Vergeet wat u al wist over deze band, dat doen ze op dit debuut zelf ook. Factory Floor is het muzikale equivalent van een drang naar authenticiteit en vernieuwing in zijn puurste vorm: alles van het begin opnieuw.
Enkele jaren terug, zo rond 2008, kwam Factory Floor voor het eerst echt in de aandacht als licht arty-farty groepje dat flirtte met New Order, noise, post-punk en post-industrial; als jonge honden die op zoek waren naar muzikale verlichting en vernieuwing; en ook als stuurse jongens die enkel een set kwamen spelen als de rest van de affiche hen kon bekoren. Factory Floor hulde zich maar wat graag in een ietwat mysterieuze waas, en na verloop van tijd begon dat wel eens te rieken naar listige marketing. Dat idee kan nu de prullenmand in. Op hun self-tilted debuut — beter gezegd: hun eerste volwaardige langspeler; de band heeft er al een hele reeks ep’s op zitten — toont het Britse trio zich als elektronische nieuwlichter: Factory Floor is in de eerste plaats geïnteresseerd in het verkennen van muzikale horizonten. Dat hij ondertussen ook nog eens een dijk van een plaat gemaakt heeft, lijkt niet meer dan een fortuinlijke uitloper daarvan.
Leg oude tracks als “Taxidermist” en “Bipolar” — tres The Fall — naast nieuwe songs als “Here Again” of “Work Out”, en het valt meteen op: Factory Floor is geëvolueerd. Post-industrial heeft plaats geruimd voor een naakter geluid, het geluid van een zoektocht naar essentie en oorspronkelijkheid. In openingstrack Turn It Up vraagt een stem zich af ‘What is a good way to start?’. Onze eigenste Paul van Ostaijen zou repliceren: ‘Ik wil naakt zijn en opnieuw beginnen.’ En verdomd als het niet waar is, Factory Floor had exact hetzelfde in gedachten. Dat hoor je al meteen in die opener: van alle poespas gestripte techno en uiterst minimale elektronica zweven op een ijle beat die als een zacht versnellende metronoom door het nummer heen tikt, en dat terwijl het subtiele houtslagwerk de song een primitieve dimensie indreunt.
Post-experimentele dance, disco-structuren en ontmantelde New Order (een restant uit hun vroegste periode) zijn schering en inslag op de plaat, en daarmee mikt de band duidelijk op de dansvloer. Maar, en dit is belangrijk, Factory Floor maakt dancetracks zonder gratuit te zijn: alles wordt terug gevoerd naar iets baars, naar een essentiële kern die er nergens blijkt te zijn maar waar ieder nummer wel halsstarrig naar op zoek gaat. Op die manier bekeken is het niet meer dan logisch dat de tracks op dit debuut stuk voor stuk organisch opgebouwd zijn. Alles begint bij een beat, bij iets basics, en van daaruit groeien de tracks tot eigen unieke microkosmossen waarin de grondtextuur altijd dezelfde blijft maar al het overige voortdurend aan verandering onderhevig is.
Ook over de nummers heen valt op dat de fundamenten telkens erg gelijkaardig klinken. De enige mogelijke kritiek zou dan ook kunnen zijn dat Factory Floor telkens hetzelfde brengt. Ieder nummer is op zichzelf een fantastisch geheel, maar als plaat is de variatie soms wat veraf. Kunnen we inkomen, maar dan wordt aan een ding voorbijgegaan: de hele plaat is een onafgebroken zoektocht naar essentie, telkens vanuit dezelfde principes:naakt worden en opnieuw beginnen, tot op de grond afbreken en opnieuw opbouwen. De herhaling is niet meer dan achtergrondruis in een proces dat telkens vanuit hetzelfde punt vertrekt: het gaat Factory Floor om wat de tracks niet gemeen hebben, om waar ze uit elkaar dijen en iets nieuws laten horen. Wat zei John Peel over The Fall? “They are always different, they are always the same.” Op Factory Floor geldt het omgekeerde: altijd hetzelfde, altijd anders.
Factory Floor is geen debuut dat onmiddellijk naar de keel grijpt, al zijn “Here Again”, “Two Different Ways” en — helemaal op kop — het strakke, imponerende en meest toegankelijke “Fall Back” wel tracks die al van de eerste luisterbeurt aanslaan. Factory Floor is ook geen radicaal experiment. Het is een plaat van een groep die door zijn diepgang en artisticiteit — zonder aan pure muzikale kracht in te boeten — het verschil maakt, een groep die zichzelf al op zijn eerste echte LP heruitgevonden heeft. Een plaat voor luisteraars die bereid zijn aandachtig te luisteren en te zoeken naar het moment waarop muziek een idee gaat belichamen. En als dat u niet interesseert? Factory Floor heeft los van zijn artistieke ambities ook genoeg vlees aan het bot om gewoon de soundtrack van een heerlijke zaterdagavond-met-gin-tonic te zijn. Dat maakt deze plaat alleen nog maar indrukwekkender.
