Een improvisatiecombo noemen naar de favoriete zus van Franz Kafka, dat klinkt als moeilijkdoenerij voor in de late uurtjes van de lokale jazzclub. Toch? Hold your horses: Ottla keert terug met het tweede album Vogel en kiest resoluut voor levenslust. Hou dus naast die paarden ook maar je duiven binnenskamers, terwijl dit dolle gevederde creatuur de atmosfeer doorklieft.
Vogels, ze zingen zoals ze gebekt zijn. Al zal het modale Natuurpuntlid iets meer moeite hebben de roep van deze jazzvogel te herkennen; het jazzcollectief Ottla durft al eens alle kanten uit te schieten. Ook hun levenscyclus is onvoorspelbaar. Wat begon als een uit de hand gelopen improvisatieproject van Antwerps jazzrockgitarist Bert Dockx in 2019, leek na een plaat een eenmalig project te zijn geweest. Maar ja, de mans schedelpan staat steeds op ontploffen, en de ideeën durven al eens naar verschillende projecten te vloeien. Zo kwamen enkele leden van Ottla opnieuw samen in de gelegenheidsband rond Dockx in 2021. Die laatste was namelijk door acteur Josse De Pauw gevraagd om een soundtrack te voorzien voor diens monoloog ‘Memoria Del Fuego’, een tekst van Edouard Galeano.
Daar ontstonden dus de eerste ideeën voor deze tweede plaat alsook de nieuwe bezetting van Ottla als kwartet. Toch gingen er nog enkele jaren over. Niet enkel agenda’s maar ook Dockx’ breakdown gooiden roet in het eten. Waar de debuutplaat van de Bert Dockx Band vorig jaar nog een getuigenis was van de wederopstanding, is deze nieuwste van Ottla waarlijk de belichaming van het herrezen schepsel. Verveld tot een maffe, veelkleurige vogel. En hoe is deze precies gebekt? Om het met de woorden van de heren zelf te zeggen: jazz-improv-electronica-noise-prog-afro-blues-groove-punk-krautrock. Schrappen wat niet past.
Ondanks die niet veel goeds voorspellende combinatie aan stijlen klinken de nummers op Vogel wel coherent. Vaak bruist het van het leven, bijvoorbeeld op opener “Espejo”, een nummer dat we al eerder te horen kregen waarin de luisteraar een spiegel voorgehouden wordt die vervolgens onze persoonlijkheid binnenstebuiten keert. Samen met afsluiter “So Long, Tiger!” vormt het een slim geheel. “Jardin” is zo mogelijk nog frivoler, met een riffje dat makkelijk in het oor nestelt. Een lentezon doet onze tuin groen blozen. Terrasstoelen buiten, melkwitte benen bloot: we zijn het komende uur even niet bereikbaar. Ook “Duck” weet met zijn energie geen blijf; dichter bij een punknummer is de band nooit geweest.
Maar ook de dromerigheid is nooit veraf bij Dockx. “Droomvogel” vertrekt vanuit wat klanken, weggezakt in viskeuze elektronica, waaruit vervolgens een elegante vogel opstijgt. “Midnight Crawl” vertelt dan weer het nachtelijk dolen in de stad, wat de man zo graag doet. Schimmige stadsblokken, bomen en wagens verhullen hun mysteries in duisternis. Kort trekken ze onze aandacht om vervolgens meteen te vervagen in een nachtelijke waas, als snel mengende waterverf. “Don’t Cry” speelt zich af in de noten die niet gespeeld worden. Daar draait het om, aldus Miles Davis.
Vogel is minder experimenteel dan Ottla’s eerste; de songs zijn meer afgeronde gehelen. Ja, het zijn jams, maar louter een jazzlabel draagt het resultaat toch niet. Daarvoor trekken percussie en gitaar vaak genoeg het rockregister open. Juist doordat de nummers zich op die scheidslijn bevinden, wordt het spannend: de composities kunnen virtueel elke kant op gaan. Het spreekt in het voordeel van de luistervriendelijkheid dat de groep hierin een duidelijke richting kiest: de vogel trekt eropuit. Waarheen is nog niet duidelijk, maar ze vliegt met opgeheven hoofd en brede vleugels.
