We weten niet of Aldous Harding iets heeft met getallen, maar net als op haar vorige platen staan er op haar nieuwe welgeteld negen liedjes. Die minder-is-meer-aanpak trekt ze ook door naar de manier waarop ze die nummers heeft uitgetekend. Het neemt niet weg dat Designer een rijke, gevarieerde plaat is geworden die al het goede rond haar vorige platen méér dan bevestigt.
Ze zijn doorgaans van het bedaarde, ingetogen slag, maar toen de Nieuw-Zeelandse twee maanden geleden nieuw werk aankondigde, zullen de liefhebbers van folk-met-een-hoekje-af toch een luide vreugdekreet geslaakt hebben. Dat de vooruitgestuurde singles – “The Barrel” en “Fixture Picture” – vergezeld waren van een bizarre, intussen plat geanalyseerde videoclip, deed dan ook het beste vermoeden. Het was zelfs een geruststelling: ondanks het toenemende succes bleek dat Aldous – née Hannah – haar buitenissige, eigenzinnige zelf is gebleven.
Harding heeft op relatief korte tijd dan ook een serieuze reputatie opgebouwd. Er waren natuurlijk de vorige, uitstekende albums, Aldous Harding (’14) en Party (’17), vol intrigerende liedjes met verwarrende, vaak cryptische teksten. Wat haar echter nóg meer bijzonder maakt, is de manier waarop ze zichzelf presenteert. Tijdens haar intense optredens, in de video’s en op de foto’s die ze verspreidt via sociale media lijkt het wel of ze zich beweegt in een ander, ingebeeld universum. En: wie ooit getroffen werd door die ontregelende, starende blik, is voorgoed betoverd. Aldus de mare…
…én de mythe, die ze onlangs zelf ontkrachtte tijdens enkele interviews. Ze dóet misschien een beetje anders, maar naar eigen zeggen wil ze in de eerste plaats mooie en interessante dingen maken. Dat mensen haar teksten proberen te ontcijferen? Dat mag, maar is niet nodig, ze wil er vooral een gevoel mee uitdrukken, geen betekenis – iedereen kan er dus gerust van maken wat hij of zij wil. En die video’s dan, waarin ze zo excentriek uitgedost rare bewegingen staat te maken? Die zijn behalve mooi en interessant ook grappig bedoeld. Daar sta je dan als meerwaardezoeker…
Bon, de muziek dan maar, want dát is natuurlijk de reden waarom u Designer in huis zou moeten halen. De negen songs werden geschreven tijdens haar vorige tournee (van sommigen heeft u toen misschien wel de oerversie gehoord), en vorig jaar onder het wakend oog van John Parish in minder dan een maand tijd opgenomen en gemixt. Ook aanwezig in de studio in Bristol: plaatselijke violiste Clare Mactaggart, en Gwion Llewelyn, Huw Evans en Stephen Black, drie indiefolkartiesten uit haar huidige uitvalsbasis Wales.
Gothic-folk is het etiket dat ze ooit zelf op haar muziek kleefde; op het eerste gehoor lieflijk klinkende nummers dus, met een onmiskenbaar duistere ondertoon. Maar dat gaat niet op voor alle liedjes van Designer. “Fixture Picture” is om te beginnen een dromerige folksong die, deels door de manier waarop ze zingt, herinneringen oproept aan de samenwerking tussen Air en Charlotte Gainsbourg van jaren geleden (en daar is, vinden wij, niets mis mee). Met minder air – die wordt hier door een saxofoon geblazen – maar qua stijl en arrangement verwant, is die andere single, “The Barrel”.
Ook eerder up, ondanks de mijmerende toon, is “Weight Of The Planets”, waarin we naast een snerende viool ook een ritmebox horen. In het titelnummer – schuifelende groove, montere bas, marimba – doet de manier waarop ze haar tekstregels brengt zelfs een beetje denken aan Nick Drake. Op het einde dooft het lied uit; de perfecte overgang naar het trage “Zoo Eyes”, waarin ze haar lage stem in de strofen afwisselt met haar hoge in het refrein en waarvan we u de memorabele tekstlijn “What am I doing in Dubai?” niet willen onthouden.
In “Treasure” volstaan gitaargetokkel en enkele pianoaanslagen om een monumentale song neer te zetten. Naar het slot van de plaat toe blijft de stem meestal in de lagere registers en wordt het allemaal zelfs nóg soberder, minder melodieus, repetitiever en bijgevolg beklijvender. “Damn” (piano, houtblazers), “Heaven Is Empty” (akoestische gitaar) en “Pilot” (piano) komen door hun duistere sfeer dan ook dichter in de buurt van de liedjes op Party dan die van de eerste plaathelft.
U mag zich natuurlijk het hoofd breken over en verdwalen in haar labyrintische zinsneden, maar ons lijkt het beter klank en woord als een geheel te laten inwerken en er zo uw eigen verhaal bij te maken. Het gaat erom wat u erbij voelt, niet wat u erbij denkt. Maar wat écht telt, is natuurlijk dat Designer alweer een fascinerende en vooral een erg mooie trip is geworden, waarop Harding als vanouds laveert tussen licht en donker, luchtig en melancholiek.
Het optreden op 14 mei in de Botanique is al enkele maanden uitverkocht, maar niet getreurd: Harding speelt op 7 juli ook op het Cactus Festival in Brugge én op 11 november komt ze naar de AB (Flex) in Brussel.