“Deze keer maken we een popalbum,” dachten de mannen van Pond. Enkele maanden later – want zo snel werken ze – bleek toch dat ze opnieuw psychedelische nummers hadden geschreven. Sun Ra wist het al lang: “space is the place.”
Pond baant zich op Man It Feels Like Space Again een weg doorheen de popgeschiedenis en leent hier en daar wat het kan gebruiken. We horen veel 80’s en Beatles, wat Pink Floyd, oude gamemuziek, kraut en funk, maar dit telkens doorspekt met bombastisch reverbererende psychedelica. De meeste van Ponds leden zijn of waren leden van Tame Impala en dat is te merken aan de sound, maar die is hier wel opvallend helderder dan de garagesound van hun ander project, zelfs wanneer die opstijgt en explodeert in atmosferische hoogten.
Die hoogte wordt al snel bereikt met de lichte intro van opener “Waiting Around For Grace”. Na raketlanceringsgeluidjes vallen al snel hoge synths en een fragiele zanglijn van frontman Jay Watson in, vooraleer het nummer echt losbreekt met een poprockrefrein. Deze sterke popdynamiek vinden we terug in bijna alle nummers van Man It Feels Like Space Again: opstijgen, voortstuwen, even verder zweven, af en toe dreigen te ontploffen en zacht neerdalen. Niet elke landing lijkt even geslaagd, maar als er wordt geëindigd in chaos, wordt er gewoon herbegonnen.
Wanneer “Zond” rond het midden van de plaat begint, krijgen we een aangename verfrissing met een strakkere rockriff die zo wordt opgebouwd om uiteindelijk weer in zwevende, maar dansbare pop uit te monden. Hierna krijgen we een trager, maar niet minder stuwend nummer dat eindigt in volle noise, met de passende titel “Heroic Shart”. Zoek best niet te ver naar afbeeldingen van “shart” op het internet, een korte quote van (niet onze lievelingsfilm) Along Came Polly (2004) zegt genoeg: “I tried to fart and a little shit came out. I sharted.”
Af en toe horen we door de heel aanwezige synths de gitaar niet meer, wanneer die zoals op “Sitting Up On Our Crane” ver naar de achtergrond verdwijnt. Meestal is de gitaar dan ook zodanig vervormd met delay en zware chorus dat ze bijna klinkt als een synthesizer. De synths nemen dan weer af en toe gitaarlijnen over, zoals wanneer we bij hetzelfde nummer worden uitgeleid door videogame-achtige arpeggio’s.
Tegen het einde van de plaat laat Pond zich nog even gaan in funkpop met “Outside Is The Right Side” en het bombastische hitje “Medicine Hat”, maar het meesterwerk van Man It Feels Like Space Again is de steeds veranderende slotsong met dezelfde titel als het album. Na lo-fi gitaartjes krijgen we snel terug bombastische pop, die vlot wordt overgenomen door een zachte Blurachtige rockgroove. Daarna krijgen we een afwisseling tussen een melodieuze bridge, strakke ritmische rock en tot slot de interplanetaire psychpop die centraal staat op het album. Op die manier werkt “Man It Feels Like Space Again” als een kleine samenvatting van het hele album: we horen een gefragmenteerde greep uit de poptraditie die eclectisch ineen is gestoken, maar dankzij terugkerende melodieën steeds weer op zijn poten terechtkomt.
