“Tiens, is Millionaire uit de doden opgestaan?”, dachten we toen de eerste gitaarnoten van Demon uit onze boxen scheurden. Psycho 44’s debuut-e.p. blijkt zelfs nog vuiler en frisser te klinken dan het gemiddelde debuut van een Belgisch bandje.
Rockende studenten die in de finale van Humo’s Rock Rally stonden en jeugdhuizen plat speelden: met die eigenschappen beantwoordt Psycho 44 aan de clichés van een rockgroep aan de rand van de doorbraak. Voor ondergetekende was dat meteen een reden om een sceptische blik tevoorschijn te toveren. Uitspraken als “het is toch niet omdat het Belgisch is, dat de muziek geniaal in elkaar zit?” waren al meermaals gevallen tijdens nachtelijke cafédiscussies over Belgisch rocktalent. Maar dan bots je plots op YouTube op de explosieve single “All My Demons Have Distortion”, en blijkt die opmerking zo overbodig als een diepvriezer op Antarctica.
Het mag niet verbazen dat de Kempenzonen met de geweldige brok gitaarrazernij de finale van ’s lands belangrijkste talentenjacht haalden. Met venijnige drums, hevig vlammende gitaren, schuimbekkende groepszang en scherpe elektronica knutselde het viertal uit Grobbendonk een instant live-anthem in elkaar. En wie hen reeds live aan het werk zag, zal het wel gemerkt hebben: deze jonge honden zijn grote fans van Queens Of The Stone Age en Nine Inch Nails.
De punkerige, licht elektronische “noise-‘n-roll” van Psycho 44 herbergt bijna dezelfde oerkracht als Kapitan Korsakov en kickt minstens even hard ass als Millionaire, The Hickey Underworld en The Black Box Revelation. Ook “My Gomorrah” is even strak als Oliver Hardy in fijne jeans. Een hevig, schreeuwerig, maar catchy refrein wordt afgewisseld met melodieuze strofes; wederom een lekker gierend nummer om je luchtdrumtalent te demonstreren.
Na de twee grote testosteronbommen worden iets minder gevaarlijke granaten afgevuurd, maar de drie overige nummers blijven behoorlijk krachtig voor een eerste offensiefje. “Strawberry Shake” klinkt softer en leent zich door de duidelijk elektronische toets meer tot shaken dan de rest van de e.p. De gitaren doen wél nog aan de betere stonerrock denken. Met de volumeknop op maximum zijn “Red Blast” — horen we daar niet de typische hooks van The Black Box Revelation? — en “The Bait” vooral door het brommende snarenwerk en wild om zich heen slaande drums, minstens even aanstekelijk. Hoewel sommige stukjes te veel afgekeken zijn van de grote voorbeelden — soms lijkt het of Josh Homme zich waagt aan punkrefreinen — blijven de frisse melodietjes toch hangen.
Psycho 44 heeft met amper een e.p.’tje al een aantal moddervette nummers op zijn conto: dat verdient een pluim. We twijfelen er niet aan dat de komende jaren nog meer knoerten van nummers zullen volgen. Voor ons zien we al Psycho 44 wild te keer gaan in de Pyramid Marquee in Werchter.
