvend op weemoedig meeneuriënde saxen en een helder uitgetekend gitaarpatroon. En dan: hop, een tempowissel met een unisono thema dat zo weggegrepen lijkt bij de vroege Sun Ra. Verderop: kraut-achtige hardnekkigheid, bokkige stoten, vrije uitwijdingen, en heupwiegend richting uitgang. “Spinrag” zoekt vervolgens nadrukkelijk het atmosferische op, en zet daarmee een patroon. Hier steekt het ongemak van Flying Horseman de kop op, maar dan met een inkleding die tegelijk herinnert aan de uitgedunde lyrische momenten van 70’s bands als Soft Machine en KIng Crimson.
“Stofwolk” is het sleutelstuk van het album. Een brok trance die de sound van Chris Forsyth & The Solar Motel Band (Dreaming In The Non-Dream) verder uitbeent, laat schuiven op een aanhoudende synth-puls die te combineren valt met twang-gitaar, noisy freak-outs, saxvrijages en een ritmesectie die even lijfelijk als ingetogen wentelt. Een klein kwartier dat zich ontpopt tot een minimalistisch epos én een genereuze droommachine in één. Het sluitstuk van een verbluffend starttrio dat vervolgens tussen haakjes gezet wordt door een aan flarden gehamerde versie van Monks “Epistrophy” waarin een manisch stotende ritmesectie het hart van de song uit z’n behuizing doet rammelen.
De tweede albumhelft wordt vervolgens iets om de tanden in te zetten, ook al zoekt de muziek hier regelmatig (nog) etherischer oorden op. “Je Ne Sens Presque Plus Rien” (opnieuw eentje waar Flying Horseman zo mee aan de haal kan gaan) en “Vroeger Beter” bewandelen voortdurend het slappe koord tussen dagdromerij en sfeerzetting, met kleine geluidjes die blijven opduiken, en muzikanten die samen een puzzel leggen. Daartussen krijg je nog een sterke versie van Sun Ra’s “Lights On A Satelite, een exotisch slingerende dans die even uitmondt in een uitspatting voor driftig gestreken bas en sputterende altsax, maar uiteindelijk weer belandt bij de verleidingskracht van Duizend-en-één-nacht. “Etrange Poursuite”, tenslotte, boetseert met zoemende synth, grotdroog pompende bas en lichtvoetig galopperende drums een noir-achtige ondergrond die Dockx & co. verleidt tot harde staccato-accenten, met in de tweede helft een paar messcherpe terreuruitbarstingen à la Naked City, gevolgd door een manisch motiefje dat je kop helemaal binnenstebuiten keert, alvorens te zalven met een laatste, lieflijke streling.
Ottla is met een duur van een kleine 70 minuten een stevige rit, maar wie Dockx al even volgt, die had dat kunnen zien aankomen. Beheerste gulzigheid, ook nu weer. Het is ook een debuutalbum dat een aantal rode draden uit ‘s mans carrière binnen een heel andere context zet, met dank aan een band die er zijn heel eigen draai aan geeft en terecht een naam van slechts vijf letters draagt. De vraag of hier nu meer of net minder jazz in zit, doet er eigenlijk niet toe. Het is vooral de stilaan verbluffende consistentie die blijft imponeren.
Ottla speelt op 10/11 tijdens het AMOK Festival van KAAP in Brugge. Daarna is het wachten tot de tournee in februari.
