Toen Viet Cong begin vorig jaar zijn titelloze debuut uitbracht, was dat niet minder dan een met alle kracht midden in het gezicht geplante vuistslag. De wonden die Women geslagen had, waren nog niet helemaal geheeld, maar Matt Flegel en Mike Wallace hadden met Daniel Christansen en Scott Munro twee krachten gevonden om een nieuwe band te beginnen die een explosieve muzikale cocktail kon serveren.

Viet Cong was niet enkel muzikaal dynamiet. De groepsnaam viel niet overal in even goede aarde. Exit Viet Cong, enter Preoccupations, zo werd eerder dit jaar meegedeeld. Preocupations is dezelfde band, maar met een andere roepnaam, werd daar aan toegevoegd. Preoccupations is hoorbaar door dezelfde vier muzikanten gemaakt, maar het is ook een plaat die zich achter een behoorlijk solide muur verschanst heeft.

“Anxiety” heet de openingstrack van dit album en die titel vat het album aardig samen. Zoals de openingsminuut van zowel song als plaat piepend een en ander op scherp stelt, alvorens Flegel het heeft over recollections of a nightmare, zo heeft Preoccupations zich in zijn muzikale burcht teruggetrokken. Gelukkig blijkt daar, na enig speurwerk, zo nu en dan een fluwelen melodie aan te treffen, zodat een vreemde mix van loodzwaar en vederlicht zich in negen songs aandient.

Zelfs dat hermetische “Anxiety” heeft die lichte toets in zich, een even subtiele als gouden hook die de luisteraar vastgrijpt en naar de song doet terugverlangen eens die voorbij is. Ook in het afsluitende “Fever” gebeuren zeer interessante dingen met synthesizers. Hoewel Preoccupations er alles aan doet om een verontrustende sfeer te creëren (missie geslaagd trouwens), is het nagenoeg onmogelijk stil te blijven zitten op de vreemde, catchy klanken die door de song heen om aandacht schreeuwen. Dansen in een nachtmerrie? Waarom ook niet.

Wie hoopte op een sequel voor de epische motherfucker “Death” is er aan voor de moeite. Preoccupations doet echter iets interessanter: “Memory” op je afvuren, een eveneens vlot over de tien minuten knallende brok muziek die zo opzichtig met eighties wave flirt dat er vast lichaamssappen uitgewisseld worden. Daarbij wordt de pathos niet geschuwd: heerlijk opbouwen met synthlaagjes en hoge vocalen die tegen een muur van gitaarecho’s een paringsdans uitvoeren met een funky baslijn. Tot het plots afgelopen is en Preoccupations je opnieuw kopje onder laat gaan in die desoriënterende feedback die minutenlang aanhoudt.

Dat het ook gebalder kan, wordt met “Sense” en “Forbidden” aangetoond, respectievelijk een minuut en anderhalve minuut sinistere verkenningen uitgevoerd door donkere muzikale breinen. Is “Sense” nog enigszins een niemendalletje dat niet echt een meerwaarde biedt, dan weet “Forbidden” in zijn beperktheid wel voluit indruk te maken.

Preoccupations verkent, met voorzichtige stappen, nieuwe terreinen en het resultaat mag dan misschien niet zo’n oplawaai zijn zoals vorig jaar afgeleverd werd, alles bij elkaar is dit een collectie songs die er staat en die live probleemloos overeind blijft voor een luidruchtig, dronken publiek, zoals bij het begin van de zomer bleek. Als deze songs definitief in de vingers van dit viertal zitten, staat niks vuurwerk in de weg.

Daar wordt alvast op gehoopt voor 12 november, wanneer de band in de Botanique staat.