Heavy Love boeit van begin tot eind. Eerst bekende Mark

Lanegan fan te zijn en enola kan niet anders dan volgen.

Vanaf de eerste warme crunch van een noot wensen we dat “om te

tremoloën” was opgenomen in de Dikke Van Dale, want opener “Sometimes”

tremoloot erop los. De drum valt al snel heel doelgericht in en na enkele

momenten horen we Duke Garwoods krakende stem. Het is geen verrassing dat

Heavy Love geproduced werd door Mark Lanegan. Garwood vormde

enkele jaren geleden een duo met hem op het album Black Pudding en

klinkt even intens en doorrookt als zijn ondertussen goed bevriende collega. Iets

nasaler wel en met een donkere vibrato die doet denken aan Flying Horsemans

Bert Dockx.

Gitaar, bas en drum zijn de constante begeleiding van het album, maar

worden stuk voor stuk gedragen door Garwoods stem. Waarheen? Zo laag

mogelijk. De titel “Heavy Love” is niet voor niets gekozen: de meeste nummers

hebben een zware, lage klank, maar worden toch zo bezongen dat ze licht en

liefdevol klinken. Uitzonderingen zijn nummers zoals “Snake Man”, waar een

hogere baslijn, een mondharmonica en zachte gitaarklanken samenkomen in een

mid-range groove met een herhaling van “shake me down and steal my gold” als

bluesy en catchy zanglijn.

Even sterke zinnen vinden we terug in praktisch elke andere song. Zo

pakt Garwood in “Sometimes” uit met de zin “now we catch fire in the pouring

rain” en horen we verder op de plaat een herhaalde “pour some honey in

my ear”. Hij speelt wel vaker met beeldkrachtige tegenstellingen, zoals in de

titels “Burning Seas”, “Summertime In Hell” en, als we dit als een contradictie

mogen lezen, “Heavy Love” zelf. De woorden op zich zouden met een andere

zanger veel kracht verliezen, maar Dukes inleving kan je voelen.

En net daar komen we Garwoods grootste kracht tegen: elk nummer wordt

gebracht met intense emotie, hoe paradoxaal en metaforisch de teksten ook zijn.

Die abstractie houdt Garwood niet tegen om zijn volledige ziel in een nummer

te leggen, waardoor ook de luisteraar elk bezongen gevoel gewaar wordt. We

krijgen hier geen rechtstreekse liefdesverklaringen of “wee mij”-blues, maar een

subtiele en toch overduidelijke verwerking van die typische songthema’s.

Op een kleine tien jaar tijd als muzikale nomade is Duke Garwood van

beginneling gegroeid tot een doorgewinterde songschrijver met een even

doorgewinterde stem. We hopen dat die het lage timbre van Heavy Love

nog enkele decennia langer kan aanhouden.