Je moet het lef maar hebben: je nieuwe plaat zonder enige echte aanleiding Thriller noemen. Enfin; Thr!!!er, maar laten we daar niet moeilijk over doen: het idee is er. Het slaat nergens op behalve op bijna wanhopige aandachtszoekerij. Maar ook daar gaan we geen probleem van maken. !!! levert namelijk alweer een verdomd heet funkplaatje af.
Dat het geen zin had om hun zweterige liveshows te recreëren, bezwoer producer Jim Eno de groep. Dat hadden ze nu al vier keer geprobeerd, en al even vaak was gebleken dat ze — hoewel het goeie platen opleverde — toch net iets tekort schoten. Het moest voor Thr!!!er dus anders; “maak eens een echte plaat met begin, midden en einde”, spoorde de opnameleider (ha, laat ons anders eens een oud woord van stal halen) hen aan. En zo geschiedde.
Anders dus: deze keer trok de band de studio in met songs die af waren. Geschreven. Klaar om op te nemen. Het resultaat is een plaat die voortraast en de nummers in één lange jam aan elkaar rijgt. En God, wat zit die plaat strak. Van bij opener “Even When The Water’s Cold” strut dit het podium af met een zelfverzekerde flair die we sinds Myth Takes uit 2007 niet meer te horen kregen van deze groep. Waar voorganger Strange Weather, Isn’t It? wat mak overkwam, slaagt !!! (u weet ondertussen wel dat we gewoon over chk chk chck spreken, vermoeden we?) erin om nu opnieuw een erg aanstekelijke dansplaat af te leveren.
De ingrediënten zijn nochtans niet gewijzigd: vleugjes house (“Get That Rhythm Right”), veel funk, een zweempje dub. Niets nieuws daar, maar het klikt allemaal geweldig in elkaar. Zo versterken de vocals van Sonia Moore (u kent haar van de “hey hey”’s uit MC Hammers “2 Legit 2 Quit”) de discogroove van “One Girl, One Boy” nog, tot een geweldig popnummer ontstaat. En zo gaat het altijd: de beats zitten goed, de melodieën zijn instant meefluitbaar, en de ledematen willen bewegen. Single “Slyd” is een Daft Punkmutant; een minimalistische discotheekstamper; ideaal voor een Berlijnse dansbunker.
“We wilden een clubplaat maken, maar we kwamen uit bij indierock”, vertelde frontman Nic Offer in een interview, en die evolutie is merkbaar op Thr!!!er. In plaats van de meer dance-gerichte sound van het begin, wordt dieper in de plaat voor een rockbenadering gekozen. Hoogtepunt is het energieke “Californyeah” dat het beste van Myth Takes in herinnering brengt door de manier waarop Offer het refrein bij het nekvel pakt en zo het nummer een niveau hoger tilt. Je merkt dat !!! het best gedijt bij deze meer organische aanpak.
Thr!!!er eindigt met een knaller. “Station (Meet Me At The)” is het culminatiepunt waarin alles nog eens perfect samenvalt. Een bazig rollende baslijn houdt de rest strak aan de leiband, Offer heeft de golf maar te surfen en doet dat met gusto. Dat wat mindere “Careful” — een te lang gerekte housejam — van net daarvoor is dan alweer vergeten.
Conclusie? Wij hebben geen zin in een conclusie. Wij staan al half onze plateauzolen aan te trekken terwijl we deze laatste woorden tikken. We’re off naar de eerste de beste danskeet. En we hopen u daar ook tegen te komen. Pintje voor ons!
!!! herschept de Botanique tot een sauna op maandag 6 mei. Kom mee dat lichaamsvocht verliezen!
