Als Damien Jurado beslist om een album uit te brengen, dan doet hij dat gewoon. Een jaar na The Horizon Just Laughed verschijnt het akoestische In The Shape Of A Storm: een weeshuis voor nooit eerder uitgebrachte songs.
Net als op dat vorige album zit Jurado opnieuw zelf achter de knoppen. Dat is deels uit noodzaak, want zijn goede vriend singer-songwriter en producer Richard Swift, is vorige zomer helaas overleden. Swift producete Saint Bartlett en de Maraqopa-trilogie, waarbij — zeker bij de latere albums — de arrangementen complexer en gelaagder waren dan op eerdere albums. Nu, meer dan twintig jaar later, komt Jurado met zijn eerste volledig akoestische album op de proppen. Iets waar Swift al langer op aandrong, maar waar Jurado tot nu toe niet in meeging.
Als we het over authenticiteit hebben, dan mag dit album ernaast in het woordenboek. Op een kleine twee uur studiotijd — bezoekje aan de 7-Eleven inbegrepen — werden alle tien nummers ingeblikt. Allemaal eerste takes, live ingespeeld, slechts hier en daar bijgestaan door Josh Gordon op tweede gitaar. Het is een album als een potloodschets, zoals de cover, snel opgetekend zonder verbeteringen: berustend in zijn imperfectie en net daarom zo sterk.
De nummers zijn stuk voor stuk wezens van de voorbije jaren, zelfs decennia, die geen thuis vonden op eerdere albums. Omdat ze niet in het concept of arrangement pasten. Ook hier weer: het eigen aanvoelen als kompas. “Lincoln” bijvoorbeeld dateert al van de begindagen, van 1998 om precies te zijn. Het was oorspronkelijk een teruggevonden demo van verloren geraakt materiaal voor het album Ghost Of David (2000). Nu krijgt het spaarzame, verstillende nummer eindelijk onderdak. “There is nothing to hide / There is nothing left to hide”.
“Where You Want Me To Be” is naar Jurado-normen een zeldzaam uptempo nummer, waarin hij — al is het maar zachtjes — toestaat: “You can always tell me you love me, but say it quietly / Now you’ve got me where you want me to be”. Ook in “Throw Me Now Your Arms” is Jurado openhartig: “Let me be the one at day’s end / Who you can depend on, hand in hand / Safely on the shore where we stand / Throw me now your arms”. Kwetsbaar, maar nooit melig.
Ook “Newspaper Gown” is een bedrieglijk simpel nummer , maar de tekst die eraan gekoppeld wordt, schept met enkele woorden een wereld waarin zich een hele roman afspeelt. Iets waar Jurado als geen ander een patent op heeft. “Time does not heal”, wordt ons op het hart gedrukt in “Silver Ball”. En zelfs als dat zo is, is er nog altijd Damien Jurado.
