Vijf jonkies uit Houthalen-Helchteren — daar kenden we tot voor kort enkel domein Hengelhoef — die new wave van de zuiverste soort spelen en daarmee zondag de jury van Humo’s Rock Rally konden overtuigen? We konden het zelf eerst niet goed geloven. Waarom Endless Party net als de winst van Whispering Sons een zegen is voor het genre en daarbuiten.
Een Steak Number Eight-gevoel hadden we afgelopen zondag. Na School is School (2010), Compact Disk Dummies (2012) en Warhola (2014) hadden we eindelijk nog eens een winnende act die je echt bij de lurven pakt. Hebben we vandaag dan weer nood aan tegendraadse muziek in plaats van simpele garage rock of arty electropop? Wie zal het zeggen, maar zo’n tegenbeweging moeten we wel koesteren. Whispering Sons is niet dat type band dat per se de Rock Rally moet winnen om aandacht te krijgen. Hun muziek is ontstaan uit gevoel en passie voor alles wat in de jaren tachtig gemaakt werd, en om die reden spreken ze sowieso al een trouw publiek aan. Maar daarmee de 20ste editie van de Rock Rally winnen?
Ook al duren de nummers op Endless Party langer dan vier minuten, zijn ze repetitief en worden ze overheerst door een donkere sfeersetting, ze grijpen meteen je aandacht vast. Beter nog: door de lengte kan de schoonheid in de nummers het best tot uiting komen. Akkoord, de geesten van Sisters of Mercy en Joy Division waren rond in de muziek, maar er zit toch iets meer in. Kil is ook niet het eerste woord dat in ons opkomt bij “Shadow”. Er zijn weliswaar de gortdroge drums van Sander Pelsmaekers, gierende gitaren van Kobe Lijnen en de lage, dromerige stem van Fenne Kuppens, maar naar het einde van het nummer toe manifesteren zich steeds duidelijker de shoegazende gitaren.
In “Midlife” verhoogt het tempo aanzienlijk en de intensiteit doet wat aan de coldwave van The Soft Moon denken — om een recent voorbeeld te geven — maar nooit gaat Whisperings Sons agressief of überrauw klinken. In “Time” beuken de melodische gitaren en de ingetogen stem nog meer op het hart in. En Whisperings Sons slaagt er met verve in om bijna zes (!) minuten lang te boeien. De kwaliteit gaat nog steeds in stijgende lijn, want in “The Night” jagen één snijdende gitaarlijn en een dik laagje synths van Sander Hermans de adrenaline de hoogte in. Het nummer doet ons naar adem happen.
In “Insights” mag bassist Lander Paesen eindelijk schitteren (lees: de sfeer bepalen), maar na de eerste minuut stapelen de dikke lagen synths zich op en hebben we te maken met heerlijke synth wave. Die dansbeat in het uiterst toegankelijke “Wall” zal u finaal aan het dansen brengen — ook goesting in een new wave party? Het nummer is de gedroomde afsluiter van een plaatje dat bijna alle facetten van het genre belicht. Als dit nog maar een eerste verkenning is, wat zal Whisperings Sons ons dan in de toekomst brengen? Al zeker geen belegen muziek.
Van Lust For Youth over Eagulls tot The Soft Moon: de recentere bands die met tenminste één voet in de late jaren 70 en 80 staan, zijn haast niet meer te tellen. In eigen land maken onder meer Rape Blossoms, Charnier, MAZE en Onmens deel uit van deze beweging. Opnieuw: deze bands kunnen het zonder muziekwedstrijden maken, maar deze EP en Whispering Sons’ winst in de Rock Rally bewijzen nog maar eens dat er in het genre geweldige dingen gemaakt worden. Hopelijk kunnen ze andere jonge muzikanten inspireren.
De volgende stap? De band live zien natuurlijk! Op 13 april met K-X-P in Nijdrop in Opwijk, op 16 april op Record Store Day bij Wool-E-Shop, op 22 april in In De Ruimte in Gent (in het kader van de Catch-concerten) en op 7 mei in Club Kamikaze in Mechelen (georganiseerd door In Utero Concerts).
