Sommige overleden helden kan je niet genoeg eren. Dat geldt zeker voor Mark Linkous en zijn kleine, weerbarstige maar oh zo magische oeuvre als Sparklehorse.
Daarom halen wij met veel liefde “Eyepennies” opnieuw boven. Ook al staat het nummer op het optimistisch getitelde It’s A Wonderful Life, “Eyepennies” is één van de meest troosteloze liedjes uit het oeuvre van Sparklehorse. Met zijn refrein dat refereert naar een dodenritueel uit de klassieke mythologie, is de toon al meteen gezet. Linkous’ zang klinkt dun als papier, vermoeid en troebel. De stem van PJ Harvey biedt nog ietwat tegengewicht aan de sombere overpeinzingen van Linkous, terwijl een kat ligt te ronken en de konijntjes ergens in een veld zitten. Dieren lijken in het universum van Sparklehorse dan ook vaak betere metgezellen dan mensen.
De muziek is al even weinig opbeurend. Tristesse druipt van de notenbalken. Het nummer sluit aan bij de koortsdromen zoals we die gewoon zijn van Sparklehorse. De gitaar klinkt als een valiumpil, terwijl de piano wel probeert maar niet kan opboksen tegen de inherente droefheid van “Eyepennies”. De ritmesectie heeft het ondertussen al lang opgegeven. En toch klinkt er ergens “I will return her one day”. “Eyepennies” doet pijn, maar is niet nihilistisch. Want dat wist Mark Linkous ons altijd wel ergens te vertellen: er valt in dit ondermaanse wel schoonheid te ontdekken. Je moet alleen goed genoeg zoeken.
Ook mooi om ter afwisseling op te leggen: de schone coverversie die Chantal Acda en Piet De Pessemier (Mad About Mountains) enkele jaren geleden maakten. Zij kleden het nummer zo mogelijk nog meer uit, tot alleen de essentie met wat fluisterende zang overblijft. De xylofoon en warme stem van Acda brengen ietwat troost in het lijkbleke nummer. Een mooi laatste saluut aan een uniek artiest.
Tot tranen toe ontroerd. Zo mooi.