Zeggen dat de sekskomedie uit de jaren 80 aan een remonte bezig
is, zou wat overdreven zijn, maar zo nu en dan wordt er toch eentje
op het nietsvermoedende publiek losgelaten. De meest geflipte uit
het rijtje van ‘Sex Drive’, ‘A Good Old-Fashioned Orgy’ en de
‘American Pie’-spin-offs is zonder twijfel ‘Project X’,
een zweterige, hitsige, apocalyptische koortsdroom van een
mannelijke puberfantasie uit de koker van Todd Phillips (die met
‘Old School’ en ‘Road Trip’ al ervaring had in het genre), over een
house party die explodeert in een bacchanaal zonder
grenzen. De film werd door de Amerikaanse critici heelhuids
opgevreten, uitgespuwd, in brand gestoken en aan het kruis genageld
door de verderfelijke inhoud, corrumperende invloed en de flitsende
voorstelling van het avondje bandeloos comazuipen, en ja: ‘Project
X’ is erover, pervers, platvloers, goedkoop, aanstootgevend,
debiel, compleet gratuit en op het strafbare af vrouwonvriendelijk.
Kortom: dikke fun!
De plot hebben we hierboven eigenlijk al volledig uit de doeken
gedaan. Wanneer Thomas (Thomas Mann) zeventien wordt en zijn ouders
er enkele dagen op uit trekken, besluit zijn vuilbekkende maat
Costa (Oliver Cooper is de Jonah Hill van dienst) hem een loeier
van een verjaardagsparty aan te smeren. Niet zozeer uit vriendschap
of uit sympathie, als wel om een poging te ondernemen eindelijk
aanvaard te worden door de cool kids van de school en –
vooral! – van bil te kunnen gaan met één van de ontelbare hete
grieten die kennelijk op zo’n gemiddelde Amerikaanse high
school rondlopen. (Zagen min-achttienjarigen er écht zo uit
tegenwoordig, wij hadden onze leerkrachtaspiraties niet zo snel
opgegeven!) Drank en drugs zijn rijkelijk aanwezig en wat begint
als een gezapig onderonsje ontaardt in een mum van tijd in een
ontspoorde clusterfuck van een feestje, een uitbarsting
van hoogst onzedelijk gefriemel en een oplawaai tegen de goede
smaak waar zelfs Peter Van de Veire niet van terug zou hebben.
Op dit punt hebt u waarschijnlijk één van twee reacties: of u
denkt “cool, dat wil ik wil eens zien, en niet te nuchter als het
even kan,” of u slaakt een gilletje, maakt een kruisteken en
besluit nu al te weten dat het hier om puberale rommel gaat. Ook al
behoren wij tot die eerste categorie, toch moeten we toegeven:
‘Project X’ is géén goeie film. Narratief schort er het één en
ander: bepaalde personages, zoals de ukkies die de security
verzorgen, lijken zuiver en alleen geïntroduceerd te worden om wat
extra beeldmateriaal te hebben om de geloofwaardigheid van het
found footage-concept niet al te zeer te schaden. Dat
concept is bovendien gimmicky en ultradoorzichtig, daar
alles gefilmd werd met behoorlijke camera’s, wat het idee dat dit
een toevallig geschoten studentenfilmpje is, meteen onderuithaalt.
En toegegeven: wij hebben het onderhand wel gehád met die
homevideo-aanpak: ‘Chronicle’ deed er nog iets speciaals mee, maar
zelfs daar hadden wij niet het gevoel dat de stijl iets bijdroeg
aan de film. Tijd voor iets anders, dames en heren van
Hollywood!
Het scenario is ook niet
helemaal geweldig: Costa is bijlange niet zo grappig als de échte
Jonah Hill, Jonathan Daniel Brown loopt er als dikkerdje verloren
bij en zoveel scènes werden zonder verpinken gepikt uit het ver
superieure ‘Superbad’ dat ook wij al eens een wenkbrauw de hoogte
voelden ingaan (dat moment waarop de drie makkers even stomdronken
op het gras liggen!). Verder probeert ‘Project X’ op het
krampachtige af schofferend te zijn. Soms is dat leuk (de stunts
met het hondje! de dwerg in de oven!), soms minder (de
psycho met zijn vlammenwerper was er wat te veel aan). En
ook al tonen de personages nergens berouw (een trademark
move van Phillips), toch durven regisseur Nima Nourizadeh en
zijn scenaristen Matt Drake en Michael Bacall zich niet voluit in
de ontucht te smijten. Net wanneer Thomas van bil wil gaan met de
absurd knappe Alexis Knapp (yum!) komt zijn échte liefde toch wel
niet binnen zeker? Zo krijgen we even een conflictsituatie, maar
niks té ergs: hij is niet all the way gegaan, dus hij
verdient het nog om op het eind met zijn vlam herenigd te worden.
De kern van de film blijft een doodbraaf, opvallend zedelijk
liefdesverhaaltje.
Waarvoor moet je ’t dan wél doen? Voor het onvervalste, hitsige,
hyperaanstekelijke feestgevoel, tiens. De soundtrack spat
met een broek vol goesting door de loeiharde speakers! Het zweet
lekt van de kronkelende tienerlijven! Body shots en
massale, poedelnaakte zwempartijen worden afgewisseld met een
momentje muilen of een tripje naar het toilet, zij het om even over
de nek te gaan, te plassen of gewoon even een dutje te doen. Het is
al sinds ‘Piranha 3D’ geleden dat een film nog eens zo schaamteloos
en zo effectief voor het foute succes ging: waarom is ‘Project X’
plezant om te bekijken? De tieten! De drank! De drugs! Maar toch
vooral de tieten! Meer heeft de film ook helemaal niet om het lijf,
maar you betcha dat het werkt. Het is een zuiver
mannelijke fantasie – drie geeks die op een dag tijd de meest
epische fuif aller tijden organiseren, topmodellen aan de lopende
band binnendraaien en in één avond de helden van hun generatie
worden! – en dán?
‘Project X’ is zich dus maar al te goed bewust van wat het net
is. Dit is een party movie en dan doelen we niet alleen op
het onderwerp: dit is een film die je moet bekijken met vrienden,
in een alcoholische roes, wanneer je zelf thuiskomt van het
scoutslokaal om de hoek en een blauwtje hebt opgelopen bij die ene
blonde van de Moderne Talen. Als film is hij zo clever
niet en mist hij de scherpte, het gevoel van herkenbaarheid en de –
jawel! – diepgang van ‘Superbad’, maar als pompende feesttrip werkt
hij wél, en dat levert hoogst amusante, geile, verpletterend idiote
pret op. Trash van het ergste soort, of ook wel ‘Oh Oh Cherso’ op
mdma, speed én ecstacy! Om maar te zeggen: bij de CD&V zullen
ze er niet zo mee kunnen lachen, maar als uw geestelijke leeftijd
nog rond de twintig bengelt kan u daar alleen maar uw voordeel mee
doen. Shake it, bitches!
