Het is niet moeilijk om talloze gitaristen te vinden die muziek spelen in de geest van John Fahey. Moeilijker is echter om gitaristen te vinden die goed naar Fahey geluisterd hebben en daarna creatief aan de slag zijn gegaan om een eigen geluid te vormen. De jonge Ier Cian Nugent valt gelukkig onder die tweede groep.
Born With The Caul (overigens geen aanrader om te googelen zonder de artiestennaam erbij) is Nugents derde plaat en de eerste waarop hij zijn begeleidingsband The Cosmos ook uitgebreid betrekt. Op Doubles kwam het groepje bevriende muzikanten wel al wat meespelen als arrangement, maar hier vormen ze in twee van de drie composities een stevig fundament waarbij Nugent dan wel sterk de leiding neemt, maar waar de muzikanten zich niet tot arrangement beperken.
Openingstrack “Grass Above My Head” is op dat vlak wel een kleine instinker. Het nummer werd eerder al in een versie voor sologitaar als single uitgebracht, maar hier wordt het mooi ingekleurd door de vioolklanken van Ailbhe Nic Oireachtaigh en de drums van David Lacey, wat het tot een veruit superieure versie maakt. Het is ook meteen de meest Fahey-achtige compositie van de plaat, met een sterke neiging naar getokkelde Amerikaanse folk, al muteert het halverwege wel naar een jam die ook wat weg heeft van het soort gestamp waar Nugents thuisland prat op gaat.
Met de lange tracks “Double Horse” en “The Houses Of Parliament” wordt een andere nadruk gelegd, en krijgen we twee psychedelische groepsjams voorgeschoteld. “Double Horse” begint aanvankelijk nog met een nadruk op de akoestische gitaarklank en een dreunend orgeltje, maar ontaardt langzaam aan in een freak festijn waarin wah wah gitaren, drums, viool en John Hegarty’s dreunende orgelklanken zich om elkaar heen wikkelen. Bijzonder veel variatie zit er niet in, en het meditatieve karakter van de muziek zorgt ook voor een erg repetitief karakter, maar toch weet de groep het meer dan zestien minuten lang boeiend te houden door een uitstekend samenspel.
“The Houses Of Parliament” doet daar nog een schep bovenop en klokt af voorbij de 23 minuten. Minder jam, maar iets meer een uitgewerkte en gestructureerde mastodont, waarbij zelfs een kort zangstuk aan bod kan komen en er verder gelaveerd wordt tussen fuzzy gitaarsolo’s, funky jamstukken en het soort stevig rockende furie waar ook pakweg Earthless in grossiert. Nugents gitaarwerk blijft hier nog steeds erg centraal, maar de band als geheel draagt wel fundamenteel bij aan het geheel, zoals Neil Young dat ook met Crazy Horse doet. Geen van de pot gerukte vergelijking want Nugent gebruikte voor een recente singlerelease zelfs hetzelfde lettertype voor de bandnaam als datgene dat Young gebruikte voor onder meer Rust Never Sleeps en Tonight’s The Night.
Born With The Caul toont een gitarist die in verschillende verwante stijlen zijn mannetje kan staan en er bovendien steevast uitstekende kwaliteit in kan leveren. De fans van pure Fahey-tokkelfolk zullen misschien minder aan hun trekken komen met deze plaat, maar wie een beetje een brede muzikale smaak heeft, vindt hier uitstekend materiaal dat doet uitkijken naar wat de band live kan teweeg brengen.
