Er is wel wat veranderd voor Cherilyn MacNeill sinds ze in 2007
met Harris Tweed debuteerde. De groepsnaam moest gewijzigd worden
door een dispuut met de Schotse kledingsfabrikant die dezelfde naam
droeg en onder de vlag van Dear Reader verscheen in 2009 ‘Replace
Why With Funny’. Het album was goed voor enkele goede commentaren
en kreeg hier en daar de nodige aandacht. Potten braken ze niet,
maar ze hadden zich wel laten opmerken. Nog eens twee jaar verder
heeft MacNeill Zuid-Afrika voor Berlijn geruild, heeft ze haar
partner in crime Daryll Torr vaarwel gezegd en begint het
geluid van Dear Reader een zekere vaste vorm te krijgen.
‘Idealistic Animals’ telt elf songs die elk een deel van een
op-de-klippen-gelopen-relatie-relaas vertellen. En het mag meteen
van bij nummer één duidelijk zijn: MacNeill heeft haar eigen stem
en geluid gevonden! ‘Fox’ oftewel ‘(Take Your Chances)’ begint
zowel dreigend als breekbaar en zet meteen de toon voor de rest van
de plaat. Elk nummer draagt trouwens een tweeledige titel.
Enerzijds is er de dierennaam waaraan de albumtitel haar naam te
danken heeft. Anderzijds kreeg elk nummer een titel tussen haakjes
mee, die dan weer refereert naar de tekst van het nummer. We willen
meteen even duidelijk maken dat het niet altijd, zoniet haast
nooit, even duidelijk is waarom de nummers die dierennaam kregen.
Dat gezegd zijnde kunnen we de nummers best beoordelen aan de hand
van de titel tussen haakjes.
‘(Take Your Chances)’ is zoals reeds gezegd de perfecte opener.
Mysterieus en ietwat nukkig zingt MacNeill zichzelf een weg
doorheen een verslag van een (eerste) nacht alleen nadat de partner
vertrokken is. Tekstueel wil ze de indruk geven dat het haar toch
wel onverschillig laat, maar haar vertolking laat anders blijken.
Een geslaagde aanzet voor wat door de platenmaatschappij als een
break-up-record werd aangekondigd. Spijtig dat de overgang tussen
het eerste en het tweede nummer zo abrupt gebeurt. Geen pauze maar
meteen een drum en een geneuriede melodie worden de aankondiging
van ‘(Go Home Now)’. Het nummer is een tour de force voor
Cherilyn MacNeill en mag meteen ook één van de hoogtepunten van het
album genoemd worden. Op het einde komt een mannenstem haar
vervoegen om de titel van het nummer in crescendo te blijven
herhalen. Een nog betere versie van dit nummer vind je trouwens
terug op de deluxe edition van de cd. Daar staan vijf
akoestisch gebrachte nummers extra op, waaronder deze.
‘(Mole)’, het enige nummer dat zijn dierennaam ook tussen
haakjes behoudt, borduurt verder op voorgaande thematiek. En het
zou vervelend kunnen zijn, een hele plaat over een relatiesplit,
maar hier valt dat reuze mee. MacNeill vervalt nergens in
zelfmedelijden, maar beschouwt alles vanop een afstand en
rapporteert wat ze ziet en meemaakt. Dat leidt tot zinssneden als
‘The gods chose her for you’, ‘He had to hurt you’ of ‘I was hurt
but to be true I always saw the end right from the beginning’, die
steeds zeer neutraal overkomen, maar daarom niet zonder gevoel
gebracht worden. En dat is misschien wel net de sterkte van
MacNeill. Ze weet een observatie perfect over te dragen zonder kil
en koel te klinken. Ze brengt het met een empathie die alleen de
deelnemer kan voelen, en dat zal menig luisteraar moeten
voelen.
Het album verhaalt heel dat breaking-up proces en de gevolgen
daarvan mooi in een afgerond geheel. Tekstueel weet ze er in het
laatste nummer een einde aan te breien door te stellen dat ze
binnenkort wel zal schijnen op iets mooi en de moeite waard. Maar
ook muzikaal laat ze het tot een apotheose komen door het
anderhalve minuut durende nummer af te ronden in een soort
noise die alle kanten op kan.
Wie de kans krijgt het album te bemachtigen, moet dat zeker niet
laten. En neem dan de deluxe editie. Niet alleen krijgt de
glasheldere stem van MacNeill haar moment de gloire in de
akoestisch gebrachte nummers, de nummers geven ook hun kracht prijs
wanneer ze ontdaan zijn van alle instrumentatie en herleid worden
tot stem en piano. Je krijgt er trouwens nog het up-tempo, vrolijke
en stevige ‘She’s Hers He’s His I’m Mine’ bovenop als bonustrack!
Dear Reader is mooi geëvolueerd naar een luisterpopgroepje dat niet
te beroerd is te experimenteren met klankkleur en ritmes. Het zou
ons niet verwonderen als we nog grootse dingen van hen/haar
voorgeschoteld krijgen.
