Mocht u het als enige West-Europeaan nog niet doorhebben: Jamie Woon is huge. Zijn single ‘Night Air’ zit nu al absurd lang in hoge rotatie bij zowat alle Vlaamse radiozenders, en ook opvolger ‘Lady Luck’ lijkt hetzelfde lot beschoren. Om maar te zwijgen van dat schattig snoetje. Dit zou op zich al voldoende kunnen zijn om menig muziekliefhebber argwanend te maken. En toch zou hij beter even halt houden en de tijd nemen om te luisteren.
Woon bezit namelijk behoorlijk wat talent en onderscheidt zich aldus van het gemiddelde popidool. Zo schreef en produceerde hij minstens een deel van elk nummer van zijn debuut. Bovendien beheerst de man zijn laptop en enkele instrumenten, en dan hebben we het nog niet eens over zijn fenomenale strot gehad. Er valt dan ook heel wat meer te beleven op ‘Mirrorwriting’ dan een paar successingles.
Constanten zijn de vaak erg lome beats, de sfeervolle synths en de droeve snik in Jamie’s stem. In ‘Street’ horen we daarnaast ook een fijne discobeat, die met een beetje verbeelding doet denken aan het betere werk van Hercules & Love Affair. ‘Shoulda’ en ‘Middle’ zijn dan weer pure nineties r&b in een modern jasje.
Maar hoewel die drie nummers behoorlijk goed in elkaar zitten en de enthousiastere luisteraar zelfs weten aan te moedigen om mee te zingen, komt een eerste echte knaller er pas met ‘Spirits’. Volledig geconstrueerd met en rond Woons stem, is dit nummer namelijk niet alleen een showcase van zijn technisch kunnen, maar ook een emotioneel hoogtepunt met minutenlang kiekenvlees tot gevolg.
Ook de tweede helft van het album baadt in eenzelfde nachtelijk geluid. Vooral ‘Spiral’ springt eruit, niet alleen omdat het nóg trager is dan de andere nummers, maar vooral omwille van zijn bloedmooie refrein. ‘Waterfront’ sluit het album in stijl af met een ingetogen tokkelende Jamie op gitaar.
De vergelijking met James Blake wordt vaak gemaakt, maar veel verder dan een plaats in de top vijf van BBC’s ‘Sound for 2011’, nationaliteit, leeftijd en een voorliefde voor donkere drumpartijen kom je niet. Waar Blake eerder tijdloze composities opbouwt rond stilte en sfeer, is Woons eerste album vooral een hedendaagse melange. Soul en r&b worden doorspekt met het soort donkere percussie waar onmiskenbaar de invloed van leermeester Burial in doorklinkt.
En dat levert een bij wijlen spectaculair plaatje op. Qua dosering en evenwicht is er eventueel nog enige marge voor verbetering, maar sowieso heeft Jamie Woon voorlopig een van de meest opzienbarende platen van het jaar gemaakt. Wat verwacht u dan nog meer?
