Na meer dan vijf jaar terugblikken met een biografie, een best of, een tour rond The River en z’n levensverhaal 236 keer vertellen op Broadway, nog eens nieuw werk van Springsteen. Over personages die terugblikken op hun leven.
En dat terugkijken doen ze alle dertien op een bitterzoete manier. Zowat elk personage maakt een stand van zaken op, deelt levenslessen (voor wat ze waard zijn) in ruil voor een glas aan de bar, klampt zich vast aan de schamele beslissingen die (voor)alsnog goed bleken uit de draaien of kijkt uit naar een lichtpuntje in z’n leven – een geliefde die met de trein komt aangedenderd bijvoorbeeld. De weemoed op deze plaat wordt met de glimlach en de ogen naar beneden gevoeld. Springsteen wordt bijna 70. Dan kun je dingen beter plaatsen.
Deze plaat ligt lepeltje met andere soloplaten als Nebraska en The Ghost Of Tom Joad. Maar de verschillen zijn even groot als die tussen mes en vork. Enerzijds zijn de personages deze keer geen antihelden die in de criminaliteit belanden of die vruchteloos geluk najagen en zo nog verder in de shit belanden. Het draait bijvoorbeeld om een stuntman wiens lijf versleten is, een acteur wiens carrière al voorbij was voor die goed en wel begon en het nu moet zien te redden met reclamespots voor Viagra en kredietkaarten, een muzikant die de liefde opgaf voor de muziek en er nu finaal uit is dat dat de verkeerde keuze was (een nieuwe Springsteen essential, dat “Somewhere North Of Nashville”). Het zijn verhalen die mild afsteken tegen de wanhoop en tristesse van Nebraska.
Anderzijds zijn de weidse arrangementen met strijkers en koperblazers een nieuwigheid voor Springsteen. Ze zitten de songs als gegoten en zetten nooit te dik aan. In openingsnummer “Hitch Hikin’” likken ze het nummer, in hoogtepunt “Chasin’ Wild Horses” zorgen ze voor een verzengend mooie climax, in “Hello Sunshine” doen ze de sliertbewolking helemaal smelten. Ze maken van elke song een sferische kortfilm. Ze herhalen melodieën, wat de hele plaat een kabbelende, cyclische feel geeft zoals het leven zelf. In de teksten gaat de zon ook opvallend veel op en onder, melodieën zwellen aan en zwakken weer af als de golven op het strand. Western Stars is een plaat die uit de poriën van het leven ademt.
Ook het leven van Springsteen zelf. Zijn openhartigheid van in biografie Born To Run echoot hier. De songs van Western Stars werden al geschreven in de aanloop naar Wrecking Ball in 2012, een periode waarin de demonen in Springsteens hoofd weer de bovenhand namen zoals ten tijde van Nebraska. “You Can Get A Little Too Fond Of The Blues”, mijmert hij dan ook in “Hello Sunshine”, alsof hij het zelf tegen z’n personage vertelt. Net als “Don’t worry about tomorrow, don’t mind the scars” in “Drive fast, fall hard”. En in het volgende carrière-overzicht krijgt “Chasin’ Wild Horses” zonder twijfel een centrale rol. Het najagen van het onbereikbare, of het nu die Ene betreft of de drang naar gemoedsrust, is altijd een rode draad in het werk van Springsteen geweest. Voor de slechte verstaander knettert het hier nog eens door de mooiste orkestraties van de hele plaat. Het wilde paard op de cover is geen toeval.
Rustig en kabbelend allemaal dus, maar het is bovenal een ontzettend rijke plaat. De lap steel jankt een eind weg, de vocale arrangementen van Patti Scialfa zijn om door een ringetje te halen en de melodieën zijn 24 karaat goud — vintage Springsteen. De reserves die vele fans maakten bij de eerste songs deden Springsteen al haastig verklaren dat hij ook een plaat met de E Street Band heeft geschreven die klaar is om op te nemen. En die tour komt er heus ook wel volgend jaar. Maar zwijg nu even en luister. Zoiets. De meeste songs zijn bovendien sterk genoeg om net als die van Nebraska te kunnen weken in een E Street bad. Zoals “Tucson Train” bijvoorbeeld, dat in elke setlist gezwind zal vervellen tot een zwierige instant Springsteen classic.
Maar ook Western Stars is niet foutloos. Aan “Sleepy Joe’s Café” beleeft vooral Springsteen lol, maar is in alle opzichten een oppervlakkige vingeroefening. In “There Goes My Miracle” laat Springsteen de crooner in zich los, maar die mag voortaan toch weer strak aan de ketting. Als de Baas intimistischer wil klinken aan het eind van z’n carrière, dan toch niet op deze manier.
Maar voor de rest is Western Stars een pareltje dat tegelijk vertrouwd en toch vernieuwend aanvoelt. Winter is coming in Springsteens carrière, maar in alle minzaamheid en berusting zien we Springsteen die doorkomen met een waardigheid die alleen nog maar aan glans blijkt te winnen.
