Kent u dat: zo heel af en toe passeert er eens een single op de
radio waarvan u denkt: “Hè?! What the
fuck is dat en hoe komt het dat ik het nog nooit eerder
heb gehoord?” Dat gevoel hadden we de eerste keer dat debuutsingle
‘Girl in Armour’ van The Me In You doorheen de ether kwam cruisen.
Persoonlijk voor ons echt een mokerslag op het knikkertje: de
prachtige harmoniezang; het gevoel van nostalgie dat een beetje
zeer doet maar eigenlijk verslavend is; de tekst: “Automatic girl
you’re halfway soon/ sitting on a bike somewhere half June/ with a
long-gone flare/ and a broken heart in stupid English”. Geen flauw
idee waar ze het over hebben, maar dát is poëzie.
Wie zijn die gasten die zo’n prachtschijfje hebben afgeleverd,
en hoe komen ze erbij zich zo’n ronduit voze groepsnaam
aan te meten? Op de tweede vraag komt er niet echt een eenduidig
antwoord, maar over de groep zelf kunnen we alvast dit zeggen:
tegenover al die zestienjarigen die dezer dagen zelf hun muziek
schrijven, inspelen en perfect afmixen alvorens ze op Youtube te
smijten, zijn de mannen van The Me In You al oude rotten in het
vak. Stijn Claes, Han Wouters en Thomas Van Den Haute stonden acht
jaar geleden al eens in de halve finale van Humo’s Rock Rally onder
de naam Milkman, en drummer Frank Saenen speelde al eerder bij The
Scabs en The Kids. Van groentjes kun je dus moeilijk spreken.
‘Forgotten Clothes’ is echter het eerste album dat het vijftal
uit het Hageland, opgericht in 2009, in deze bezetting uitbrengt.
Het feit dat de leden van The Me In You geen broekventjes meer
zijn, zorgt ervoor dat de heren op zich geen fluit geven om een in
meerdere of mindere mate aanwezig imago – meer aandacht voor de
muziek dus. Met een productie van Joris Caluwaerts (eerder al
producer voor onder andere Zita Swoon) halen ze
ook niet de minste in huis. Komt daar nog eens bij dat eerste
single ‘Girl in armour’ klinkt als een geheel lieflijke ontmoeting
tussen Radiohead en Pink
Floyds ‘Wish You Were Here’ – u kunt zich voorstellen dat de
verwachtingen voor de plaat hoog gespannen waren.
Het oprecht weemoedige dat van ‘Girl in Armour’ zo’n fijn nummer
maakt, vinden we doorheen het hele album terug. De vijf slagen er
echt in een bepaalde sfeer te creëren, ondermeer door het gebruik
van melancholische orgeltjes en gitaarlickjes met veel reverb, die
ons erg aan Fleetwood Macs Lindsey Buckingham ten tijde van ‘Tango
in the Night’ doen denken. ‘Plastik’, het tweede nummer op de plaat
na ‘Girl in armour’, maakt overvloedig gebruik van al deze trucjes.
De twee volgende nummers zijn traag en eigenlijk weinig
opmerkelijk, maar bij ‘Low Battery’, de tweede single, komt weer
die kenmerkende reverb kijken. Het zorgt voor samenhang en voor een
eigen sound – die is niet noodzakelijk opgewekt, maar het zijn wél
echte emoties.
Buiten het prachtige ‘Girl in Armour’ onthouden we van
‘Forgotten Clothes’ vooral het korte, maar mooie ‘London to New
York’, een track die opvalt door het hoopvoller karakter, te danken
aan de majeurakkoorden. We herinneren ons dat we zelf ook zo’n
nummers schreven toen we jong waren en dachten dat alles nog kon.
Ook ‘All Day Long is een verrassing: na de trage intro gaat het
over in een catchy up-tempo popnummer. Beide songs profiteren ook
van de feilloze samenzang, die bij momenten neigt naar grote
meneren zoals Simon & Garfunkel. Leadzanger Stijn Claes mag die
titel zonder schaamte dragen!
‘Forgotten Clothes’ is gedrenkt in een dromerige,
melancholische, ingetogen sfeer – idolen Sparklehorse en
Bon Iver zijn
nooit veraf. “Nostalgie is geen zwart beest”, zeggen de bandleden
zelf – en ze schuwen het alleszins niet, maar het wordt nooit té
zwaar: er is altijd hoop en de meeste herinneringen zijn prettig,
ook al doen ze soms zeer. Het maakt van de plaat één mooi
samenhangend geheel. Het nadeel is dat er, behalve de debuutsingle,
ook niks echt uitspringt en naar adem doet happen. We hebben een
hekel aan pretentie, maar van The Me In You zouden we durven zeggen
dat ze er misschien iets te weinig hebben. “Stoort het dat we hier
een liedje komen zingen?”, lijken de heren bij tijden schoorvoetend
te vragen. “Is het ambetant dat we hier een plaatsje inpakken in de
Afrekening?”. Neen, gasten, het stoort absoluut niet, en we zouden
u graag nog en met meer overtuiging horen zingen.
The Me In You zie je aan het werk op 22.03 in AB, Brussel;
op 13.04 in CC De Kruisboog, Tienen en op 05.05 op Putrock,
Beringen.
