Vier platen houden The Kills het nu al vol. En bij elk nieuw album worden de bakens weer een beetje verzet. Op het nieuwe Blood Pressures resulteert dat in spanning en groove, twee elementen die The Kills als gegoten zitten.
Bij het verschijnen van Keep On Your Mean Side, waarmee The Kills in 2003 debuteerden, had niemand kunnen voorzien dat de band het einde van het decennium zou halen. Niemand. De fans zagen in die periode een band op het podium staan waarvan je je ernstig afvroeg of iedereen nog in leven zou zijn tegen dat het einde in zicht kwam.
Tegenstanders vonden dat de band meer pose dan inhoud te bieden had en The Kills al snel door de mand zouden vallen. En ja, de looks en de attitude zijn altijd een wezenlijk deel geweest van het duo, maar dat was ook de opzet. Hince en Mosshart (of Hotel en VV, zo u wil), hadden het idee voor ogen van een band die verder ging dan louter muziek en de doorsnee ’rock-’n-rolltoestanden. The Kills, meenden ze, was een plaats waar muziek, literatuur, film en alles dat in staat is een spat opwinding te veroorzaken zichzelf vermengt en in één heftige, passionele gulp opnieuw naar buiten stroomt.
Het plaatje klopt dan ook. De hoezen zien er net zo intens uit als de muziek klinkt: vol lust for life en met een grenzeloze minachting voor wat doordeweeks en niet spannend is. Zowel opwinding als drama hangen daarbij permanent in de lucht en dat is wat de muziek van dit duo, ook op deze vierde plaat, zo meeslepend maakt. Dit zijn de ups en downs van een bestaan zoals het in de wildste dromen geleefd wordt.
Die urgentie is altijd al in de albums van The Kills aanwezig geweest, maar kwam drie jaar geleden op Midnight Boom tot een culminatie. Na drie jaar wachten, een tijd die de band zelf doodde door in zee te gaan met Jack White (Mosshart) en Kate Moss (Hince), is er eindelijk een nieuwe. En zoals dat gaat wanneer het lang duurt voor het vervolg op een klepper verschijnt, zijn de verwachtingen aan de belachelijk hoge kant.
Gelukkig is The Kills het soort band waarbij een plaat niet vanaf de eerste luisterbeurt grote sier komt maken, maar eerder van het type dat zijn tijd neemt en de aanvankelijke "’Is het dat?"’ langzaam ziet veranderen in tevreden knikken en uiteindelijk een lichte verslaving. Zo is het de voorgangers van Blood Pressures vergaan en alles lijkt er, na enkele weken behoorlijk veel luisteren, op te wijzen dat ook deze plaat die afhankelijkheid zal weten los te weken.
Het explosieve karakter van de eerste albums is immers ingeruild voor een groove die zowel in openingsnummers "Future Starts Slow" als "DNA" grote sier maakt en er voor zorgt dat de plaat je bij momenten ook lichamelijk verzwelgt. Die groove is ook wat nummers als "You Don’t Own The Road" en "Heart Is A Beating Drum" overeind houdt: beide tracks laten het immers tekstueel enigszins afweten, maar door de strakheid waarmee ze uit de speakers spatten, en in laatstgenoemd geval eveneens dankzij de pingpongtafelpercussie, vormen ze een onmiskenbaar onderdeel van Blood Pressures.
Die plaat staat immers bol van de spanningsbogen die zo nu en dan tot wow-ontladingen leiden, soms zelfs bijna ongemerkt in kleine niemendalletjes als het sierlijke "Wild Charms". Maar pas echt intens wordt het wanneer de sleutelsongs "Baby Says" en "Last Goodbye" voorbijkomen en de band dieper gaat dan ooit tevoren. "Baby Says" zorgt — overigens bewust — voor het soort elektrische geladenheid waarmee "Gimme Shelter" meer dan veertig jaar geleden uitpakte en die nu nog blijkt te werken, terwijl "Last Goodbye" niet alleen het meest rustige, maar ook het meest droeve en tegelijk misschien ook mooiste nummer is dat The Kills tot nu toe opnamen.
Dat alles samen levert een eindresultaat op dat niet onder één noemer te vatten is zoals Keep On Your Mean Side dat ooit was, maar dat wel net als zijn voorgangers staat als een huis en waarmee The Kills nogmaals hun horizon verbreden zonder dat je niet vanaf de eerste noot weet met wie je te maken hebt. Heftig en verslavend, zeg maar, en zo hebben we het graag.
