Dresden, stad aan de Elbe, platgebombardeerd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, maar die avond in april gezalfd met knappe vertolkingen van Let Your Hands Be My Guide, het eerste echte soloalbum van Chantal Acda.
We hadden er nog ons geld op ingezet: “Intussen kan je dan even nadenken of het geen goed idee zou zijn om Let Your Hands Be My Guide uit te brengen als dubbelaar, met op het ene schijfje de studiotracks en op het andere de liveversies in deze bezetting”, zo sloot ondergetekende de recensie af van het concert in de N9, eerder dit jaar. Een dubbelaar is het niet geworden, maar het livealbum is er nu toch: Live In Dresden, een registratie van het concert in het Societaetstheater. “Een supermooie zaal, ook qua klank en een warm publiek met open visie”, dixit Chantal Acda.
Het concert in de N9 in Eeklo was speciaal omdat het de eerste keer was dat, na de aansluiting van Alan Gevaert, de liveband compleet was. Samen met Eric Thielemans en Gaëtan Vandewoude was Chantal Acda haar tournee begonnen ter ondersteuning van haar soloplaat Let Your Hands Be My Guide. Zowel het album als het eerder genoemde concert maakten indruk. Zonder zin voor drama mag gezegd worden dat de overgang van studio naar het podium op z’n minst spannend was: deze liveband is helemaal anders dan de artiesten waarmee Acda de opnames deed. Nog even ter herinnering, dat waren Nils Frahm, Peter Broderick, Gyda Valtysdottir en Shahzad Ismaily.
Zes van de negen nummers staan er op dit album, niet allemaal dus, maar dat wordt goedgemaakt door de uitgesponnen en eigenzinnige versies. De uiteindelijke selectie van de songs liet zich daar door leiden. Het zijn de nummers die deze groep muzikanten zich het meest eigen heeft gemaakt en die voor Acda het groeiproces voeden voor al wat hierna mag komen. “Arms Up High” is er bijvoorbeeld niet bij en misschien voelt het ook wel ergens aan alsof dat nummer zijn plaats en moment ergens anders al heeft gehad. Vreemd hoe het op die manier voor de luisteraar evenzeer een groeiproces wordt.
Met Eric Thielemans is er naast een geweldige drummer ook een marimbagoeroe aan boord, een instrument dat nadrukkelijk aanwezig is tijdens “My Night” maar vooral in het meer dan tien minuten durende “Wintercoat” een indrukwekkende vloedgolf aan klanken uitrolt. Deze liveregistratie prikkelt. Het is een momentopname van wat er is, maar ook wat er niet is. Passieve stilte wordt actieve stilte, ingehouden adem heeft plots een klank. Het is ook luisteren zonder te zien, terwijl je dat bij een concert wel doet. Het is zoals vroeger als kind een voetbalwedstrijd stiekem op de radio van in je bed volgen omdat het al voorbij bedtijd is en de tv onherroepelijk uit ging.
Het is, zoals in Eeklo destijds, weer luisteren met de eerste oren. Het is geen plaat die vooraf gezien absoluut moest, maar die achteraf wel heimwee zou creëren omdat ze er niet was. Live in Dresden wordt door Gizeh Records uitgebracht in een handgemaakte sleeve en als beperkte oplage. Niet te lang over nadenken dus.
