Na het tragische ongeval dat drummer Denis Wielemans het leven kostte was de toekomst van Girls In Hawaii zacht uitgedrukt onzeker. Dan was er na enkele jaren het prachtige Everest, waarin de resterende leden het emotionele puin ruimden met de toewijding en oprechtheid van een Ware Groep Vrienden. Het werd een van dé Belgische platen van het jaar in 2013. Nu is er Nocturne, de moeilijke tweede na de herrijzenis.
Was de doorstart met Everest nog geboren uit een brutale wervelstorm aan emoties, dan toont Nocturne dat er een zekere rust is neergedaald. Alhoewel, het is een relatieve rust van het soort dat de ongemakkelijke vraag pijnlijk zichtbaar maakt: is het oké om verder te gaan? De band lijkt te worstelen met de zoektocht naar de toon die hoort bij zijn actualiteit, en kan uiteindelijk geen sluitend antwoord bieden. Kleine steekjes van verdriet en herinnering delen op Nocturne tijd en ruimte met humeurige beslommeringen.
Soms kan dat nog altijd verdomd mooi zijn. Single en opener “This Light” heeft iedereen en diens moeder ondertussen al gehoord: een traag pianonummer waarin we de hele band horen en herkennen. Zo is het een beetje thuiskomen: de oorlog is voorbij. Posttraumatisch stresssyndroom loert evenwel om de hoek, met zinsneden als “keep yourself unconscious now”. De fraaie, sombere pianomelodie beklemtoont hoe sommige wonden diep blijven. “Overrated” begint als onweer: zwart en zwaar, met diepe, logge synths, maar als eenmaal, zo rond de helft, de zon door de wolken breekt, worden we getrakteerd op kippenvel met een onvervalst “komt-ie”-moment. Wanhoop is zelden knapper omgebogen naar hoop dan hier.
Maar lang niet alle songs gaan zo eerlijk diep. “Cyclo”, met de weemoedige klaagzang van Antoine Wielemans in immer innemend Franglish, doet zijn best om boven de middelmaat uit te steken, maar slaagt daar niet helemaal in. Het keyboardgedreven “Indifference” roept wel heel hard herinneringen op aan OMD, maar is zó een nieuw hoogtepunt in het liverepertoire van de Girls. “Walk” heeft dan weer een refrein als dat van een Radio 2 Zomerhit. Catchy, willen we zeggen, maar nét iets te plat voor een band die elders – nu en vroeger – finesse uitstraalt. Hier en daar zit trouwens nog een effectje of een geluidje dat die finesse lichte deuken toebrengt. Tekenend voor de zoektocht naar de juiste toon is afsluiter “Up On The Hill”, waar sneeuw modder wordt in een vlaag van depressie.
Girls In Hawaii is er nog, godzijdank, maar het evenwicht is er nog niet. Nocturne haalt niet echt het kwalitatieve niveau of de emotionele diepgang van Everest, dat zo een ongeëvenaard monument blijft. Nu, twee keer op rij raak, dat had pas een ongeziene krachttoer geweest. We weten dat Girls In Hawaii nog zo’n prachtplaat in zich heeft, maar het blijft reikhalzend uitkijken na Nocturne.
Girls in Hawaii zijn live aan het werk te zien in Mars in Bergen op 22 oktober, in AB op 4 en 5 december, in Caserne Fonck in Luik op 2 februari, in Ferme du Biéreau in Louvain-La-Neuve op 7 februari, in Het Depot in Leuven op 8 februari, in Rockhal in Esch-sur-Alzette op 9 februari, in Eden in Charleroi op 10 februari, in Vooruit in Gent op 15 februari, in Trix in Antwerpen op 17 februari en in Tivoli in Utrecht op 2 maart. Zeg achteraf niet dat u ze gemist hebt.
