Toen Timmy Vulgar in 2005 het fantastische Clone Defects inruilde voor het meer experimentele Human Eye, hoorden wij een artiest die het had gehad met garagerock en hierdoor een beetje te hard zijn best deed om te breken met het verleden. Drie platen verder heeft Vulgar het puur reactionaire gelukkig achter zich gelaten met een meer volwassen en rijper Human Eye als resultaat.
Veel schiet er intussen echter niet meer over van het Human Eye uit 2005 waarmee Timmy Vulgar bij In The Red Records debuteerde. Nadat wij hem vorig jaar met Timmy’s Organism nog een terugkeer naar het garagegenre zagen maken, waren wij er zelfs bijna van overtuigd dat Human Eye niet meer bestond. Dat is echter niet zo, want via obscure labels als Hook Or Crook en Sacred Bones kwamen er blijkbaar nog enkele platen als Fragments Of The Universe Nurse en They Came From The Sky van Human Eye uit. De grote verschillen tussen de debuutplaat Human Eye uit 2005 en het nieuwe 4 Into Unknown maken duidelijk dat Human Eye een lange weg heeft afgelegd, en dat Fragments Of The Universe Nurse en They Came From The Sky enorm interessante platen geweest moeten zijn. Want waar Human Eye nog pure noise was, daar is 4 Into Unknown immers heel ambitieuze psychedelische rock-‘n-roll, niettemin aangevuld met typische Timmy Vulgar-ingrediënten.
Met “Gettin’ Mean” trapt Vulgar het plaatje in ieder geval spectaculair af, want op het geluid van een vette bas weergalmen van bij het begin pessimistische flarden tekst als “The world is mad and it only gets worse…”, terwijl almaar intenser wordende solo’s op een finale anticiperen. Het blijft echter bij anticipatie en tot een klassieke structuur van een nummer met strofen en refreinen komt het nooit. Waarmee duidelijk wordt dat Human Eye anno 2013 een mooie middenweg tussen het rockende Clone Defects en Human Eye’s veel te ontoegankelijke, lawaaierige debuut uit 2005 heeft gevonden.
De groovy openingssolo van “Alligator Dance” lijkt even een klassiek garagenummer en hiermee een terugkeer naar het rockende Clone Defects in te luiden, maar ook hier ontbreekt een klassieke liedjesstructuur, want refreinen blijven uit en de rockende solo zwelt nog aan in plaats van baan te ruimen voor iets anders. Ook Vulgars vuile zang wijkt nooit, waardoor je het gevoel krijgt naar een unieke combinatie van psychedelische rock en vuile garage te luisteren, een sensatie waar psychedelische rockbands als The Brian Jonestown Massacre en Thee Oh Sees — niettemin meesters in andere nobele disciplines — het publiek bijvoorbeeld niet op hebben kunnen trakteren.
Dat Vulgars ooit nog veel te groezelige zijproject anno 2013 tot iets geweldigs en unieks is uitgegroeid, is bijgevolg wel duidelijk. Ook in “Immortal Soldier” hoor je Vulgars vuile stem namelijk lekker voortkabbelen op een fuzzy gitaarsound, en in “Surface Of Pluto” trakteert hij het publiek zelfs op een dromerige melodie waarbij de psychedelische jaren zeventig nooit ver weg lijken, terwijl de teksten evenmin een aardse indruk maken. “Buzzin’ Flies” herinnert er op zijn beurt aan dat er werkelijk geen enkel geluid bestaat dat niet met Vulgars muziek valt te combineren.
Maar zelfs hiermee zit Vulgar nog lang niet op de bodem van zijn kunnen. Met “Outlaw Lone Wolf” krijgt het publiek namelijk nog een atypisch countrynummer op het bord, want zelfs op Jupiter en Pluto blijkt er in Vulgars logica een Wild Westen te bestaan. Buitenaards is bijgevolg het mooiste en meest welgemeende compliment dat wij Vulgar kunnen maken in een tijdperk waarin een krachtpatser als Jimi Hendrix al veel te lang tot het verleden behoort.
