En daar is Frank Ocean. De rapper-uit-het-zogenaamd-homofobe-hiphopcollectief-die-zich-out-als-biseksueel. Plots overal op de radar opduikend, positieve recensies krijgend en debutant van het jaar zijnd. En — als we even pedant mogen zijn — het verbaast ons niets.
Dat de coming out een mooi verhaal is en her en der een muziek- of celebrityjournalist heeft wakker gekregen, valt niet te betwijfelen, maar wij roepen al een klein jaar dat ‘s mans debuut eraan zit te komen en een van de platen van 2012 zal zijn. Vorig jaar viel Ocean al op dankzij de intrigerende gospelrefreinen waarmee hij Jay-Z’s en Kanye Wests postmoderne egotrip Watch The Throne bedacht. Op “No Church in the Wild” en “Made in America” zorgde Ocean voor een melancholische, haast sacrale toets te midden van de bombast. U hoort hem ook al te kennen van de fantastische mixtape Nostalgia, ultra die hij begin 2011 zelf gratis online zette. Naast slimme remakes van hits van Coldplay, MGMT en The Eagles, bracht de mixtape formidabele songs als “Novacane” en het door The Afghan Whigs gecoverde “Love Crimes”.
Maar die staan dus niet op Channel Orange. We geven het even mee om aan te tonen dat Ocean niet toevallig of enkel omwille van zijn coming out plots talk of the town is in indieland. En om in de verf te zetten dat Ocean minstens drie toptracks niet op zijn debuut heeft gezet, dat dus nóg straffer had kunnen zijn.
Bij de eerste beluistering overtuigt Channel Orange echter maar half. Zeker de eerste helft van het album bevat iets te veel typische r&b-klanken (falsetje hier, high-hat en snare daar en een gastrap om het af te maken). Enkel een r&b-hater zal echter het geduld niet hebben om tot het fantastische “Pyramids” te blijven luisteren en na een beluistering of vijf ook voor de rest van het album te vallen.
”Pyramids” is een ambitieuze track van 10 minuten die soul, elektro, dubstep (welja: enkele geluiden dan toch), house en eighties-gitaarsolo’s tot een verslavend, voortdurend veranderend geheel smeedt. De track zet de luisteraar voortdurend op het verkeerde been door platte housebreaks met indiecitaatjes (die laatste seconden lijken wel erg op het slot van “Karma Police”) te combineren. Tekstueel verslikt Ocean zich een beetje door een op weinig slaande link tussen de historische Cleopatra en een stripclub/callgirl met dezelfde artiestennaam te leggen, maar dat mag de pret allerminst bederven.
Wat vooral opvalt, is dat Ocean zich nergens bezondigt aan de klassieke hiphopclichés van guns, bling en bitches, maar zich integendeel focust op de achterkant van die verhalen. Drugsverslaving, werkloosheid en ongewenste zwangerschap in “Sierra Leone”, “Crack Rock” en “Lost” en leeg materialisme in “Sweet Life” en “Super Rich Kids”. Ocean schetst een weinig flatterend beeld van een generatie die niet weet waar het antwoord te zoeken, laat staan te vinden.
Iets wat nog sterker uit de verf komt in de meer introspectieve tracks als het ongrijpbare “Forrest Gump” en het hyperpersoonlijke “Thinkin’ ‘bout You”. Wie geen kippenvel krijgt bij “cuz I been thinkin’ ‘bout forever” is dringend aan een galpunctie of een Rennie toe. Maar vooral in het prachtige “Bad Religion”, waarin Frank Ocean zijn hart uitstort bij een taxichauffeur en zijn verloren geloof in zowel liefde als godsdienst bezingt: een song die je al na een halve beluistering niet meer loslaat. Samen met “Pyramids” reden genoeg om dit album in huis te halen.
Het is ook pas na enkele beluisteringen dat opvalt met hoeveel oog voor detail dit album geproducet is. Ocean heeft duidelijk de ambitie om genres te overstijgen en spiegelt zich niet enkel aan de Drakes en Rihannas van deze wereld, maar mikt op het niveau van een Prince, Michael Jackson of Stevie Wonder. Het gebrek aan oogkleppen en zangtalent heeft hij zeker al. Channel Orange doet als debuutalbum het beste voor de toekomst verhopen. Nog niet van voor tot achter op het niveau van een Sign o’ the Times of Songs In The Key Of Life, maar wie dweept met die albums moet Frank Ocean een kans geven, want Channel Orange is met evenveel gevoel voor detail en liefde voor muziek gemaakt. En ga dan ineens ook in de krochten van het internet op zoek naar Nostalgia, Ultra.
