Afro Celt Sound Systems’ Simon Emmersons geesteskind laat z’n derde cd op de goegemeente los en laten we wel wezen: de supergroep die Emmerson samenbracht en samenhoudt weet meer van wanten dan de gemiddelde folk-geïnspireerde would-be singer-songwriter van vandaag.
Maar we zullen geen appelen met peren vergelijken. Startende artiesten meten aan gevestigde waarden is een beetje flauw. Hier zijn alleen rasmuzikanten aan het werk. Leden van Afro Celt Sound System en van Transglobal Underground smijten hun kunnen bijeen, maar ook de met prijzen overladen jonge heldinnen Eliza Carthy en Jackie Oates puren het beste uit zichzelve.
Het begint a capella. De zoetgevooisde (en echt, anders omschrijven lukt niet) Jackie Oates brengt de traditional “The Captain’s Apprentice”. Naar het einde van het nummer tikt een drum lichtjes mee om meteen het ritme over te dragen aan — opnieuw een traditional — “New York Trader”. Eliza Carthy bromt zich doorheen deze donkere ballade over bijgeloof en moord. Elk bandlid mag hier aantreden. Elk instrument, elke stem, elk mengtafel krijgt z’n plaats in deze bittere vertelling. Mengtafel? Yup, naast instrumenten en stemmen maken de mannen en vrouwen van The Imagined Village gretig gebruik van elektronica en technische snufjes. Het doet niets af aan het talent dat van deze samenwerking druipt, integendeel, het brengt oud materiaal perfect in de 21ste eeuw.
Niettegenstaande dat de cd met twee traditionals opent, is deze cd vooral een showen van originele nummers doorspekt met traditionele elementen. Zo krijgt het opwindende “Sick Old Man” een strofe en melodielijn van “Raggle Taggle Gypsy-O” mee. Meteen erna volgt “Nest”, een door Oates op muziek gezet gedicht van Carthy. Deze keer gooien ze er het Amerikaanse slaaplied “Pretty Little Horses” in en het lijkt alsof het voorbestemd was. De twee melodieën wentelen zich in en rond elkaar met meer gemak dan voor de gemiddelde luisteraar comfortabel is.
Halverwege de cd en nog geen misplaatste noot of vervelend geluid gehoord. Blijkt dat nu pas de grote kanonnen er aan komen. “Fisherman” handelt over de Occupy-momenten aan St.Pauls Cathedral en vertelt het verhaal van een oude man die ook zijn ding komt verkondigen. Carthy zingt dreigender dan de sfeer toen en een blazerssectie maakt er de perfecte soundtrack van. Het wordt meteen gevolgd door “Get Kalsi”, een vrolijke ode aan bandlid Johnny Kalsi. De dohl en tabla virtuoos mag hier zelf de honneurs waarnemen, en het nummer ontpopt zich tot een straatdans die uitnodigt om de stoel op te bergen en de slingers boven te halen.
De cd eindigt met het ruim twaalfminuten durende titelnummer. Sheema Mukherjee krijgt hier met haar sitar en typisch Indische vocalen de hoofdrol. De track rolt van de ene uitbundigheid in de andere en zet de straatfeestsfeer perfect verder. Wij zouden iedereen aanraden de vlaggetjes uit te hangen en dit nummer door de luidsprekers te laten galmen.
The Imagined Village is geen groep met vaste leden, met uitzondering dan van de harde kern, maar een collectief van artiesten die komen aanlopen wanneer hun talent het best zal schitteren. Deze derde cd is veruit hun beste. Niet omwille van slechtere prestaties op de vorige twee, maar net omdat ze hier nog meer hedendaagse muziek weten te koppelen aan een muzikale erfenis die, volledig in hun kraam passend, niet naar de archieven mag verdwijnen. We stellen voor dat wie diezelfde mening is toegedaan nu de internetwinkel opzoekt en die cd in huis haalt.
