Samen met het uitbrengen van zijn laatste plaat, kondigde LCD Soundsystem aan er definitief mee te stoppen. Toch komt er na een reeks concerten in het voorjaar en een drukke festivalzomer nu ook nog een najaarstournee. Vanavond houdt de groep halt aan de concertzaal van de Gentse Vooruit; klaar voor een ultieme ereronde of eerder om kalmpjes uit te bollen?
LCD Soundsystem koppelt het dynamische en het opzwepende van een dance-act aan de kracht en de energie van een rockshow. James Murphy, leader of the band, is dan ook een kind van de jaren zeventig dat opgroeide met zowel Velvet Underground en The Stooges als met Kraftwerk en Orchestral Manoeuvres in the Dark. Die combinatie van grooves en gitaren maakt van LCD Soundsystem een graag gezien live-act. Hier heerst immers geen computergeneuzel, maar werklust, gitaren, potentie, bas, drums, zweet en… actie. Al kan de groep dat vanavond niet helemaal waarmaken.
“Het is fijn om opnieuw in een club te spelen”, zo verwelkomt Murphy het publiek. Zijn band heeft er net een resem festivals opzitten en is duidelijk nog niet gewend aan de intieme setting van een zaal. Niet alleen zijn er de opmerkingen over het kleine podium, we krijgen — op “All I Want” na — ook exact dezelfde setlist van in de AB in mei, die ook tijdens de festivals ongewijzigd bleef. Een set met een beperkt aantal nummers uit het onlangs verschenen This Is Happening. Ook vanavond is er dus geen plaats voor het machtige “Dance Yrself Clean” of voor “You Wanted A Hit”.
De show begint vrij strak met een energiek “Us Vs. Them”, maar snel erna stapelen de slordigheden zich op. “All I Want” gaat de mist in door de onzuivere zang en het erop volgende “All My Friends” — dat opmerkelijk wordt aangekondigd als een “intiem moment” — verdrinkt naar het einde toe in de geluidsbrij. Vele nummers missen de finesse die noodzakelijk is voor een zaaloptreden. Geplaagd door de wet van ehm… Murphy wordt de groep daarenboven geconfronteerd met een aantal technische problemen. Tijdens “Yr City’s A Sucker” staat James al in het rond te wijzen en niet veel later valt het optreden minutenlang stil. James Murphy laat het echter niet aan zijn hart komen. Hij maakt grapjes, beantwoordt vragen uit het publiek en laat mensen het podium opspringen terwijl hij aan de zijkant de geluidsman te woord staat. Alle heibel komt de muziek wel niet ten goede. “Tribulations” en “Movement” worden erna vrij rommelig afgewerkt.
Het zijn de hits die dit concert redden van de complete mislukking. Vreemd voor een band die bekend staat om zich op albums te focussen en zich niets van singles aantrekt. “We don’t really do hits”, klonk het nog op de laatste plaat. Maar “Daft Punk Is Playing At My House” — inclusief koebellen! — keert de zaal een eerste keer ondersteboven en “Yeah” zorgt voor een zinderende finale. Tijdens die twee nummers krijgt de groep het publiek echt aan het dansen, waar het ten slotte om draait. Maar dat is te weinig; als Hot Chip en Soulwax dat op Pukkelpop een uur lang konden volhouden, dan moet LCD Soundsystem daar ook toe in staat zijn.
Na de doortocht in de AB en de tent van Werchter eerder dit jaar, is dit optreden duidelijk een keer te veel. Aan de groep nu om even te bezinnen en dan met hernieuwde goesting en nieuwe ambities fris, origineel en verrassend terug te slaan.
