De hongerige jonge wolf die de oude meester tracht te huldigen, hoe vaak draait het niet uit op een wansmakelijke update genre Scarlett Johannson, een flauw potje covers kwelen of een hopeloos tegen het idool aanschurken om punten te scoren bij de critici? Maar We’re New Here bewijst dat het anders, beter en verrassender kan als jong en oud botsen. En dat de delen ook niet per se de verwachte som hoeven op te leveren.
Jamie Smith moet een interessante jeugd gehad hebben. Dat Smith opgroeide op een dieet van soulplaten en het werk van Gil Scott-Heron — een tot voor kort wat vergeten en in beperkte kringen gesmaakte revolutionaire beatpoëet — getuigt volgens ons immers van uitstekend ouderschap, al spreekt er misschien enige jaloezie van onzentwege uit: wij werden immers geregeld gerick’nrolled door onze ouders, lang voor het een flauwe internetgrap werd. Het muzikale brein achter de minimalistisch zwoele ‘dubstep voor het hele gezin’ van The XX besloot dan ook een van zijn jeugdhelden in de bloemetjes te zetten door diens nieuwste plaat, I’m New Here, een strakker jasje aan te meten. Enige scepsis was er wel; een Londens broekje dat het werk van een radicale soulancien verbouwt, dat is nu eenmaal een riskante onderneming. Maar het dient gezegd te worden: We’re New Here is godzijdank geen lauwe, derdeklasse remixplaat geworden die het origineel hopeloos mismeestert, maar een plaat die intelligent is en bovendien meer dan geslaagd op de heupen én hersens tegelijk mikt.
Een ietwat korte maar niettemin krachtige retour de force, die comebackplaat van Scott-Heron trouwens, van een artiest die na een explosieve woordenstroom van alarmkreten die de hip-hop mee op gang stampte in de jaren zeventig, terug verdween in de obscuriteit van het spoken word-circuit, even kopje onder ging door een cocaïneverslaving, ondertussen seropositief door het leven gaat en pas vorig jaar besloot terug op te duiken om met zijn persoonlijke demonen en die van Amerika af te rekenen op de wijze die hem het best ligt: met de pen en het woord. I’m New Here was, ondanks zijn magere looptijd van dertig minuten en een hoop nietszeggende interludes, een meeslepende, dreigende plaat waarin Herons heerlijk grofkorrelige stem zichzelf over rammelende blues, minimale hip-hop, kleurrijke samples en ijzige stilte wrong, enkel en alleen om rillingen over uw onderrug te laten lopen. Plots kreeg Scott-Heron weer z’n rechtmatige plaats toegewezen, kreeg hij zowaar het laatste woord op Kanye Wests magnum opus My Beautiful Dark Twisted Fantasy, en ook al is er een Waitsiaanse sleet komen te liggen op ‘s mans elegante stem, het vurige erin is er alleen maar feller op geworden.
Een riskante onderneming dus, maar zoals gezegd is dit geen gewone herkauwsessie. Het idee kwam immers tot uitwerking in geschreven briefwisseling tussen Londen en New York, waarbij Smith zijn plan in een ouderwetse geschreven brief wereldkundig maakte, en van Scott-Heron prompt de toestemming en nieuwe vocalen teruggestuurd kreeg. We’re New Here klinkt ondanks de afstand tussen beide heren alsof er nooit een oceaan tussen hen heeft ingezeten, en dat heeft allemaal te maken met Smiths intelligente timing en nummervolgorde. Laat er geen twijfel over bestaan: Smith is de echte ster op We’re New Here, aangezien hij tentoonspreidt hoe goed zijn oor voor mixen wel niet is. Hij maakt van de originele muziek een warm, organisch geheel dat perfect in elkaar overloopt, en ook zijn herinterpretaties zijn op zijn minst verrassend te noemen.
Zo laat Smith op opener “I’m New Here” Scott-Heron in dialoog gaan met Gloria Gaynor (“I met him at a party / he said the sweetest thing”), alvorens de bas stilletjes open te draaien en zachtjesaan een logge beat te droppen, terwijl je met “My Cloud” — tussen het geweld van dubstepdreuner “Running” en de lawine van breakbeats en echoënde synthesizers genaamd “The Crutch” — plots een soulvolle lap elektronische melancholie voorgeschoteld krijgt. “Ur Soul And Mine” wordt dan weer van een spoken word-stuk over dreigende strijkers getransformeerd in een kruisbestuiving van house en 2step, die zoals de rest van de plaat meer echo’s oproept aan het werk van dubstepmogol Zomby dan aan Smiths eigen werk bij The XX.
Het beste, zoals het cliché van de goede mixtape betaamt, wordt bewaard voor het einde: “NY Is Killing Me” wordt van een door handengeklap voortgedreven duivelsblues getransformeerd in een claustrofobische, spijkerharde dubstepbom die met zijn ronkende synths en opzwepend ritme je gehoor terroriseert, terwijl Scott-Herons uithalen over overleven in ‘s werelds meest opwindende stad — “New York ain’t what it’s cracked up to be” — door merg en been snijden. Het is Croydons favoriete gebonk uit donkere krochten overgeplant naar de Big Apple, het ideale kruispunt tussen twee totaal verschillende werelden die uiteindelijk toch zo gelijk zijn. De oude standaard “I’ll Take Care Of You” (de meesten bekend van de Mark Lanegan-versie) fungeert dan weer als de ideale coda: een rustige beat en echoënd gitaarwerk dat zonder blozen op The XX had kunnen staan terwijl Scott-Herons raspende stem de ziel zalft na een opwindend halfuurtje.
En zo wordt We’re New Here van een ideetje dat enkel interessant klinkt op papier, een geweldig entertainende plaat. Smith brengt zijn idool naar een groter publiek, terwijl hij zijn eigen talenten als producer en remixer meer dan duidelijk maakt. Dus als u een uurtje te vullen heeft, waarom de beentjes eens niet losgooien op deze uitstekende mix? En misschien kunt u daarna I’m New Here ook nog eens opsmijten.
