”You’re so thankful for all the dreams that never came true/‘Cause somehow you’re in a better place now.”
“Hesitation is masturbation of the mind.”
“Let’s be realistic and plan a miracle.”
“These are the days that we’re getting ready for luck.”
Admiraals zesde album staat zo vol feel good-advies dat hij bijna terugbetaalbaar van de ziekenkas wordt.
Die richting ging hij al op met zijn vorige plaat The Great Scam, al was er daar nog wel een “I don’t want to feel good today” als wolkje voor de zon. Maar het was allemaal ook wat meer laid back, blazers als schapenwolkjes in zonnigere nummers. Die muzikale lijn en positieve mood worden nu verder doorgetrokken op Wake Up And Dream, waarin Admiral Freebee zo ontspannen als nooit tevoren klinkt.
Geen “Oh Darkness” meer, geen betoog dat “The Worst Is Yet To Come”, geen blues meer uitgeschreeuwd door een “Hypochondriac” (wat we stiekem toch ook wel missen, zulke uitbarstingen op die laatste platen). De “Sad Rebel” van Songs is verveld tot een Nonkel Admiraal waarbij u op de schoot kan kruipen om wat good vibes te scoren. Onze kop eraf bovendien als op de tonen van nieuwe single “Let It Shine” de komende maanden geen ontelbare pintjes uit de ijskast worden getrokken tijdens een barbecue.
Die ontspannen sfeer komt ook door Van Laeres geintje om de muzikanten in de waan te laten dat ze demo’s aan het inspelen waren, terwijl het eigenlijk al de definitieve opnames betrof. Dat er desondanks waarlijk uitstekend wordt gespeeld pleit voor hen. Een frats ook waarvoor je niet naar Amerika moet trekken om met wereldvermaarde muzikanten te spelen. In Schoten kun je ook mooie dingen maken, en mannen als Tim Coenen en Senne Guns leggen altijd wel eigen, fijne accenten in voorgeschotelde notenbalken.
Ook de meer ingetogen momenten mogen er zijn: “Buddy” is het soort ballad waar Freebee stilaan een patent op heeft, met een pianomotief dat halverwege voorbijloopt als dat bloedmooie meisje op de Meir. Ook “Getting Ready For Luck” en “Maybe This Is the End” hebben de allures van een schouderklop waarbij het een goed glas drinken is.
Zo blijft “Too Much Of Everything” ook op plaat het zwakke broertje. Die typische ongein van Van Laere is standaard op quasi elke langspeler en hoort doorgaans al even standaard bij de zwakkere momenten. Al kan dat ook persoonlijk zijn: “Einstein Brain” is ook het enige moment dat de skiptoets hier ten huize gebruikt wordt tijdens het afspelen van dat licht klassieke debuut. Tijdens Wake Up And Dream zal dat ook nog bij “The Easy Way In (Kim Basinger)” zijn, een Pixiepastiche die niet meer is dan dat. De nieuwe versie van “Bad Year For Rock ’n Roll” flirt met de overbodigheid, maar klinkt door een vettige groove en de blazers vuiler dan de eerste. Welaan dan.
De zesde plaat dus. En de vraag blijft of Admiral Freebee ooit eens echt een slecht album zal maken. Gok maar van niet.
