Je kan de torturepornbrigade van veel beschuldigen, maar één
ding moet je ze nageven: ze halen het onderste uit de met
ingewanden besmeurde kan. Na de steeds gortiger wordende Hostels en
Saws zit het lichtjes ziekelijke horrorsubgenre met iets te veel
gewenning en dus hebben de vetzakskes de briljante
ingeving gehad om hun gore troep te projecteren in nog minder aan
de verbeelding overlatende 3D. Of de goorhonden tevreden gaan zijn
met ‘Scar 3D’, een compleet verwerpelijk straight-to-dvdfilmpje dat
geen flauw benul heeft van wat het precies moet aanvangen met de
driedimensionele gimmick, valt echter te betwijfelen. Als een wel
erg flagrante ‘Saw’-rip-off komt ‘Scar
3D’ sporadisch met een sappig grand guignolmomentje en een
onvermijdelijke tepel de zaal inpriemen, maar voor de rest is dit
derivatieve, onsmakelijke en met veel te weinig speelsheid
verkochte crap… in 3D weliswaar.
Het verhaal is er eentje om in te kaderen. Joan Burrows (Angela
Bettis) keert na zestien jaar terug naar het niemandsstadje waar ze
is opgegroeid. Opgegroeid én bijna doodgemarteld. Als prille puber
werd ze namelijk samen met haar vriendin de folterkelder van een
ziekelijke psychopaat ingelokt. Het vriendinnetje moest het bekopen
met haar leven na een sadistisch spelletje, maar Joan wist te
ontsnappen, met een driedimensioneel litteken aan de kinnebak en
een flashbackinducerend trauma als voornaamste souvenirs. Maar wat
blijkt, Joan is nog niet goed en wel aangekomen in het gehucht dat
sterk doet denken aan Dawson Creek – maar dan zonder het voorhoofd
van James Van der Beek weliswaar – of er beginnen gruwelijk
verminkte lijken aan te spoelen. Alle Jason Voorhesen nog aan
toe!
Veel meer excuses voor een flutverhaal zoekt regisseur Jeb
Weintraub niet om de ware bestaansreden van deze prent te
verdoezelen. ‘Scar 3D’ veegt vierkant zijn voeten aan ook maar iets
dat op een verhaal- en spanningsopbouw moet lijken, toont aan dat
logica één van de meest overschatte waarden in cinemaland is, en
wil ook nog eens een lans breken voor het belang van onthutsend
slecht acterende D-acteurs. ‘Scar 3D’ is er enkel en alleen om het
exploitatief lang en breed te hangen (kruip letterlijk mee in de
mond van een slachtoffer!) en krijgt daarbij de steun van het
uitvergrotende 3D-effect om het allemaal net iets vettiger en
prettiger te maken. Of dit effectief een meerwaarde is voor het
genre? Nou, de gore scènes spetteren iets enthousiaster dan
normaal, maar waarom kan al die trash ook nu weer niet verkocht
worden met een beetje creativiteit, en belangrijker, een
relativerende campy knipoog.
Want op een paar (on)bedoeld hilarische dialogen na – let op het
obligate blote-borsten-moment waar een enthousiaste maagd eist dat
haar gelovige vriendje zijn degen nuttig gebruikt – kruipt ook
‘Scar 3D’ in het veel te serieuze kielzog van zijn de illustere
voorgangers. Nergens lijkt de regisseur er zich van bewust te zijn
met wat voor een ongelooflijke slechte film hij zit opgescheept en
de ostentatief volgehouden sérieux maakt ‘Scar 3D’ alleen maar
fletser en saaier. Bovendien wordt elk potentieel
guiltypleasuremoment verspild aan een rammelende thrillerplot die
bij elke wending debieler wordt. Niet dat geloofwaardigheid al te
hoog in het vaandel moet gedragen worden in dit soort ongein
(hoeveel keer zijn Michael Myers en Jason Voorhees al herrezen?),
maar Weintraub laat de overbodige ballast rond de splatterscènes
wel erg hard en scheef van de pot rukken. Personages die halstarrig
weigeren om lichten aan te doen in creepy huizen en kelders,
deernes die in het donker en tussen de – duidelijk door
rookmachines opgewekte- mist wandelen om een verdacht geluid uit
te pluizen in plaats van de deur te barricaderen en een over de
plotgaten hinkende finale ontknoping die de wenkbrauwen net niet in
een driedubbele knoop laat draaien. En enkel ter info: een
psychopaat met een verwijfde baret op zijn kop is nooit
angstaanjagend. Nooit.
Het zou allemaal niet zo hemelstergend op de zenuwen werken, mocht
de 3D-gimmick de moeite lonen. Maar ook hier is het huilen met de
baret op. De blote borstenscène kan ik echt geen derde keer
aanhalen als argument en ook de gratuite martelscènes (enkel de
tandenfinale zal u even laten knarsetanden) zijn voor de
doorgewinterde ‘Saw’–survivors
een walk in the park. En waarom met de drie dimensies
opdraven als de gruwelscènes nauwelijks inventief verwerkt worden
als onderdeel van een 3D-roetsjbaan. Het is een viewmaster met een
emmertje Heinz ketchup, niks meer niks minder. De op ‘Saw’-leest geschoeide
hyperkinetische flashy montage en spuuglelijke beeldvoering is
natuurlijk wél van de partij. Juicht alom.
Wie het absoluut niet kan laten om de afgezaagde torture
porn-gortigheden in flauwe 3D-beelden te aanschouwen weet bij
welke slager hij moet aanschuiven. Maar wees gerust, de kans dat
meer high profile-genregenootjes – mijn kop met een verroest hakmes
eraf als de gozers van ‘Saw’ nog niet aan het
experimenteren zijn met de gimmick – ook op de bandwagon springen
is nog groter dan de kans dat ‘Scar’ (zonder 3D) binnen een klein
jaar in de grabbelbakken van de dichtsbijzijnde videoboer zal
liggen wegrotten.
