De voorbije jaren is er een nieuwe golf Australische bands die met succes op de voorgrond treden. Courtney Barnett, King Gizzard & The Lizard Wizard en Rolling Blackouts C.F. zijn maar enkelen van de meer bekende speerpunten van deze generatie bands. Met Braindrops brengt het licht geschifte opdondertje uit de reeks, Tropical Fuck Storm, nu zijn tweede album uit.
De band ontstond in Melbourne in 2017 toen frontman Gareth Liddiard zijn toenmalige band The Drones na zeven albums (al dan niet tijdelijk) opdoekte en samen met bassiste (en partner) Fiona Kitschin aan een nieuw muzikaal project begon. Hiervoor haalden ze gitariste Erica Dunn (van het punktrio Mod Con) en drumster Lauren Hammel (van metalband High Tension) aan boord en gingen ze onder de naam Tropical Fuck Storm — genoemd naar Liddiards eigen platenlabel — verder. Een naam waarmee je op voorhand weet dat de exposure op sommige mainstream media eerder beperkt zal zijn, al is het maar de vraag of de muziek die de band maakt sowieso niet te vreemd en te bizar is om daar überhaupt veel kans te maken.
Hoewel hun goed onthaalde debuutalbum A Laughing Death In Meatspace pas een jaar oud is, komt het kwartet nu al met een opvolger op de proppen. Een album waarvoor Liddiard, de belangrijkste songschrijver in de band, duidelijk geïnspireerd werd door notoire dwarsliggers als Captain Beefheart en Frank Zappa. Er wordt gegrossierd in nummers met weerhaakjes en melodieën die soms alle kanten uitspringen. Maar evengoed wil Tropical Fuck Storm een band met een boodschap zijn, die op het album thema’s behandelt gaande van politiek en extreemrechtse samenzweringstheorieën tot psychotherapie.
Alleen gaat de band in alle goede bedoelingen en experimenteerdrang soms een beetje te ver en verliezen ze de essenties (de songs, beste lezers!) een beetje uit het oog. Neem nu opener “Paradise”, een kaduke rock-opera die langzaam begint om dan hevig open te barsten en alle kanten uit de springen. Dat had kunnen werken, ware het niet dat het nummer zelf eigenlijk weinig om het lijf heeft. De wat saaie, lijzige zang van Liddiard helpt daar zeker niet bij. Een euvel waaraan ook nummers als “The Planet Of The Straw Man” en “The Happiest Guy Around” enigszins lijden. Ze hebben hun goede momenten, maar als geheel overtuigen ze niet.
Gelukkig pakt de mayonaise op andere momenten wel. “Who’s My Eugene” — al dan niet toevallig gezongen door gitariste Dunn — is het beste nummer van het album. Het wringt en schuurt, maar het is tegelijk een verdomd sterk nummer. Op de tweede plaathelft wordt er gas teruggenomen, en zijn de nummers wat minder uitbundig. Een aanpak die de nummers duidelijk ten goede komt. De soulinvloeden op “Braindrops” of de rustige groove van “Aspirin” tonen een andere kant van de band. Een waarin de chaos niet helemaal weg is, maar beter in de hand gehouden wordt. Iets dat nergens beter geïnspireerd wordt dan op het afsluitende “Maria 63” — een verwijzing naar Maria Orsic, een befaamd figuur in allerhande samenzweringen die welig woekeren in online alt.right-kringen — waar de spanning als een langzaam openbarstende etterbuil naar buiten komt. En dat is als een compliment bedoeld.
Braindrops is een album met schoonheidsfoutjes. Misschien net iets te veel, maar het toont evengoed dat Tropical Fuck Storm op zijn beste momenten wel opwindende muziek brengt. Laat ons eerlijk zijn. Tropical Fuck Storm is een ongeleid projectiel. Als je alle kanten uitgaat is het niet meer dan logisch dat je af en toe de roos raakt, maar ze even vaak mist. Dan krijg je een resultaat als Braindrops.
