Bij elk nieuw album van Damien Jurado vragen we ons af hoe het komt dat ondanks het rijke oeuvre — studioplaat nummer 12 ondertussen — de man zo onder de radar blijft opereren. Ook met het uitstekende Visions Of Us on the Land zal dat niet veranderen.
Dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen: geen Vorst of Sportpaleis, maar de Botanique. En ook: plaat per plaat zelf beslissen wat het eindresultaat zal zijn. Sinds Maraqopa, toen Damien Jurado begon samen te werken met Richard Swift als producer, werd er een experimenteerdrang ingezet, met niet meer het typische singer-songerwritergeluid — lees zang en akoestische gitaar — maar rijkere arrangementen en psychedelische jaren zeventig-invloeden. Die ingeslagen weg werd verder gevolgd op Brothers and Sisters of the Eternal Son en nu dus ook op Visions Of Us on the Land.
Op Maraqopa start het verhaal van een fictief personage — Damien Jurado weet nog altijd niet in welke mate het over zichzelf gaat — dat zijn thuis achterlaat en verdwijnt in een zoektocht naar zichzelf. Het werd pas duidelijk toen Jurado “Return to Maraqopa” schreef voor Brothers and Sisters of the Eternal Son dat het verhaal nog niet klaar was en dus werd verder gezet. Die tweede plaat liet ons kennis maken met enkele inwoners van Maraqopa, het fictieve oord waar het personage terecht komt en waarheen zijn roadtrip niet alleen asfalt vreet, maar ook existentiële vragen.
Ook deze derde plaat had niet de bedoeling om weer een vervolg te worden, maar net zoals in een droom kun je niet altijd doen wat je wilt. Het verhaal gaat deze keer over een verlaten wereld na Maraqopa te hebben verlaten en hoe Silver Catherine, die met het hoofdpersonage optrekt, beslist om niet in een ruimteschip te stappen maar bij hem op aarde te blijven. Dat klinkt futuristisch en raar, maar tegelijk ook weer niet als je al even in de wazige droomwereld zit die Jurado al drie platen aan het creëren is. Het bestaat als je het gelooft.
“November 20” start met pompende drums en zware strijkers, die net als de slagakkoorden op piano de hoogte opzoeken om in vrije val weer terug te keren. De nummers — maar liefst 17, goed voor 52 minuten — zijn kort en wisselen elkaar in sneltempo af. “Mellow Blue Polka Dot” galoppeert over de weidse prairies rond Maraqopa. Wanneer Jurado plots zichzelf samplet met een flard “Silver Timothy”, klinkt dat vertrouwd, als een vage herinnering. Even vertrouwd klinken ondertussen de vooruitgeschoven singles “Exit 353” (is dat een mellotron?) en “Qachina”: dromerig en met een gezonde dosis galm.
In het slottrio “Queen Anne”, “Orphans in the Key of E” en “Kola” neemt Jurado gas terug en gaat hij terug de akoestische toer op. Het is een soort open einde waar het hoofdpersonage rust vindt en je doet geloven dat het wel goed komt, met mooie zinnen als “Could you ever be so kind to never leave my side” of “See your name across my smile”. Als je weet dat Damien Jurado in de jaren naar aanloop van deze plaat door een donkere periode is gegaan, zijn er misschien wel meer parallellen te trekken met het hoofdpersonage dan hij zelf toegeeft.
Je zou kunnen denken dat deze trilogie een glad marketingtrucje is om fans hun verzameling te laten aanvullen, maar dat zou niet werken. In een tijdsgeest van streaming waarin geopperd wordt dat het album dood is en alleen singles nog toekomst hebben, bewijst Damian Jurado dat dat niet zo is. Hij herstelt in een moeite het album, de conceptplaat en de trilogie als artistiek statement. Geen materiaal voor Spotify-playlists en daardoor alweer geen grote doorbraak, maar absoluut een must have voor uw platenkast.
Damien Jurado speelt met zijn gelegenheidsband The Heavy Light tussen 7 en 10 april achtereenvolgens in Nijmegen, Rotterdam, Genk en Brussel.
