Het lag zomaar voor het rapen: het gapende gat dat achterbleef toen The White Stripes ermee kapten. Van The Black Keys hoefden ze niet bang te zijn, die waren dan al te ver richting ‘radiovriendelijk’ afgeweken. The Kills hadden alles: vuige bluesrock, lef, bloeddorst en een flinke geut sex. En dan was er niks, 5 jaar lang.
Een dom ongeluk gooide roet in het eten: Jamie Hince raakte met zijn hand klem tussen een autodeur, en vijf operaties later moest de helft van The Kills opnieuw gitaar leren spelen met een middenvinger die permanent dienst weigert. Intussen bracht Alison ‘VV’ Mosshart haar vrije tijd door met haar vrienden van The Dead Weather, en leek The Kills steeds verder naar de achtergrond te verdwijnen.
Dat er 5 jaar na Blood Pressures nog een nieuwe plaat van The Kills in de rekken ligt, mag dus op zich al een half mirakel heten. En wanneer in de puike opener “Doing It To Death” de gitaar van Hince een eerste keer langs je trommelvlies scheurt, voelt dat meteen als thuiskomen – als een sucker punch in je middenrif, die het pad moet effenen voor een klassieke Kills-plaat. 50 minuten en 13 songs later blijkt die klap nogal snel verteerd.
Durven we het te zeggen? Vooruit dan: The Kills hebben ons voor de eerste keer teleurgesteld. En dat doet pijn, want weinig groepen liggen ons zo na aan het hart. ’t Is niet eens dat Ash & Ice een slechte plaat is. Meer nog: alles wat deze band zo opwindend maakte, lijkt ook op deze plaat zijn weg naar de oppervlakte gevonden te hebben. En dat levert al songs op die goed van poten en oren voorzien zijn, zoals het met lome bassen gestoffeerde “Siberian Nights”. Of “Let It Drop”, met Hince en Mosshart allebei in bloedvorm: rauwe dreiging die je langs je ruggengraat omhoog voelt kruipen.
Tussen de uitschieters staat gewoon te veel vulsel, songs die domweg vergeten je midscheeps te raken. “Days Of Why And How” mist cojones en raakt niet verder dan een verdienstelijke poging. “Black Tar”: als een bloedhond die op je af komt gelopen, om dan net voor de metalen afsluiting van het grasperk te beseffen dat hij je geen kwaad kan doen. Bij het frivole niemendalletje “Bitter Fruit” krijgen we heimwee naar andere frivole niemendalletjes van The Kills (“M.E.X.I.CO.”, iemand?), en Hum For Your Buzz is een bluessong met een heel erg laag soortelijk gewicht.
Waar ging het fout? Kijk naar de hoes van Ash & Ice: gestileerd, stijlvol, netjes afgelijnd en beredeneerd. Alles wat je nooit bij The Kills zou gaan zoeken. Het contrast met de vroegere covers van wazige, punky foto’s van het duo is groot. Muzikaal zitten de twee niet zo ver van hun vorige platen, maar na ettelijke luisterbeurten heb je het opeens door: The Kills klinken op deze plaat een tikje te braaf. Basale ritmes en rauwe productie hebben plaats geruimd voor vaak makkelijke, soms voorspelbare bluesrock.
Als ons verdict harder klinkt dan nodig, dan is dat alleen maar omdat ons verdriet zo groot is.
Gelukkig is er de trage sleper “That Love” om ons te troosten. Er is nog hoop voor The Kills.
