Ze speelden eerder al in trio met rietblazer Yedo Gibson, maar als duo zoeken trompettist Luís Vicente en drummer/percussionist Vasco Trilla heel ander terrein op. Extraverte energie en compacte interactie wordt ingeruild voor lange afstandsbewegingen die hun tijd nemen om aan de slag te gaan met abstracte klankstapelingen die conventies en verwachtingen omzeilen.
Beide muzikanten slagen erin om een stevig potje geharrewar op poten te zetten, waarvan de voorbije jaren voldoende bewijs verscheen, maar het zijn ook muzikanten die al te graag op zoek gaan naar pure klankmogelijkheden en daarbij graag gebruik maken van onconventionele technieken of ideeën. Ze heeft Trilla er intussen ook al een paar soloalbums op zitten, die vooral niet klinken als de klassieke ‘kijk-eens-wat-ik-kan’-stoten, maar als een eigenzinnig universum waarin de meest uiteenlopende objecten – een metronoom, strijkstokken, schaaltjes, vibrerende speeltjes, een plastic darm – opduiken en bijdragen aan een excentrieke klankschildering. Idem voor Vicente, die zich specialiseerde in ongewone speeltechnieken en soms minutenlang kan spelen zonder ook maar iets voort te brengen dat herinnert aan een trompet. Je zou eerder denken aan experimentele elektronische muziek.
Op A Brighter Side Of Darkness is het vooral die onconventionele zone die opgezocht wordt. Niet dat ze meteen hun volledige gamma tentoonspreiden, want net het tegendeel gebeurt. Hier wordt gemusiceerd met geduld en dosering. De opbouw, als je die zo al kan noemen, gebeurt zeer traag, met densiteit en volume die toenemen met een gestage vastberadenheid. Tot explosies, excentrieke kermisparades of vurige finales komt het echter nooit. Het wordt snel duidelijk dat het voor deze twee niet draait om de ontlading, maar het aanhouden van een spanning die soms onder het oppervlak duikt, maar niettemin onder controle gehouden wordt met discipline en concentratie.
Lange stukken “Untold Stories” en “To Angels And Demons” (beide +20 minuten) zijn dan ook exploraties die de volle aandacht afdwingen, al is het maar omdat dan pas gaat opvallen hoe sterk de twee soms overlappen. Net zoals Trilla meteen in de weer is met aanzwellende en uitstervende resonanties, zo speelt Vicente vooral met ruis, die met adem, speeksel en lipspanning een enorme weelde aan variaties kan aannemen, van verfijnd suizen tot slurpend gereutel. Trilla speelt al net zo behendig met een afwisseling tussen lang aangehouden klanken en prikkende details. Plots bevind je je in een atelier vol tikkende klokken.
Gaanweg belandt Trilla ook op traditioneler terrein, met stokken die rondjes lopen op vellen, maar het wordt nooit doorsnee. Daarvoor blijft de sudderende trance, die uiteindelijk toch relatief ‘gewoon’ trompetspel toelaat, te beweeglijk. “To Angels And Demons” is nog de kaalste van de twee. Trilla schenkt alle aandacht aan de oplossende metaalresonanties, terwijl Vicente subtiel dempt. Het samenspel pulseert ingetogen met een ritualistische, zelfs tribale inslag, maar belandt ook hier niet bij gratuit geweld. De manier waarop Trilla de spanning van zijn vellen controleert is al een beluistering waard. En opnieuw: geen kookpunt, maar een onderkoelde stoofpot van ideeën.
In het iets kortere “Where You Belong” (bijna 9 minuten) wordt de abstractie iets directer. Hier vallen de iele golven van Trilla sneller samen met het gepijnigde gekerm van Vicente. Het donkere van de titel wordt tastbaarder gemaakt door een meer drone-gerichte aanpak die op zijn beurt ook weer zachtjes uitdooft. Het maakt van A Brighter Side Of Darkness een album dat vooral mikt op open interactie die even vrij als gedisciplineerd in stand gehouden wordt. Bij oppervlakkige beluistering kunnen die uitwaaierende omzwervingen opgaan in de achtergrond, maar luister je aandachtig, dan word je deelgenoot van een bedwelmende intensiteit die overmant zonder toevlucht te nemen tot voorspelbare tactieken. Avontuur voor open oren.