Lektroluv
Recordings, 2011
You make me spill. Een nummer met een weinig aan de
verbeelding overlatende tekst, was in 2006 onze eerste kennismaking
met The Subs. Na enkele andere underground tracks als
‘Substracktion’ en ‘Fuck That Shit’ werden de heren uiteindelijk
pas met ‘Kiss My Trance’ bekend bij het grote publiek. Best
ironisch als je bedenkt dat de creatie van de clubhit als grap
begonnen is. Hoedje af, want zowel boven- als ondergronds werd de
schijf platgedraaid. De weg naar succes was dus netjes geplaveid en
lag wijd open voor de Belgische dance-sensatie.
Eind 2008 kondigden de heren de geboorte van hun eerste telg aan:
‘Subculture’. The baby has got a temper, ongetwijfeld.
‘Subculture’ draait uit op een eigenwijze plaat waarbij hart, aders
en longen de beats amper kunnen volgen. Ranzigheid alom, as we
like it.
Al snel bleek dat hun eerstgeborene de weg naar de charts wel zou
weten te vinden, een zelfstandigheid die The Subs tijd en ruimte
bood om hun blijde boodschap wereldwijd te gaan verkondigen. De
plaat én hun ongenaakbare live performance werden internationaal
heel erg warm onthaald. Niet alleen het publiek werd uitzinnig door
hun optredens, maar ook artiesten als Mixhell, Alex Gopher en Don
Rimini stonden te popelen om met hen samen te werken.
Tientallen remixes, honderden podia, duizenden bezwete
lijven en liters wodka later waren de drie rasechte Gantoises
(onlangs versterkt door Highbloo) klaar voor de volgende stap:
‘Decontrol’. Een albumnaam die hen op het lijf geschreven is.
Producer Papillon (a.k.a. Jeroen De Pessemier en tevens de kern van
de Belgische band) stelt zelf dat de grootste creativiteit
voortkomt uit een verlies aan controle. Het is enkel dan dat er
volgens hem ruimte gelaten wordt voor nieuwe, onverwachtse
invloeden. En dat is exact wat hun tweede album geworden is, een
samenstelling van verschillende (en onverwachte) invloeden.
De dictatuur van ranzigheid op ‘Subculture’ heeft plaats gemaakt
voor een democratie en dus een ruimer spectrum aan genres. De
toegankelijke zomerhit ‘Face of the Planet’ is een duidelijk gevolg
van de bredere aanpak die de jongens hanteren, zonder hun eigenheid
te verliezen. Het is een opzwepende track volgepompt met rauwe
synths, The Subs pur sang. Ook hun tweede single ‘Don’t Stop’, iets
meer poppy dan wat we gewoon zijn, is een schot in de roos en wordt
warm onthaald door de jonge hipsters.
Doorheen de plaat wordt het duidelijk dat het trio zijn inspiratie
binnen de internationale dance-scene is gaan halen. Zo heeft ‘Don’t
Stop’ heel erg veel weg van ‘Don’t Go’ van Puzique en doet
‘Hannibal & The Zumma’ enorm denken aan het repertoire van het
Franse Justice.
Met ‘The Hype’ en ‘Dry Lemon’ tonen de drie schoenmakers aan dat ze
nog steeds geen probleem hebben om bij hun leest te blijven. Het
zijn scheurende tracks met strakke beats die sowieso gaan aanslaan
in clubs en andere oorden van vertier. De eerste vijf nummers zijn
ongetwijfeld sterke floorfillers die veel jongeren uit hun
dak kan laten gaan.
Bij het merendeel van de tweede helft van het album, vooral bij
‘Itch’, ‘Hairdo’, ‘”The Visbile Man’ en ‘Decontrol’ hebben we meer
moeite om te geloven dat ze het potentieel hebben om de crowd
volledig loos te laten gaan. Best wel aanstekelijke en opzwepende
nummers, maar ze blijven niet echt hangen. ‘Lemonade’ is dan weer
een straf lichtpunt naar het einde van de cd toe, een energieke
track die lichaam en geest uitput tot op het bot, ooh
yeah. Met ‘The Fuck Song’ sluiten de heren hun album af, een
deftig nummer zonder meer.
Het zou fout zijn om niet te stellen dat The Subs met dit album
voortbouwen op het succes van ‘Subculture’, maar ‘Decontrol’ is,
zoals eerder gesteld, een album waarbij de heren ruimte hebben
gelaten voor verschillende invloeden en genres. Een uiterst
diplomatische keuze, maar soms ook iets te veel te betreuren. Als
luisteraar vervoert het album je eerst naar ranzige underground
parties en hippe clubs, maar naarmate je verder luistert, heb
je meer en meer het gevoel huiswaarts te keren en bij de heren
thuis in de zetel een gin-tonic te drinken. Op zich dus zeker een
straf album, maar met iets minder floorkillers dan we van
The Subs zouden mogen verwachten.
