Het was David Bowie in zijn laatste levensmaanden die James Murphy overhaalde om zijn band LCD Soundsystem nieuw leven in te blazen. En wanneer The Dame iets zegt, dan luister je. “Ik wist meteen dat we significant beter zouden moeten zijn dan ooit tevoren”, trok Murphy vol motivatie de studio in.
Eerst even een misverstand uit de wereld helpen. Toen James Murphy midden 2011 de stekker uit LCD Soundsystem trok, was de band niet op het toppunt van zijn kunnen, zoals we vandaag overal lezen. Akkoord, de groep had er een epische, drie uur durende show in Madison Square Garden opzitten, maar de rek was er toch een beetje uit. Wij herinneren ons een optreden enkele maanden voorafgaand aan dat concert, in de Gentse Vooruit, waar het toch allemaal erg slordig, rommelig en stroef verliep. Murphy leek er maar weinig zin meer in te hebben. We concludeerden toen dat het goed zou zijn mocht LCD Soundsystem even de tijd nemen om te bezinnen en dan met hernieuwde goesting verrassend terug te slaan.
Verrassend was het zeker, toen LCD Soundsystem na jarenlange afwezigheid begin 2016 plots als headliner werd aangekondigd voor een hele resem zomerfestivals. Begin juni van dat jaar zagen we de band aan het werk op het festival Primavera Sound en er leek weinig beterschap, de groep leverde een vrij belabberde prestatie af en verdronk in zijn eigen geluid. De comeback leek voorbij nog voor hij goed en wel begonnen was. Enkele maanden later op Pukkelpop was het wel heel goed, en speelde LCD Soundsytem veel accurater en snediger. Het optreden deed ons uitkijken naar nieuwe nummers, want die bleven voorlopig uit.
Tot nu dus, op American Dream staan er tien verzameld die allen even goed zijn. Als geheel is dit wellicht zelfs de sterkste plaat van LCD Soundsystem tot dusver. Muzikaal telt het album geen verrassingen, zo is het nog steeds de combinatie van snedige postpunk en bij momenten stomende electro die de band zo uniek maakt. American Dream klinkt hooguit iets volwassener dan zijn voorgangers, de gin tonic in de studio werd geruild voor rode wijn. “Tonite” kwam als eerste single en is het meest rechttoe rechtane nummer van dit album. Murphy worstelt er met zijn leeftijd, iets waar hij ook in verschillende interviews op terugkomt. “Het enige voordeel is dat er geen foto’s van ons bestaan waar we er allen mager en knap uitzien, omdat we altijd onze leeftijd hadden”, liet hij optekenen in The Guardian. De Amerikaan zijn halve midlifecrisis levert in “Emotional Haircut” wel de meest ontwapende tekstflard van de plaat op: “You’ve got numbers on your phone of the dead that you can’t delete/ and you’ve got life-affirming moments in your past that you can’t repeat.”
“I Used To” is hoe wij Queens Of The Stone Age vandaag graag zouden horen, als ze dan toch de meer sexy en dansbare richting willen opgaan. “I used to dance alone of my own volition”, zingt Murphy er over een broeierige baslijn en spatiale synths. Het prijsbeest van American Dream is echter het meer dan negen minuten durende “How Do You Sleep?”, met zijn demonische synthoetsen die het nummer pas na een minutenlange intro openbeuken. Murphy paste deze truc ook al toe op “Dance Yrself Clean”, de opener van zijn vorige plaat This Is Happening. “How Do You Sleep?” kent een dubbele bodem, zo refereert de titel aan het gelijknamige nummer van John Lennon waarin hij Paul McCartney op de korrel neemt. “I remember calling you a friend”, sneert Murphy hier richting Tim Goldsworthy, medeoprichter van zijn platenlabel DFA, waarmee hij in onmin leeft. Murphy spande zelfs een rechtszaak tegen hem aan.
David Bowie krijgt meer lof toegezwaaid, hij wordt geëerd in subtiele en minder subtiele referenties. “You fell between a friend and a father”, klinkt het in “Emotional Haircut”. Het euforische “Call The Police” willen wij dan weer heel graag eens na “Heroes” horen voorbijkomen op een nerdy indiefeestje. Kom, het moet zelfs geen nerdy feestje zijn. Als er maar genoeg drank geserveerd wordt zodat niemand omkijkt als we het nummer kattenvals meebrullen.
Blijft de vraag of James Murphy het wel nog graag doet. De Amerikaan geeft zelf toe weinig flexibel en een controlefreak te zijn, die bovendien letterlijk ziek wordt van touren. Lachen hebben we hem nog niet zien doen, het was eigenlijk zelfs nooit zijn bedoeling om een band op te richten. Blijf evenwel toch nog maar even die misnoegde muzikale brombeer, James, die puike platen als American Dream kan maken.
