Alles of niets. Zo gaat ¨Preoccupations, de band die eerder de aandacht wist te trekken onder de naam Viet Cong, door het leven. Dat is te horen aan de muziek, blijkens het tweede, opnieuw titelloze album, en dat valt op te merken aan de kalender van het viertal. Preoccupations zal later op 2016 terugkijken als het jaar waarin ze van huis en haard vervreemden.
Enkele dagen na hun eerste concert op Belgische bodem dit jaar -in november komt de band terug-, en tussen concerten in Nederland en Frankrijk in, wordt tijd gemaakt om in Brussel de pers te woord te staan. Ondanks de hectische schema’s, zitten Scott Munro en Matt Flegel er ontspannen bij. Met dank aan, zoals dat door religieuze voorgangers omschreven wordt, de helende kracht van rock-‘n-roll.
“De show die we enkele dagen geleden in de Beursschouwburg speelden, was fijn”, zegt Flegel. “Al was het maar omdat de meest dronken persoon ooit zich in het publiek bevond.”
Scott Munro: “Het was een gast op de eerste rij en hij bleef maar om ‘Death’ roepen.”
In koor: “Death! Death!”
Flegel: “Het leuke aan in Brussel spelen, is dat elke keer we hier komen, er wel iets aan de hand is. Afgelopen zaterdag, vlak voor het concert, was er een voetbalmatch van jullie nationale ploeg en mensen werden echt compleet gek.”
Munro: “De vorige keer was het studentenweek of iets dergelijks, waardoor de stad overspoeld werd door jongeren in vreemde gewaden en met maffe hoeden. Gekke tijden.”
Flegel: “Yeah. Bier drinken en op straat pissen.”
enola: Het gaat er niet altijd zo aan toe, hoor.
Flegel: “Ik mis het wanneer het niet zo is. Vandaag is alles normaal tot nu toe, maar het is dan ook maandag.”
enola: Wat het concert van zaterdag betreft: dat was een wereld van verschil met jullie eerste concert hier dat, zacht gezegd, een beetje ontgoochelend was.
Flegel: “Voor ons ook. We speelden in het kleine zaaltje van de AB, wat een leuke locatie is, maar ook een dode. Klap er met je handen en er is geen echo. We klinken beter in een zaal met meer natuurlijke echo, waar de klank de kans heeft om van de muur te botsen. Bovendien speelden we die avond niet op onze eigen backline, wat ook een hemelsbreed verschil maakt.”
Munro: “Plus: we waren nog geen goeie band. Onze setlist stond nog niet op punt. Op dat ogenblik hadden we misschien amper zeventig concerten gespeeld.”
Flegel: “Daar zijn er ondertussen een tweehonderdtal bijgekomen. Ik ben blij dat je het nu beter vond dan toen.”
enola: Het publiek was ook mee ditmaal: er werd gedanst, wat niet evident is in dit land, zeker niet wanneer een lading nieuwe nummers gebracht wordt.
Flegel: “Elke keer wanneer je een band live gaat zien, hoop je natuurlijk dat ze dingen gaan spelen die je herkent. Dat maakt het altijd wat moeilijk als je in de overgangsfase tussen twee platen zit. Het duurt soms even voor het publiek in de nieuwe nummers raakt, zeker als de plaat nog niet uit is. Maar als je, zoals in dit geval, je comfortabel voelt op het podium en de klank zit goed, dan is het een feest. Het helpt zelfs als er wat gedronken wordt en het er ruwer aan toe gaat. Dat maakt dat het publiek meer opgewonden is. Het is helaas niet elke avond zo, maar voor ons is het over het algemeen best leuk om de nieuwe songs te spelen.”
enola: De nieuwe songs zouden in niet al te makkelijke omstandigheden tot stand gekomen zijn?
Munro: “Goh, het maken van dit album was vooral een versnipperd proces. Als we tijdens het toeren een gat van twee weken in de agenda hadden, trokken we de studio in. Dan eens in Calgary, vervolgens in Montreal. Bij het maken van het vorige album hadden we het merendeel van het materiaal zowat klaar voor we de studio in gingen. Die plaat is dan ook in een dag of tien ingeblikt, bij Preoccupations was het meer een uitgestrekt proces.”
enola: Toch klinkt het album behoorlijk als een geheel.
Flegel: “Het heeft even geduurd voor we wisten of ons dat zou lukken. Pas tegen het einde van de allerlaatste sessie in Montreal vielen de puzzelstukken in mijn hoofd samen. Het is niet makkelijk, maar we zijn een band die altijd veel songs maakt, om ze vervolgens niet te gebruiken. Zo komt het dat je soms op iets botst dat in het verleden niet werkte, maar later blijkt te passen in hetgene waar je op dat ogenblik mee bezig bent. Het kan geen kwaad wat extra songs in je rugzak te hebben.”
enola: Preoccupations is een plaat die tijd vraagt. Bovendien geeft het album een behoorlijk donkere indruk.
Flegel: Grappig, want in mijn hoofd klinkt ze heel wat lichter dan de eerste. We spelen zelfs mayor keys, iets dat we ten tijde van de Viet Cong-plaat nooit deden. Maar qua thematiek klopt het wel dat het nieuwe album donkerder is. We hebben een fantastisch jaar achter de rug, maar tegelijk was het ook een donker jaar, met heel wat veranderingen, die niet noodzakelijk positief waren. Relaties die eindigden, verhuizen naar een andere stad. Het voelde aan alsof mijn brein in een soort van donkere zone beland was. Het is absoluut een meer persoonlijke plaat, toch wat de lyrics betreft.”
enola: Hoe reageer jij wanneer je plots zulke persoonlijke teksten voorgeschoteld krijgt?
Munro: (met een uitgestreken gezicht) I hate it. Geen idee, eigenlijk. Ik schrijf zelf nooit lyrics. Ik zing ze soms wel mee, maar ik slaag er nooit in om ze echt juist te leren, waardoor ik meestal iets zing dat juist lijkt te klinken. Dus het maakt niet uit. En bovendien waren wij als bandleden ook betrokken bij sommige van de persoonlijke gebeurtenissen.”
Flegel: “Eigenlijk gaan alle teksten over jou.”
Munro: “Weldra brengen we je: Scott, The Musical, die gebracht zal worden op ijs, waarop ik zal rondschaatsen met een cape terwijl ik keyboards speel.”
enola: Over de keyboards: die lijken ditmaal heel wat prominenter aanwezig, bijvoorbeeld in “Anxiety”. Als een soort catchy tegengewicht voor de donkere inhoud?
Flegel: “Het is leuk om met synthesizers te spelen, waarschijnlijk doordat we het grootste deel van ons leven traditionele gitaarrock hebben gespeeld.”
Munro: “Ik speelde vroeger een beetje piano en heb wel ergens een keyboard liggen, maar het is pas door met de Chad VanGaalen-band te spelen, dat ik er echt mee begonnen ben.”
Flegel: “Hij heeft ons enorm beïnvloed. Je wordt het ook beu om altijd hetzelfde instrument te bespelen. En er is zoveel dat je kan doen met synthesizers. En met samplers. Het is leuk, het is een heel ander medium en dat houdt het interessant en opwindend. Veel van de muziek waar we van houden, is doordrongen door synthesizer-geluiden, zoals de new wave van de vroege jaren tachtig.”
enola: Ja, hoewel ze nogal blauw is, doet de hoes van Preoccupations denken aan de new wave-tijd.
Flegel: “Die hoes is op een geestige manier tot stand gekomen. We waren al een poos met drie, vier grafische ontwerpers aan het praten rond het artwork, tot een vriend, die we altijd onze ruwe demo’s sturen, dit plots mailde, een ontwerp dat hij gewoon in z’n vrije tijd in elkaar gedraaid had. Baf! Ik wou een strak, sixties-achtig, beetje Zwitsers design en daar was het, exact wat ik wilde.”
enola: Een vaststelling: op jullie facebookpagina stond recent een post over hoe jullie niet graag met de pers praten. Maar kijk: hier zijn jullie, zelfs behoorlijk goedgezind.
Munro: “Yeah.”
Flegel: “Het is niks tegen jou persoonlijk.”
enola: Dankje.
Flegel: “Maar het is gewoon moeilijk om de hele tijd over jezelf te praten. Niet dat ik het echt haat, maar als het geen deel van in een band zijn was, zou ik het niet doen. Maar dat is hoe het werkt: het helpt jullie om ergens over te schrijven en het helpt ons als jullie mensen nieuwsgierig maken zodat ze naar onze concerten willen komen en misschien een plaat willen kopen. Maar soms is het gewoon hard.”
enola: Het valt te begrijpen dat jullie bepaalde vragen beu zijn.
Flegel: “Natuurlijk. Maar het is even natuurlijk dat je een vraag wil stellen over onze naam.”
enola: Oké. Waar komt de nieuwe naam vandaan?
Flegel: “Chad VanGaalen. We staarden ons al maanden blind op verschillende lijsten met namen, die ons vaak door mensen toegezonden werden. Op het ogenblik dat we op onze deadline zaten, de plaat was al klaar, kregen we van hem enkele namen, waaronder deze. Een vriend van me zei dat het de titel van een John Coltrane had kunnen zijn en dat heeft me over de streep getrokken.”
enola: Het klinkt ditmaal niet als een naam die iemand kwaad zal maken.
Flegel: “We hebben gedubbel- en trippelchecked of er geen verborgen angel is, maar hebben niks gevonden. Maar als het toch het geval zou zijn, dan veranderen we gewoon opnieuw van naam. Eigenlijk ben ik er op aan het wachten: iemand die iets weird naar boven brengt.”
“Om eerlijk te zijn: het maakt me ook niet zoveel uit. Ik ga niet meer vechten voor een groepsnaam. Zolang de muziek maar in de smaak valt en wij live kunnen spelen.”
enola: Preoccupations is zowat het hele jaar op tournee. Niet iedereen kan evengoed met zo’n leven om, is al gebleken.
Munro: “Je moet een beetje…”
Flegel: “Gek zijn.”
Munro: “Of heel erg gek zijn.”
Flegel: “Maar we zijn het gewoon, we doen het ook al zo lang. Het is zelfs gemakkelijker: we kunnen ons tegenwoordig een hotel veroorloven. Vroeger toerden we heel low budget. Zochten we mensen bij wie we op de sofa konden overnachten. Het was soms hardcore touring.”
Munro: “In de VS reden we na concerten vaak de stad uit en sliepen buiten. Nu is het gezellig en al. We kunnen zelfs elke dag douchen…”
Flegel: “… of je dat dan ook effectief doet, is een ander paar mouwen, maar de mogelijkheid bestaat wel. We kijken onderweg ook stapels films, nu.”
Munro: “We hebben gisterenavond ‘Full Metal Jacket’ gezien. Man, intens! De eerste 40 minuten bestaan gewoon uit mensen die tegen elkaar schreeuwen.”
enola: Er valt vast een conclusie te trekken uit het feit dat een band die zich tot voor kort Viet Cong noemde enthousiast wordt over een Vietnam-film.
Flegel: “Het is grappig. In Montreal heb ik een tijdje terug een voedselvergiftiging opgelopen, voor de eerste keer in mijn leven. In een Vietnamees restaurant. Twee dagen kotsen en schijten. Karma, man!”
Op 12 november staat Preoccupations in de Botanique.
