Het lijkt erop dat Mike Hadreas de storm in zijn hoofd heeft overleefd. Maar dat wil niet zeggen dat alles nu peis en vree is in het universum van Perfume Genius.
Toen hij in 2010 voor het eerst de neus aan het venster van de muziekindustrie stak, klonk Mike Hadreas van Perfume Genius niet alleen erg melancholisch maar vooral ook ongelooflijk schuchter. De verstilde pianosongs van debuut Learning waren zijn eerste voorzichtige pogingen om een moeilijk verleden te verwerken. En aan muizenissen ontbrak het de jongen zeker niet: hij worstelt al van kinds af met de ziekte van Crohn en werd op school herhaaldelijk gepest, onder andere – maar niet uitsluitend – omdat hij voor de mannen is. In zijn twintiger jaren ontwikkelde hij vervolgens een zware drugsverslaving, om uiteindelijk in een ontwenningskliniek te belanden.
Dat turbulente verleden zorgde ervoor dat Hadreas’ vroege werk vooral in het teken van overleven stond en er niet veel ruimte was voor franjes. Hetzelfde gold voor zijn tweede album Put Your Back N 2 It, zij het dat hij zich met onder andere de fijne single “Normal Song” steeds meer in de harten van de luisteraars begon te knokken. Het succes van de plaat effende vervolgens het pad voor het meer extraverte geluid van opvolger Too Bright, waarin meer aandacht was voor inkleding en productie, zonder dat de songs aan intrinsieke kwaliteit moesten inboeten.
Het nieuwe No Shape ligt volledig in het verlengde van die evolutie: de vertwijfeling is nog meer naar de achtergrond verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een nog zelfverzekerder en rijker geluid. Een enkele keer neigt de plaat ietwat naar het kitscherige – zo is de vrolijke samenzang van “Wreath” misschien net een beetje te veel van het goede – maar over de gehele lijn doet het deugd om een enigszins bevrijde Perfume Genius te horen.
Zij die de groep op Twitter volgen, weten al langer dat Hadreas over een gezonde dosis droge humor beschikt. In zijn muziek is daarvoor nooit echt ruimte, maar desalniettemin klinkt No Shape speelser dan zijn voorgangers: het onbeschaamd foute “Just Like Love” is een fantasierijker antwoord op “Queen” uit Too Bright en ook van het opgewekte “Slip Away” is een duidelijke hoek af. Op de beste momenten van deze plaat zijn zelfs vergelijkingen met Sufjan Stevens niet volledig van de pot gerukt, al laat de muziek van Perfume Genius zich bezwaarlijk als folk omschrijven. “Valley General” is een walsje dat weliswaar door een gezellige kampvuurgitaar wordt opgeluisterd, maar op andere tracks zorgen de synthesizers voor een meer ongrijpbaar geluid. De metalige productie en intense vocals van “Choir” creëren bijvoorbeeld boeiende contrasten met de nerveuze strijkers, terwijl een weerspannige drumcomputer het subtiel funky “Go Ahead” tot een van de hoogtepunten van de plaat maakt.
Naar het einde van de plaat gaan de songs nauwer aanleunen bij het meer traditionele werk van de groep – neem nu de geduldige pianoballade “Every Night” – zij het dan dat het allemaal net iets decadenter mag klinken dan voorheen, compleet met knapenkoortjes en violen. In “Braid” zorgt zelfs een harp voor extra inkleuring en afsluiter “Alan” trekt ten slotte alle registers open: “I’m here / How weird” jankt Hadreas terwijl de atmosferische synths aanzwellen. Je zou zeggen dat de inmiddels reeds 35-jarige Amerikaan uit Seattle zijn demonen eindelijk heeft overwonnen en opnieuw van het leven kan leren genieten. Maar het gefrustreerde “How long must we live right/before we don’t even have to try?” (“Valley General”) en het ietwat premature, onbevredigende einde van de plaat verraden toch dat Hadreas zijn persoonlijke nirwana nog niet heeft bereikt.
Er zullen ongetwijfeld kwatongen zijn die de commerciële ondertoon van No Shape aan de kaak zullen stellen en ze hebben daarin niet helemaal ongelijk. Perfume Genius heeft inderdaad wat van zijn oorspronkelijke onschuld verloren doorheen de jaren: net zoals pakweg
Komt er een moment waarop we Perfume Genius kunnen loslaten omdat Mike Hadreas ons applaus niet meer nodig heeft? Misschien wel, maar voorlopig is hij nog niet klaar met zichzelf. Dat maakt No Shape meer dan duidelijk.
